„Iwan Karamazow zwraca bilet” TEATR RONDO / Słupsk

Na motywach powieści „Bracia Karamazow” i „Biesy” Fiodora Dostojewskiego
scenariusz: Michał Studziński i Stanisław Miedziewski
reżyseria: Stanisław Miedziewski
wykonanie: Michał Studziński
premiera: 16.06.2017, Słupsk

 

 

Herezjarcha Karamazow nie godzi się na sposób, w jaki Bóg urządził świat. Nic do Niego nie ma osobiście – kwestionuje jedynie Jego plan. Stawia odwieczne pytania o naturę dobra i zła, o konieczność ponoszenia ofiar w imię harmonii. Za główną oś zła i dowód na złe urządzenie świata, Iwan uważa zjawisko cierpienia dzieci; poddaje w wątpliwość kategorie metafizyczne takie jak cnota, dobro, zło, miłość bliźniego oraz ich pochodzenie. Obnaża manicheistyczną naturę Stwórcy i jego dzieła. Nie jest to jednak równoznaczne z odrzuceniem Boga.  W XXI wieku egzystencjalne dylematy Dostojewskiego nie tracą na aktualności, a kolejne pokolenia wciąż mogą przejrzeć się w jego prozie jak w zwierciadle; nie krzywym, wręcz przeciwnie – krystalicznie, bezlitośnie czystym…

Michał Studziński – związany ze słupskim Teatrem Rondo od ponad dziesięciu lat; występował m.in. w spektaklach Marcina Bortkiewicza i Stanisława Miedziewskiego. Zdobywca nagród na ogólnopolskich i międzynarodowych festiwalach teatralnych.

Stanisław Miedziewski – ur. 1941 ; reżyser teatralny i filmowy; studiował reżyserię w PWSFTviT w Łodzi, odbywał staż w Teatrze Bertolda Brechta w Berliner Ensamble; pracował m.in. w Teatrze Miejskim w Toruniu, od 1976 współtworzył Teatr Rondo w Słupsku; jego przedstawienia były wielokrotnie nagradzane na ogólnopolskich i zagranicznych festiwalach teatralnych (Lublin, Wrocław, Edynburg, Moskwa, Praga); prowadził warsztaty teatralne w Art Centre w Cambrigde, Francji, Rosji i Danii.

 

„Kroniki podwórkowe” TEATR PRZEDMIEŚCIE / Rzeszów

reżyseria: Aneta Adamska, scenariusz: Aneta Adamska, Paweł Sroka, Maciej Szukała
scenografia: Paweł Sroka
muzyka: Wiktor Marut
występują: Aneta Adamska, Paweł Sroka, Maciej Szukała
premiera: 28 września 2017, Teatr Przedmieście Rzeszów

 

 

Znamy się od wielu lat. Razem pracujemy i tworzymy. Razem spędzamy wolny czas. A co by było, gdybyśmy się spotkali 30 lat wcześniej. Jacy wtedy byliśmy? Jak wyglądaliśmy? Czy gralibyśmy razem w piłkę na boisku? Czy bawilibyśmy się razem w teatr, szukali skarbów, odkrywali wspólnie wielkie tajemnice wszechświata?

W tle tej historii przewijają się burzliwe lata 80 – te, czarno – białe fotografie, pochody pierwszomajowe i cień Czarnobyla. To czas przełomu, niewidzialnego zagrożenia, zmian społeczno – politycznych, budującego się nowego świata. Droga pomiędzy szkołą, podwórkiem a kościołem to miejsca naszych najważniejszych odkryć, przeżyć, doświadczeń, które wpływają na późniejsze życie.

Teatr Przedmieście powstał w 2001 roku w Rzeszowie z inicjatywy Anety Adamskiej. Tworzy sztuki autorskie i przedstawienia inspirowane dziełami literatury polskiej i światowej, wystawiane w kraju i za granicą (Francja, Włochy, Niemcy, Hiszpania, Słowacja, Ukraina, Bułgaria).  Może się poszczycić wieloma nagrodami i wyróżnieniami na festiwalach teatralnych. Teatr inicjuje i organizuje różnorodne wydarzenia o zasięgu międzynarodowym, ogólnopolskim i regionalnym m.in.: festiwal „Źródła Pamięci. Grotowski – Kantor – Szajna”, festiwal „Buda Jarmarczna”, festiwal „Kołowrotek”, „Literatura i teatr. Spotkania literackie z mistrzami słowa”.

