„Dada z łasiczką” SSATŚ KRZESŁO /Katowice

tekst i reżyseria: Artur Pałyga
scenografia: Zespół
muzyka: Krzysztof Ciemierz
aktorzy: Emilia Adamus, Gabriela Kosowska, Paulina Pietrek, Paulina Janik, Justyna Pachla, Krzysztof Ciemierz, Wojciech Żak
premiera: 05.07.2017 r., Teatr Śląski im. St. Wyspiańskiego w Katowicach

Grupę tworzą studenci i absolwenci Szkoły Aktorskiej Teatru Śląskiego, którzy wzięli udział w ryzykownym, offowym projekcie. Spotykaliśmy się na próby w czasie wolnym, poza innymi zajęciami, po pracy lub przed pracą. Rozproszone w czasie próby trwały przez rok. Od początku wiadomo było, że chcemy zrobić nowe dada. Nie było scenariusza. Zaczynaliśmy od zera. Powstało mnóstwo etiud, mnóstwo improwizacji. Z tych tworzonych przez rok na próbach etiud ostatecznie złożyliśmy scenariusz spektaklu, któremu, demokratycznie, metodą głosowania, nadaliśmy tytuł: „Dada z łasiczką”./Artur Pałyga/
Artur Pałyga – dramaturg, scenarzysta, pisarz, poeta, dziennikarz i pedagog.

„Ghost Dance” TEATR BRAMA /Goleniów

Scenariusz autorski inspirowany twórczością Patti Smith, Allena Ginsberga, Boba Dylana
występują: Jenny Crissey, Anastasja Miedviedieva, Lesja Szulc, Aleksandra Ślusarczyk, Patryk Bednarski, Oleh Nesterov, Wojciech Rosiński, Oliwier Szałagan, Olivier Jost
reżyseria: Daniel Jacewicz
premiera: marzec 2017 r.

Taniec ducha był rytuałem, będącym wyrazem głębokiego kryzysu cywilizacyjnego Indian w Ameryce Północnej pod koniec XIX wieku, gdy cywilizacja zachodnia zdominowała życie Indian. Zakazany taniec wykonywano w nadziei na Wielką Przemianę. Spektakl jest symbolicznym przywołaniem rytuału w obronie wymierających wartości. Jest to nasz akt nadziei w czasach, gdy kolejny obrót koła historii wydaje się nie do zatrzymania. Każde pokolenie wymaga poświęceń i sztandarów wartości, które biją w rewolucyjnych sercach naiwnych idealistów. Rewolucja w umysłach jest strażnicą i manifestem wartości w obronie mniejszości. Wpisujemy się w mniejszość, która swój głos musi podnieść w obronie samych siebie.

Teatr Brama istnieje od 1996 roku w Goleniowie, gdzie realizuje spektakle i projekty artystyczne. Założycielem Bramy jest Daniel Jacewicz. Brama ma za sobą około tysiąca występów w Goleniowie i różnych miastach Polski, Niemiec, Ukrainy, Danii, Grecji, Włoch, Hiszpanii, Szkocji, USA, Norwegii, Łotwy, Japonii oraz Peru. Jest laureatem i wielokrotnym uczestnikiem najważniejszych polskich festiwali teatru alternatywnego.

„Curko moja ogłoś to – rytmizowany biuletyn z wystawy Marii Wnęk” MONODRAM MAGDALENY DRAB

scenariusz: Magdalena Drab – na motywach obrazów Marii Wnęk
muzyka i konsultacja reżyserska: Albert Pyśk
premiera: 02.09.2017 r., Teatr Zamiast

Spotkanie podczas wernisażu wystawy malarki naiwnej Marii Wnęk staje się przyczynkiem do rozważań na temat relacji społecznych i postrzegania osób z marginesu. Aktorka przyjmuje rolę muzyka, który przy gramofonie poruszającym wielobarwny teatr cieni, odgrywa szum galerii, rozmowy oglądających oraz kolejne obrazy autorki. Dzieła plastyczne zostają przełożone na utwory muzyczne, a Maria Wnęk przemawia ze swoich rewersów w niegramatycznych, dziecinnych monologach pisanych z potrzeby, z chęci podzielenia się bólem czy przeżyciem religijnym. Spektakl stara się zmierzyć z problemem autentyzmu emocji i formalizacji relacji społecznych. Czy ludzie przystający do powszechnie ustalonych norm mają dla swoich jurodiwych współczucie i rzeczywiste pragnienie spotkania czy tylko pogardę pomieszaną z ciekawością? Muzyczna wyprawa w świat sztuki, szaleństwa i skostniałych przekonań – czyich?

