TEATR ALATYR – Trzej muszkieterowie

wg powieści Aleksandra Dumas’a
adaptacja, reżyseria: Jakub Kasprzak
scenografia: Adam Drozdowski
muzyka: Paweł Klica
aktorzy: Bartosz Budny, Michał Karczewski
Wyprodukowano w koprodukcji Teatru Alatyr i Klica Productions
premiera: 6.02.2016 r. Dzika Strona Wisły, Warszawa

Spotkaliśmy się w 2014 r. przy pracy nad spektaklem, który miał opowiadać o naszym strachu przed śmiercią. Pracowaliśmy na strychu w budynku Wydziału Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku jako szkolne Koło Naukowe. W ciągu roku udało nam się zagrać w kilkunastu miejscach w Polsce. Uznaliśmy, że nie chcemy na tym kończyć. Zmieniliśmy szyld i już jako Teatr Alatyr przygotowaliśmy kolejne dwie premiery. Interesujemy się formami teatru. Staramy się łączyć aktorstwo psychologiczne z teatrem plastycznym i lalkowym. Szukamy znaków posiadających wiele napięć kierunkowych. Chcemy mówić o rzeczach wspólnych, które nas fascynują.

Powieść Aleksandra Dumasa stała się dla nas pretekstem do cofnięcia się w czasy dzieciństwa. Wspomnienia chłopięcych gonitw, podwórkowych gier, wspinaczek po drzewach i rowerowych wypraw łączą się w pamięci z pierwszymi fascynacjami literackimi i filmowymi. Pamiętamy emocje jakie towarzyszyły nam przy lekturze książek Alfreda Szklarskiego, Karola Maya, Juliusza Verne’a. Była w nas potrzeba, by odbywać podróże do odległych krajów i przeżywać przygody. Tymczasem w rzeczywistości lat 90-tych, mało którzy rodzice mogli pozwolić sobie na wysłanie dziecka za granicę, zapisanie go na kurs jazdy konnej, albo lekcje szermierki. Naszym miejscem zabaw były podwórka z kilkoma drzewami, piaskownicą i pordzewiałym trzepakiem stojącym przed śmietnikiem. Tam poznawaliśmy znaczenia takich słów jak przyjaźń i odwaga, tam przeżywaliśmy najpamiętniejsze chwile.

Trzej muszkieterowie to narracja z naszego dzieciństwa i dlatego opowiadamy ją przez pryzmat naszej pamięci o byciu dzieckiem. W opowieści o tym, jak dzielny d’Artagnan usiłuje zostać królewskim muszkieterem, kryje się dla nas pochwała zabawy i fantazji, historia o lojalności względem przyjaciół, tęsknota za czasami, w których nie było nic złego w noszeniu krótkich spodenek i bieganiu po dachach garaży. Dla dorosłych nasz spektakl jest przypomnieniem, że i oni byli kiedyś dziećmi. Dla dzieci mamy naukę, że warto wychodzić na podwórka. /Teatr Alatyr/