 

„Moja gra” TEATR BRAMA / Goleniów

scenariusz: Daniel Jacewicz, Nastia Miedviedieva
reżyseria: Daniel Jacewicz
występuje: Nastia Miedviedieva
premiera: 12.01.2019 r., Goleniów

 

 

Wszystko gra. To tylko gra. Moja gra. Aktorska gra. Nasza gra z samym sobą. Każdy ma jakąś grę, zabawę, która go inspiruje. Monodram w wykonaniu Anastazji Miedviedievy jest słodko – gorzką grą z własnym życiem, postanowieniami i celami. Świadomość własnych problemów staje się faktem sztuki. Nabierzmy dystansu i zobaczmy swoje cudowne ułomności. Nasz raj nie musi być smutny. Nie wszystko musi być poważne. Każda gra ma swoje zasady. Jest tylko pusta przestrzeń i my, ci którzy grają. Warto zagrać, by zmienić perspektywę. Spektakl „Moja gra” jest autorską wypowiedzią, która w zabawny i lekki sposób opowiada o trudach wyborów. Jest to wyjątkowe i zwyczajne spotkanie reżysera i aktorki, spotkanie doświadczeń i wrażliwości dwójki ludzi.

Teatr Brama istnieje od 1996 roku w Goleniowie. Założycielem Teatru jest Daniel Jacewicz. Teatr Brama skupia znaczną liczbę niespokojnych i twórczych młodych ludzi, którzy swoją odmiennością nie mogą wpisać się do końca w ramy archetypów małego miasteczka. Działalność Bramy ma zdecydowany wpływ na społeczność lokalną – edukacyjną formułę pracy Teatru można określić terminem Social Community Theatre. Brama ma za sobą około tysiąca występów w Goleniowie i różnych miastach Polski, Niemiec, Ukrainy, Danii, Grecji, Włoch, Hiszpanii, Szkocji, USA, Norwegii, Łotwy, Japonii i Peru. Teatr jest laureatem najważniejszych festiwali teatru alternatywnego. Współtworzy inicjatywę Zachodniopomorskiej Offensywy Teatralnej i Ogólnopolskiej Offensywy Teatralnej.

 

„Jezus Maria, Uchodźca!” LIVING SPACE THEATRE / Katowice

scenariusz i reżyseria: Jakub Margosiak, Grzegorz Łabuda
kostiumy: Magdalena Sendek, muzyka: Mateusz Flis
występują: Anna Mikuła, Jakub Margosiak, Grzegorz Łabuda
pokaz przedpremierowy: 18.12.2018 r., Katowice

 

 

Living Space Theatre jest nomadycznym teatrem założonym w 2016 roku przez absolwentów PWST w Krakowie. W naszych spektaklach łączymy ruch, taniec i aktorstwo. Jesteśmy skupieni na pracy z ciałem i wyobraźnią, które stały się dla nas bardzo skutecznymi narzędziami w procesie twórczym. Od momentu powstania Living Space Theatre współpracowaliśmy z artystami i organizacjami z USA, Chin, Korei Południowej, Japonii, Polski, Belgii, Holandii oraz Bułgarii, prezentując spektakle lub organizując warsztaty teatralno-taneczne.

Główne założenia Living Space Theatre: 1. Jako ludzie żyjemy wszyscy w jednej globalnej przestrzeni i powinniśmy być za to życie odpowiedzialni. W naszych spektaklach chcemy mówić o ważnych sprawach społecznych, poruszać kwestie tolerancji i praw człowieka. 2. Teatr pozwala ożywić przestrzeń pomiędzy ludźmi, dlatego pragniemy tworzyć rzeczywiste spotkanie aktorów z widownią. 3. Naszymi działaniami ożywiamy różne przestrzenie, niekoniecznie teatralne. 4. Według nas ciało jest żyjącą przestrzenią (wewnątrz której ma miejsce wiele przeżyć), dlatego umożliwiamy ciału ekspresję poprzez ruch i taniec. 5. Living Space Theatre jest dla nas przestrzenią laboratoryjną, w której rozwijamy technikę pracy artystycznej oraz terapeutyczno-warsztatowej.