Magdalena Drab – absolwentka PWSFTviT im. L. Schillera w Łodzi, obecnie doktorantka tej uczelni. Od 2014 r. związana z Teatrem im. H. Modrzejewskiej w Legnicy. Współzałożycielka Teatru Zamiast w Łodzi. Autorka dziewięciu sztuk teatralnych.

„Uśpieni” PSYCHOTEATR /Wrocław

tekst: Angelika Pytel i Sebastian Zakrzewski
reżyseria i choreografia: Angelika Pytel
muzyka: Violet Ultra – Paweł Rychert
obsada: Angelika Pytel, Diana Kozłowska, Magdalena Milecka, Joanna Oczkowska
premiera: 01.07.2017 r.

Autorski spektakl PSYCHOTEATRU opowiedziany językiem teatru fizycznego z muzyką Violet Ultra.

Otoczeni przez lustra, w których nie możemy się zobaczyć śnimy swoje wyobrażenie. Zawieszeni pomiędzy złudzeniem, a realnością codziennie staramy się stawiać krok za krokiem. Lustra są wszędzie. Prześwietlają nas. Śmieją się. Znają nasze myśli na pamięć. Przerażeni wydobywamy z siebie krzyk. Lustra pękają. Nasze odbicie rozpada się. Tracimy równowagę. Zamykamy oczy. Spadamy.

Psychoteatr został założony w 2014 roku we Wrocławiu przez aktorkę Angelikę Pytel (absolwentkę PWST w Krakowie, Filia we Wrocławiu) i filmowca Sebastiana Zakrzewskiego. Powstał z potrzeby wypowiadania się na tematy ważne i dotykające.

Tworzymy sztukę ukazując ciało aktora/tancerza jako naczelny punkt, z którego wyzwalają się pozostałe środki wyrazu scenicznego: głos, interpretacja, ekspresja, improwizacja. Wydobywamy potencjał drzemiący w człowieku, podkreślając dzięki temu jego niepowtarzalność. Intensywnie pracujemy na emocjach oraz relacjach międzyludzkich.

„#[+#@!? (słowo na G)” TEATR UKŁAD FORMALNY /Wrocław

dramaturgia: Magdalena Drab
reżyseria: Grzegorz Grecas
aranżacja przestrzeni i kostiumy: Agnieszka Aleksiejczuk, II scenograf: Jan Głąb
muzyka: Tymoteusz Witczak, realizacja nagrań audio: Krzysztof Grębski
obsada: Jerzy Górski, Paulina Mikuśkiewicz, Adam Michał Pietrzak, Malwina Rusów, Maciej Rabski
premiera: 14.09.2017 r.

Za 45 minut, na ostatniej godzinie lekcyjnej odbędzie się konferencja dyrekcji, wychowawczyni i trójki uczniów oskarżanych o G… . Choć właściwie to nikt do końca nie potrafi opowiedzieć o tym, co się wydarzyło. W spektaklu rozgrywającym się symultanicznie w pustej klasie i pokoju nauczycielskim zegary nieubłaganie tykają. Wśród prawdopodobnych wersji wydarzeń i możliwych algorytmów postępowania wszystkim powoli wymyka się „ktoś”. Nieobecna bohaterka, która od dnia „incydentu” nie wróciła do domu…

Teatr Układ Formalny powołany w ramach Fundacji, jest inicjatywą studentów i absolwentów wrocławskich uczelni: PWST im. L. Solskiego, Akademii Sztuk Pięknych im. K. Gepperta, Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego oraz Uniwersytetu Wrocławskiego. Zespół wierzy, że teatr może być realnym narzędziem zmiany.
Zdj. Tobiasz Papuczys

„KRYM” SZTUKA NOWA /Warszawa

koncepcja, reżyseria, wykonanie: Vera Popova, Gosia Trajkowska
muzyka: Zoi Michailova
scenografia: Piotr Szczygielski
wideo, wizualizacje: Kuba Matuszczak, Adrien Cognac
premiera: 30.11.2017 r., Teatr Ósmego Dnia w Poznaniu

Ten spektakl nie jest o Krymie. Ten spektakl nie jest o tym, co obecnie kojarzy się z tym miejscem. Ten spektakl nie jest o wojnie. Ten spektakl nie jest o polityce. Ten spektakl nie jest o dwóch (albo wielu) skonfliktowanych narodach. Ten spektakl nie jest o Ukrainie, o Rosji ani o Tatarach Krymskich. W tym spektaklu nie ma Putina. Ten spektakl nie zostanie anektowany. W tym spektaklu słowo Krym nie będzie używane. Ten spektakl nie jest manifestem. Ten spektakl nie jest deklaracją.