Do Polski przybywa coraz więcej uchodźców – pojawiła się Maria z dzieciątkiem, jest też Miś – niedźwiadek i wielu innych. Tłumy czekają u granic Polski. Czy wpuścimy ich na nasze podwórka? Zapraszamy na wyjątkowo barwne uchodźcze show…

 

„Kosmetyka Wroga” TEATR UKŁAD FORMALNY / Wrocław

Amelie Nothomb, tłum. Joanna Polachowska
adaptacja i reżyseria: Grzegorz Grecas
występują: Maciej Rabski, Adam Michał Pietrzak
premiera: 2.09.2016, Międzynarodowy Festiwal Teatrów Niezależnych PRO CONTRA w Szczecinie

 

 

Na scenie aktorski pojedynek. Dwóch mężczyzn, dwa krzesła – tylko tyle. A może aż tyle? Spektakl pt. ”Kosmetyka Wroga” to adaptacja bestsellerowej powieści Amelii Nothomb. Historia, w której komedia przybiera postać dreszczowca, a humor miesza się z chwilami grozy. W wyobrażonej przestrzeni dworca dochodzi do nieoczywistego spotkania Jerome’a Angusta i Textora Texela. Na oczach widza rozgrywa się kameralny dramat człowieka, który przez całe życie sprzeciwiał się swojej naturze. Dlaczego tłumił swój instynkt? A może wcale nie był w tym odosobniony…

W świetle scenicznych reflektorów zmierzą się absolwenci AST im. Stanisława Wyspiańskiego we Wrocławiu, laureaci przeglądów i festiwali teatralnych: Adam Michał Pietrzak i Maciej Rabski. Teatralny pojedynek wyreżyserował Grzegorz Grecas – reżyser, dramaturg, animator kultury, dwukrotny laureat Konkursu im. Jana Dormana za spektakle: „#enterorestes” i „#[+#@!?(słowo na G).

Teatr powołany w ramach Fundacji, Układ Formalny jest inicjatywą studentów i absolwentów wrocławskich uczelni: PWST im. Ludwika Solskiego, Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta, Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego oraz Uniwersytetu Wrocławskiego. Zespół wierzy, że teatr może być realnym narzędziem zmiany.

 

„Hej, Ty” TEATR KRZYK / Maszewo

scenariusz, reżyseria: Marek Kościółek i Anna Giniewska
scenografia: zespół TK
występują: Aleksandra Czubińska, Nikola Palej

 

 

Autorski spektakl Teatru Krzyk zrealizowany z dwiema młodymi kobietami Aleksandrą Czubińską i Nikolą Palej to impresja teatralna o tym, co zostaje kiedy świat wiruje i pędzi obok, a my wkraczamy w dorosłość. Jak zapytać siebie o siebie w świecie? Ze swoim bagażem otoczenia, rodziny, relacji i marzeń, które pojawiają się przecież w toku naszych wspólnych inicjacji ze światem. A przecież czasami tylko chwile, ułamki zdarzeń i naszych wspólnych przeżyć bywają zapamiętane i ważne. A często przecież bywa i tak, że mamy li tylko siebie. Może to wystarczy?

Teatr Krzyk został założony w 2002 roku przez Marka Kościółka, który jest kierownikiem teatru i reżyserem spektakli. Utworzony w maszewskim Ośrodku Kultury, od 2007 roku działa niezależnie jako stowarzyszenie teatralne. Teatr jest wielokrotnym laureatem ogólnopolskich festiwali teatru alternatywnego. Teatr jest także animatorem kultury w gminie Maszewo, organizuje zajęcia warsztatowe i dydaktyczne, akcje happeningowe i projekty społeczne. Jest organizatorem festiwali teatralnych „Wejrzenia” i „Krzykowisko”.

 

„Jestem miłością. Cz. I.” BARBARA BUJAKOWSKA

scenariusz: Barbara Bujakowska, Daria Kubisiak
reżyseria: Barbara Bujakowska
muzyka: Marcin Janus, Fritz Kalkbrenner
występują: Barbara Bujakowska, Daria Kubisiak
premiera: 25.03.2018 r., Kraków

 

 

„Jestem miłością” to performatywny projekt na granicy teatru tańca, performansu i działań parateatralnych. Spotkanie dwóch kobiet staje się pretekstem do analizy przestrzeni społeczno-religijno-kulturowych, które blokują naturalny rozwój jednostek. Projekt stawia pytania o poczucie wolności, a także poczucie winy, w swej elementarnej definicji utożsamiane ze stanem emocjonalnym, powstającym w sytuacji uświadomienia sobie czynu moralnie niedozwolonego. Za poczucie winy odpowiadają systemy społeczne, kultura, w której uczestniczymy, a także systemy religijne. Celem projektu nie jest jednak obwinianie przysłowiowego „Pana Boga” za to, że wywołuje w nas poczucie winy, ale przypatrzenie się uwikłanym jednostkom, w tym przypadku kobietom, jakie emocje nimi targają i czy są w ogóle w stanie znaleźć jakąkolwiek przestrzeń autonomicznej wolności – wolnej od poczucia winy.

Barbara Bujakowska – tancerka, choreografka i pedagożka związana z Krakowem; uczennica Studia Baletowego przy Operze Krakowskiej, studiowała taniec na Anton Bruckner Privatuniversitat w Linz oraz w ramach programu przygotowawczego szkoły SEAD w Salzburgu w Austrii.
Daria Kubisiak – absolwentka polonistyki i performatyki przedstawień na UJ, studentka reżyserii (spec. dramaturg teatru) na AST im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie.

 

„Być świnią w maju” TEATR ECCE HOMO / Kielce

scenariusz i reżyseria: Marcin Bortkiewicz
scenografia: zespół
występują: Aleksandra Białogońska, Michalina Dworzaczek, Julia Głowacka, Joanna Grela, Aleksandra Kopyś, Diana Samiczak
premiera: listopad 2018, Kielce

 

 

Przedstawienie zawiera kilka odsłon z dramatów absurdu „Teatrzyk Zielona Gęś” Gałczyńskiego, które wciąż mogą się rozrastać do rozmiarów nieprzewidzianych ani przez reżysera ani samego autora dramatów. Niech pytanie, jak to się dzieje, że napisane krotochwile groteski w latach 1946-52 są nadal aktualne i nie straciły nic ze swej świeżości, pozostanie dla nas wszystkich tajemnicą geniuszu Ildefonsa. Wszystko, co napisał na temat życia i tożsamości Polaków jest absolutnie aktualne, a nawet profetyczne w swej bezwzględnej grozie. Przedstawienie w reżyserii Bortkiewicza jest odgrywane tylko przez kobiety i nie może być odgrywane nigdy przez żadnego osobnika płci męskiej, gdyż zaburzyłoby to istotną, nie braną dotychczas pod uwagę, wymowę literatury Gałczyńskiego.

Teatr Ecce Homo powstał w 1996 roku z inicjatywy nieżyjącego już artysty plastyka i animatora kultury Tadeusza Maja. Wykształcił i opiekował się blisko 120 adeptami sztuki teatralnej. Od początku istnienia managerem i opiekunem artystycznym od 2000 roku jest Anna Nowicka. Teatr zrealizował kilkadziesiąt spektakli i zdobył ponad 100 nagród na festiwalach i przeglądach teatralnych. Jest również organizatorem Przeglądu Teatrów Alternatywnych.

Marcin Bortkiewicz – reżyser, scenarzysta, dramaturg i aktor; absolwent Mistrzowskiej Szkoły Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy.

 

„Dwaj Panowie – duet improwizowany” DWAJ PANOWIE / Wrocław

występują: Artur Jóskowiak, Mateusz Płocha

 

 

„Zapraszamy na wieczór komedii improwizowanej w wykonaniu dwóch wrocławskich improwizatorów związanych z Teatrem Improwizacji Improkracja oraz Akademią Improwizacji. Wieczór będzie nacechowany gęstymi relacjami postaci, dawką dobrej komedii i zaskakującymi sytuacjami. Aktorzy zagrają spektakl bez przygotowanego scenariusza, gotowych postaci i żadnych wcześniejszych założeń – czysta improwizacja!