Sztuka polityczna zazwyczaj ma tendencję do zaniedbywania piękna. Jego wartość zostaje niedoszacowana, bo postrzegana jest jako zbędny luksus w świecie potrzebującym poważnego komentarza politycznego. Czy można mówić o różach, kiedy za oknem wybuchają bomby?

Ten spektakl organizuje pustka i dynamika tęsknoty, która się z nią wiąże. Czy można wypracować system mówienia o tym, za czym tęsknimy? Czy można opowiedzieć komuś o uczuciu, które jest w nas, gdy patrzymy na morze? Czy jednostkowe doświadczenie piękna może promieniować na życie innych osób?

Stowarzyszenie Sztuka Nowa to kolektyw artystyczny, prowadzony przez Dawida Żakowskiego, poruszający się w obszarach performansu, tańca i działań społecznych. Od 10 lat pracuje nad przekraczaniem granic teatru fizycznego, skupia się na odkrywaniu i badaniu nowych form ekspresji.

„Holoubek, syn Picassa” STUDENCI AST W KRAKOWIE, FILIA WE WROCŁAWIU

Spektakl Studentów Wydziału Aktorskiego AST w Krakowie, Filia we Wrocławiu
Dramat autorstwa duetu pilgrim/majewski powstał w ramach zamkniętego konkursu dramaturgicznego strefa kontaktu 2016 organizowanego przez Wrocławski Teatr Współczesny
opieka pedagogiczna: Teresa Sawicka
opieka dramaturgiczna: Sebastian Majewski
występują: Karol Donda, Weronika Dzierżyńska, Kinga Jasik, Aleksander Kaleta, Dominik Mirecki, Wojciech Świeściak, Kinga Zygmunt
premiera: 24.01.2018 r.

Spektakl jest groteskową opowieścią o ikonach komunistycznych filmów animowanych (czechosłowackich, wschodnioniemieckich i radzieckich), które w specjalnym ośrodku internowania wiodą spokojne i nudne życie. Sytuacja się komplikuje, gdy okazuje się, że poczciwym bohaterom kreskówek Żwirkowi i Muchomorkowi zostaje podrzucone jajko, z którego po wielu perypetiach, wykluwa się dumny gołąb – identyczny z tym, którego naszkicował… Pablo Picasso.

Fabularna opowieść jest próbą teatralnego opowiedzenia o problemach wynikłych z komunistycznej przeszłości, o resentymentach oraz o narastających głosach o wyraźnym odcinaniu się od tamtego czasu. To historia o błędach jakie popełniamy wobec przeszłości oraz o tym jak historia niczego nie uczy. Dramat ten w alegorycznej i groteskowej formie stara się zmierzyć z tematem manipulacji wobec pamięci historycznej. I niespodziewanie w aktualnej sytuacji politycznej staje się niezwykle żywy a zawarte w nim treści mocno rezonują z rzeczywistością.

„Wanda Wasilewska” FUNDACJA WSPIERANIA KULTURY I INICJATYW SPOŁECZNYCH /Legnica

scenariusz i reżyseria: Aleksandra Skorupa
występuje: Kamila Bednarek
światło: Marta Seredyńska
premiera: 2016 r.

Co by się stało, gdyby Wanda Wasilewska przybyła do nas 54 lata od własnej śmierci? Co mogłaby powiedzieć? Za czym tęsknić? Jak patrzyłaby na współczesną Polskę? Czy można nazwać ją postacią tragiczną czy tylko kochanką Stalina i zdrajczynią ojczyzny?

Tekst pisany jest z trzech perspektyw. Z jednej strony mamy rok 2018, by za chwilę móc przenieść się w czasy przedwojenne czy lata 50-te, będące okresem największej działalności politycznej Wandy. Biografia pojedynczego człowieka splata się z biografią państwową. Wasilewska staje się niejako postacią tragiczną, chociaż twórcom nie zależy na jej odbrązawianiu.