Dwaj Panowie to:
Mateusz Płocha – aktor/lalkarz/improwizator; absolwent PWST we Wrocławiu; szkolił się w improwizacji w Chicago m.in. w IO Chicago, Annoyance Theater, Second City oraz u Jimmiego Carrane’a; prowadzi warsztaty z improwizacji; współpracuje z Teatrem Lubuskim w Zielonej Górze oraz Teatrem Lalki i Aktora w Opolu; scenarzysta w programie SNL Polska.
Artur Jóskowiak – aktor improwizator; nauczyciel, trener improwizacji oraz biznesu; absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim; założyciel Teatru Improwizacji Improkracja; improwizacji uczył się od trenerów z USA, Austrii, Wielkiej Brytanii, Francji, Izraela, Argentyny, Słowenii; ze sceną związany od 2006 roku.”
/Dwaj Panowie/

 

„Księżniczka na opak wywrócona” THE M.A.S.K. / Bielsk Podlaski

Pedro Calderon de la Barca, tłum. Jarosław Marek Rymkiewicz
reżyseria: Mateusz Sacharzewski
scenografia: Zespół
występują: Anna Owerczuk, Grzegorz Zinkiewicz, Ewa Owerczuk, Krzysztof Olejniczak, Martyna Szwed, Kamil Misiuk, Barłomiej Bazyluk, Martyna Szczurzewska, Monika Gliwa, Aleksandra Wyłucka, Natalia Kuderska
premiera: 17.06.2018, Bielsk Podlaski

 

 

Księstwo Parmy, bliżej nieokreślony XVII wiek. Książę Parmy Roberto i Księżniczka Mantui Diana są w sobie szaleńczo zakochani lecz z powodu konfliktu między ich rodami nie mogą być ze sobą (brzmi znajomo? – nic bardziej mylnego). Książę obmyśla więc „genialny plan” uprowadzenia Księżniczki (pamiętajcie to jest KOMEDIA), wcale jej o tym nie mówiąc, a jego wykonanie zleca średnio rozgarniętemu, ale nadrabiającemu wiernością, Lisardo. Proste. Co może pójść nie tak? Bach! – do wora i żyli długo i szczęśliwie… No… Niezupełnie. Plan nieco się komplikuje, gdy zamiast Księżniczki z worka wyłania się służąca, która na dodatek ubzdurała sobie, że jest Księżniczką! Co zainteresowało nas w tej sztuce? Oprócz komediowego wydźwięku posiada ona też drugie dno, pytanie o cel w naszym życiu i czym tak właściwie ono jest. „Czym jest życie? Snem jest we śnie. Czym jest życie? Cieniem lotnym. No to śnijmy, byle ładnie nam się śniło…” – fragment monologu Gilety, podczas którego dla nas na moment czas się zatrzymuje.

The M.A.S.K. zostało założone w Bielsku Podlaskim przy Stowarzyszeniu Kreatywny Bielsk Podlaski    w 2012 roku przez Mateusza Sacharzewskiego (absolwent AT im. A. Zelwerowicza w Warszawie, wydział aktorski). W The M.A.S.K. działa kilka zróżnicowanych wiekowo grup, łącznie ok. 40 osób. Jako grupa studencka na próby zjeżdżamy się z całej Polski, m.in. z Krakowa, Warszawy, Lublina, Białej Podlaskiej. Jako zespół ukochaliśmy sobie komedię, dlatego w tej materii tworzymy większość spektakli. Wierzymy, że dobrą energią trzeba się dzielić oraz, że śmiech to zdrowie. W zespole kierujemy się powiedzeniem naszego szanownego Plakacisty „Jak robić to robić, jak nie robić to nie robić”.

 

„ciało proces” GRUPA WOLNO / Warszawa

scenariusz: Pamela Leończyk, Adrian Koszewski
reżyseria: Pamela Leończyk
multimedia: Adrien Cognac
muzyka: Żaneta Rydzewska
choreografia i wykonanie: Adrian Koszewski
premiera: 9.02.2019, Warszawa

 

 

„Zawsze chciałem być jak inni. Jak chłopaki z paczki […]. Średnio mi to wychodziło […]. Próbowałem być […] niż byłem. Próbowałem udowodnić coś […]. Gorzej było, gdy byłem nastolatkiem. Gdy dojrzewałem […] nie wiedząc, co się ze mną dzieje, mówię: rany boskie, być może jestem […]. No więc dawaj sobie coś udowadniać, że nie jestem […].”

Ciało stanowi nośnik informacji, mówi więcej o nas samych niż chcielibyśmy powiedzieć. Odkrywa tajemnice. Co dzieje się, gdy moje ciało nie spełnia moich oczekiwań, gdy nie przystaje do tego kim się czuję, do tego kim od zawsze byłem. A może inni wmówili mi to wszystko. W spektaklu twórcy podejmują tematykę tożsamości płciowej jako okrutnego procesu, któremu niejednokrotnie sami się poddajemy. Od którego nie ma jak uciec.

Adrian Koszewski – aktor, tancerz, performer i choreograf; absolwent PWST w Krakowie, Wydz. Teatru Tańca w Bytomiu; współpracuje z Wrocławskim Teatrem Tańca; równolegle do kariery aktora teatru tańca, realizuje się w branży filmowej, grając w reklamach, serialach oraz filmach.

Pamela Leończyk – reżyserka, performerka, animatorka kultury, pedagożka teatralna; studiuje na wydziale reżyserii warszawskiej Akademii Teatralnej; jej prace teatralne były pokazywane podczas festiwalu FIST w Belgradzie; uczestniczyła w projektach międzynarodowych: Platform European Theater Academy w Cesis (Łotwa) oraz w Salzburgu (Austria).

 

„Ciąg dalszy” GRUPA TEATRALNA WIKINGOWIE / Poznań

… dla Leszka
tekst: Kuba Kapral
reżyseria: Dorota Abbe
scenografia: Grupa Mikser
obsada: członkowie Grupy Teatralnej Wikingowie w składzie – Leszek Noster, Dariusz Baumann, Marek Kwieciński oraz aktor Teatru Polskiego w Poznaniu – Piotr Dąbrowski
prapremiera: 9.02.2019, w Teatrze Ósmego Dnia w Poznaniu

 

 

Tematem spektaklu jest uzależnienie. Tworzywem, na którym pracujemy – taśmy analogowe. Podczas zapisu na taśmę głowica elektromagnetyczna za pomocą „silnego” pola ustawia domeny magnetyczne, a podczas odczytu wychwytuje zmiany pola spowodowane różnym namagnesowaniem taśmy. Podobnie jest w mózgu: tak tworzą się ścieżki neuronalne, jako rodzaj zapisu. Jest to przydatne w uczeniu się, zapamiętywaniu, ale w przypadku uzależnienia zgubne, bo schematy zachowań uzależnieniowych są dosłownie zapisane w mózgu. Dlatego tak trudno z nimi walczyć i dlatego potrafią uaktywnić się po wielu latach abstynencji.                                                                            Punktem wyjścia są nasze biografie, punktem dojścia uniwersalna opowieść o zmaganiu się z chorobą, ale przede wszystkim z samym sobą.

Wikingowie to projekt społeczno- teatralny założony w 2013 roku przez aktorkę Teatru Nowego w Poznaniu Dorotę Abbę i mieszkańców Ośrodka dla Bezdomnych nr 1 w Szczepankowie, w ramach którego zostały zrealizowane trzy spektakle: „Powrót Wikingów” – opowiadający o losie ludzi bezdomnych, o ich marzeniach i planach, o różnych przyczynach bezdomności, „Nibylandia” – o wychodzeniu z bezdomności, „Sztama” – o uprzedzeniach i stereotypach. Spektakle były wielokrotnie pokazywane w Poznaniu oraz w Warszawie, Krakowie, Suwałkach, Radomiu, Szczecinie, Gnieźnie, Koninie, Jarocinie, Lesznie i Kościanie.

Dla członków grupy teatr ma działanie terapeutyczne: część aktorów opuściła Ośrodek, większość pracuje i, przede wszystkim, praca mobilizuje ich do zachowania trzeźwości.