Ciekawe w tym kontekście staje się zmaganie młodej aktorki, nie znającej wcześniej Wandy, z kimś, kto pokoleniu jej rodziców kojarzy się z najgorszym stalinowskim okresem. Aktorka, Kamila Banasiak (studentka AST w Krakowie i aktorka Teatru im. A. Fredry w Gnieźnie), próbuje wcielić się w postać odległą od niej historycznie i mentalnie. To tutaj łączy się przeszłość z teraźniejszością, a wszystko wymyka się jednoznacznej ocenie.

Aleksandra Skorupa – studentka reżyserii w AST w Krakowie; teatrolog (absolwentka UAM w Poznaniu i UJ w Krakowie); dramaturg i reżyserka autorskich spektakli.

„Spis kobiet” KOLEKTYW POLKA

research dramaturgiczny: Agnieszka Pajączkowska, Dorota Ogrodzka
scenariusz i reżyseria: Dorota Ogrodzka, Izabella Gawęcka, Alicja Brudło, Anna Sadowska, Iwona Konecka
muzyka: Elektronowy Miś
światła: Maciej Ratajczyk
występują: Izabella Gawęcka, Alicja Brudło, Anna Sadowska, Iwona Konecka
premiera: 18.11.2017 r., Teatr Ósmego Dnia w Poznaniu

Kolektyw Polka skupia aktorki, reżyserki, menadżerki kultury i działaczki społeczne, pochodzące z różnych miast i działające wokół różnorodnych inicjatyw. Grupa zawiązała się w 2016 roku podczas wspólnej pracy ze społecznością Ulicy 1 Maja w Lublinie. Na podstawie wywiadów z mieszkankami i pracownicami tej przestrzeni Kolektyw Polka stworzył „Dramaturgie pracy kobiet”. Czytanie performatywne tekstu odbyło się w tym samym miejscu, w którym został zebrany materiał – na ulicy 1 Maja. W dalszych działaniach Kolektyw Polka eksploruje temat pracy kobiet, eksperymentując na styku animacji kultury i teatru dokumentalnego.

W spektaklu „Spis kobiet” losy bohaterek układają się w niejednorodną opowieść o zmieniającej się Polsce, o aspiracjach, dzieciach, mężczyznach, pieniądzach, społeczeństwie. Bohaterki spektaklu zostaną postawione przed niezwykłym wyzwaniem i niezwykłą szansą. Która z nich ją wykorzysta?

 

„Gajusz” TEATR EMOCJONALNY ANIMA /Poznań, Ostrów Wielkopolski

Na podstawie „Juliusza Cezara” Wiliama Szekspira w tłum. Zofii Siwickiej
scenariusz, scenografia, reżyseria: Damian Janiak
aktorzy: Katarzyna Rynkowska, Józef Urbanowicz, Marlena Henrysiak, Agata Nowak, Michalina Cendrowska, Damian Janiak, Damian Rutkowski
premiera: 2017 r., Poznań

Gajusz Juliusz Cezar, najpotężniejszy człowiek świata, dowiedziawszy się, że Senat zadecydował wręczyć mu koronę władcy, postanowił wyjść z domu. Żeby spełnić swe marzenia, żeby zawładnąć Republiką, musi uzyskać pełnię kontroli nad Rzymem: najmniejszym miastem wypełnionym przez najróżniejsze strachy – pomioty – anty- Erosa. Co zabiło Gajusza w Idy Marcowe? Dlaczego nie zrealizował swej woli?

Spektakl przygotowany został w oparciu o dramat „Juliusz Cezar” W. Szekspira, wykorzystuje również pewne starożytne źródła.

Teatr Emocjonalny ANIMA, tworzony przez grono przyjaciół studiujących na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza, działa w piwnicy poznańskiego Domu Studenckiego „Babilon”, choć powiązania z Ostrowem Wielkopolskim pozostają silnymi. „Gajusz” jest drugim spektaklem grupy, zaś OFTeN pierwszym festiwalem ugrupowanie goszczącym.

„Klapsy” TEATR PIJANA SYPIALNIA /Warszawa

autor: Sławomir Narloch
reżyseria: Stanisław Dembski, Sławomir Narloch
muzyka: Daniel Zieliński
aktorzy: Magdalena Czuba, Aleksandra Dudczak, Agnieszka Kijewska, Klara Chauvin, Maja Piątkowska, Agata Sierecka-Dudek, Jan Bogdaniuk, Sławomir Narloch, Wojciech Gawrych, Adam Hadi, Sebastian Słomiński, Paweł Wieliczko
muzycy: Magdalena Górska, Joanna Pomykała / Milena Krupińska, Maria Wierzbicka, Kamila Adamska / Barłomiej Słojewski, Alan Turonek, Ernest Chudzik / Piotr Tchórzewski, Paweł Kielak / Artur Siejka, dyrygent: Daniel Zieliński
premiera: 03.06.2017 r., Warszawa

„Klapsy” to najnowszy spektakl trio dramaturgiczno-kompozytorsko-reżyserskiego: Narloch/ Zieliński/ Dembski, specjalizującego się w plenerowych widowiskach muzycznych.