 

„Kolebka do wynajęcia” BIAŁY TEATR / Olsztyn

Na motywach „Opowieści podręcznej” Margaret Atwood
reżyseria: Janina Tomaszewska
występują: Marta Andrzejczyk-Lubieniecka, Izabela Mańkowska-Salik, Agnieszka Reimus Knezević

 

 

„Kolebka do wynajęcia” to orwellowskie piekło kobiet. Witamy w alternatywnej rzeczywistości rodem z najgorszego koszmaru, jaki może przyśnić się kobiecie. Oto inna wersja historii świata, w której reżim i ortodoksja są jedynym prawem, prawem stanowionym przez mężczyzn i dla mężczyzn, gdzie kobieta została sprowadzona do roli niemej reproduktorki. Oby dziś kiedy rzeczywistość pisze nam różne scenariusze świat wymyślonym przez Margaret Atwood mógł okazać się tylko ponurym snem…

Biały Teatr powstał w 2003 roku w Olsztynie. Spotkaliśmy się w Olsztyńskim Teatrze Rapsodycznym, gdzie poznaliśmy postać Mieczysława Kotlarczyka i historię jego teatru słowa. Słowo jest dla nas źródłem inspiracji twórczej i  motywem do tworzenia własnej wizji  teatru i własnego stylu. W myśl idei Kotlarczyka do repertuaru wybieramy teksty pierwotnie nie przeznaczone na scenę, wymagające adaptacji.

Obecnie Biały Teatr to trzy kobiety – przyjaciółki: Aga, Iza, Marta. Teatr jest dla nas spotkaniem, rozmową, dobrą zabawą. Dzięki niemu, każdego dnia jesteśmy w stanie ocalić same siebie. /Biały Teatr/

Zdj. HoM

 

„Rzeczy” PSYCHOTEATR / Wrocław

tekst, reżyseria, choreografia, kostiumy: Angelika Pytel
muzyka: Paweł Rychert
obsada: Michał Szafrański, Angelika Pytel, Elżbieta Galant, Jan Kardasiński, Magdalena Milecka, Malwina Szymaszek
premiera: 24.10.2018 r., Wrocław

 

 

Zło czai się w każdym z nas. Rzecz o ludziach. Autorski spektakl Psychoteatru łączący słowo, ruch, muzykę i śpiew.
Tkwię w przestrzeni uczuć wygodnych. W miejscu, gdzie natura ludzka dotyka niewidzialnej granicy między dobrem a złem. Tam gdzie krzyżują się drogi przypadkowych ludzi, którzy miną się, aby znów się spotkać. Zadadzą sobie ból, aby przekonać się, czy potrafią kochać…
Ile będą chcieli zaryzykować, poświęcić, zyskać, zabrać sobie nawzajem?
A ja? Jestem kawałkiem ciała, które mogę ci dać.

Psychoteatr został założony w 2014 roku we Wrocławiu przez aktorkę – Angelikę Pytel oraz filmowca – Sebastiana Zakrzewskiego. Powstał z potrzeby wypowiadania się na tematy ważne i dotykające. Poszukuje takich środków wypowiedzi, aby poruszyć odbiorców. Stara się wywoływać emocje. W trakcie działań twórcy ukazują ciało jako naczelny punkt, z którego wyzwala się energia. Muzyka uruchamia ich do twórczych poszukiwań – dźwięk pobudza świadome i podświadome procesy myślowe, dzięki którym aktorzy wprowadzeni są w psychofizyczny trening, w trakcie którego intensywnie pracują na emocjach. Tworząc spektakle oscylujące wokół ciała, głosu i improwizacji, twórcy starają się wydobyć prawdę sceniczną. Przełomowym momentem w działalności teatru było nawiązanie współpracy z kompozytorem i producentem muzycznym – Pawłem Rychertem.

 

„Noc Helvera” – Ingmar Villqist TEATR I.N.N.I. / Warszawa

adaptacja, reżyseria: Mariagiovanna Rosati Hansen
scenografia: Wojciech Paweł Rygalski
obsada: Monika Świtaj – Milczarek, Patryk Marek Pawlak
produkcja: Dominika Maria Malczyńska, Fundacja Teatr I.N.N.I.

 

 

Historia w spektaklu, osadzona jest w atmosferze wojny, niosącej ze sobą nienawiść i przemoc, zwłaszcza w stosunku do osób odmiennych. Ta niełatwa rzeczywistość, w której przychodzi egzystować Helverowi i jego opiekunce Karli, ukaże także jak wielką cnotą jest miłość i poświęcenie. Spektakl ukazuje potrzebę tolerancji we współczesnym świecie na przykładzie tragedii wojny i faszyzmu, potrzebę akceptacji wobec osób o innym światopoglądzie, tożsamości kulturowej, kolorze skóry, czy wyznaniu.

Spektakl „Noc Helvera” w reżyserii Mariagiovanny Rosati Hansen miał swoją premierę w Teatro Abarico w Rzymie, gdzie został zaprezentowany w wersji polsko- włoskiej z Patrykiem Markiem Pawlakiem i Miriam Spera.

Mariagiovanna Rosati Hansen – aktorka, reżyser, twórczyni autorskiej aktorskiej Metody Hansen.  Studiowała w Mediolanie pod okiem Paola Grassi (Picolo Teatro), a także w Acting Studio, gdzie pracowała z Susan Strasberg, Eugenio Barba, RoyBosier, Augusto Boal. W 1973 roku powołała do życia European Theatre Institute Academy w Rzymie, gdzie przekazuje aktorom swoją metodę pracy. Z polskim środowiskiem artystycznym związana od wielu lat.

Monika Świtaj – Milczarek   – aktorka, wykładowca. Ukończyła PWST w Warszawie. Pracowała w Teatrze Dramatycznym i Teatrze Studio w Warszawie. Odbyła studia wokalne w Hochschule fur Musik w Wiedniu i grała po niemiecku w przedstawieniach w Wiedniu i Grazu. Znana z ról filmowych i serialowych. Wykładała podstawy aktorstwa na uniwersytecie BYU w Provo, Utah, USA.

Patryk Marek Pawlak – aktor, wokalista, wykładowca, pedagog. Studiował na Akademii Muzycznej w Łodzi. Ukończył Szkołę Aktorską Haliny i Jana Machulskich w Warszawie. Współpracuje z reżyserami z Polski i zagranicy.

 

„Linoleum” TEATR OdRUCHU / Bytom

reżyseria: Michał Misza Czorny i Monika Szydłowiecka
tekst i choreografia: Michał Misza Czorny
muzyka: Łukasz Poleszak
aktorzy: Maria Mery Cieślik, Daria Gacek, Alicja Hudeczek, Jakub Nawrot, Bartosz Goździkowski, Paulina Strzoda, Monika Szydłowiecka
premiera: 16.11.2018 r., Mediateka XXI wieku w Tychach

 

 

Znamy się od zawsze, wychowywaliśmy się na jednym podwórku, a przynajmniej w tej samej okolicy. Bohaterowie spektaklu „Linoleum” są wśród nas, spotykamy ich w sklepie, na ulicy, w autobusie i w klubie. Spławiamy ich,  gdy proszą nas o papierosa, czujemy niebezpieczeństwo, kiedy nas zaczepiają. Dzieli nas wszystko, nie łączy nas nic. Czy na pewno? A może mieszkańcy tego osiedla w gruncie rzeczy należą do znacznej większości w tej biało-czerwonej krainie i należałoby ich w jakimś stopniu poznać, spróbować zrozumieć? Czy Andżela, Sebix, Żenia, Wilma, Bączita, Gimpel i Luna mają jakieś marzenia? Dlaczego jest w nich tyle goryczy i wrogości? Dlaczego Żenia ma problem z gejami, Luna nie znosi „ciapatych”, Sebix przesadza z pyłkami, a Gimpel jest półgłówkiem? Czy myślisz, że już tacy przyszli na ten świat, czy to właśnie świat takimi ich uczynił?

Spektakl Teatru OdRuchu porusza tematykę „szarej polskości”, ukazując w krzywym zwierciadle młodych Polaków wychowujących się na osiedlu. Język spektaklu to nie tylko słowo, ale także ruch i taniec, dzięki którym widz może poszukiwać treści, której nie sposób zwerbalizować.

Teatr OdRuchu został założony w styczniu 2017 roku przez Monikę Szydłowiecką i Michała Miszę Czornego. W skład zespołu aktorskiego wchodzą aktorzy tyskiego teatru „Wampa” oraz studenci AST w Krakowie Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu. Teatr od początku pracuje według swojej autorskiej metody, zarówno w sferze doboru własnego repertuaru jak i metod pracy nad spektaklem. Teatr próbuje na równi połączyć różne środki wyrazu artystycznego takie jak: ruch, słowo, taniec. Naszym celem jest stworzenie tzw. aktora wyrazistego.