Inspiracją do stworzenia kolejnego spektaklu, stała się wielkopolska legenda o magicznej gruszy: otóż odkąd w drzewie tym została uwięziona Pani Śmierć – ludzie nie umierają. Twórcy, posługując się językiem groteskowego oratorium, snują fantazje na temat sensu marzeń, tęsknoty i miłości, w świecie, w którym śmierć nie istnieje.

Nie poddajemy się jednak minorowemu nastrojowi, dzięki przerysowanym i komicznym postaciom widowiska oraz wykreowanej na scenie absurdalnej rzeczywistości. Posłuchajcie kojącego brzęczenia pszczół i odpocznijcie w naszej altance pod gruszą – śmierci nie ma!

Pijana Sypialnia powstała w 2012 roku, a dzisiaj jest już największym teatrem niezależnym w kraju. Nasz zespół to aktorzy, wokaliści, tancerze i orkiestra symfoniczna – łącznie ponad 100 artystów. Łączymy aktorstwo z wielogłosowym śpiewem, tańcem i muzyką na żywo. Inspirują nas zakurzone teksty, zapomniane melodie i dawny folklor, a nasz pomysł na teatr to repertuar nastawiony na liczne interakcje z publicznością. Na szlaku Pijanej Sypialni pojawiają się duże i małe miasta i miejscowości, wydarzenia na wielką skalę i kameralne spotkania, cel zawsze ten sam – porwać publiczność!
Zdj. Jakub Wittchen

„Być jak Charlie Chaplin” FUNDACJA POMYSŁODALNIA /Rumia

scenariusz: Piotr Wyszomirski
reżyseria: Mateusz Deskiewicz, Piotr Wyszomirski
opr.muz.: Artur Guza
wideo: Łukasz Czerwiński
wykonanie: Mateusz Deskiewicz
premiera: 9.12.2014

Najsłynniejszy komik kina niemego stał się ikoną popkultury już dawno temu. Jego znakiem rozpoznawczym były melonik, laseczka oraz charakterystyczny wąsik i to jest pewne. Potem pojawiają się już tylko pytania i wątpliwości. Nieprzypadkowo w konkursie na sobowtórów Charlie Chaplina sam Chaplin zajął… 3 miejsce, jak mówi jedna z anegdot związanych z reżyserem filmu „Dyktator”.. Do dziś nie wiemy, kim był z pochodzenia i gdzie się urodził ten genialny aktor, scenarzysta i reżyser. Oryginalny scenariusz Piotra Wyszomirskiego (scenarzysty, reżysera filmów krótkometrażowych, spektakli teatralnych, widowisk muzycznych), napisany współczesnym językiem, konfrontuje osobę i twórczość Chaplina z kondycją dzisiejszego aktora. Porusza nieoczywiste tematy, nie stroniąc od krytycznego spojrzenia na rzeczywistość. Tańczy, śpiewa, wzrusza, rozśmiesza i prowokuje do refleksji Mateusz Deskiewicz – aktor i wokalista, od 2004 r. związany na stałe z Teatrem Muzycznym im. D.Baduszkowej w Gdyni, współpracujący z warszawskimi teatrami: Syrena i Teatrem 6. Piętro oraz Teatrem Wybrzeże w Gdańsku.

Fundacja Pomysłodalnia działa formalnie od 2013 r. tworzą ją aktywiści czynni kulturalnie i obywatelsko od wielu lat. Działania fundacji to przede wszystkim szeroko pojęta kultura, edukacja, a także działania społeczne. Fundacja jest producentem 8 spektakli teatralnych, prezentowanych w kraju i za granicą.

TEATR KRZYK − To Face

spektakl autorski Teatru Krzyk
reżyseria: Marek Kościółek, współpraca reżyserska: Anna Giniewska
występują: Lena Witkowska, Mateusz Zadala
premiera: 30.10.2015 r., Teatr Krzyk, Maszewo

 

Pytanie o własną naturę bywa naszym najdociekliwszym pytaniem o samego siebie. Ile potrzeba konsekwencji i determinacji, by stawić jej czoła i chociaż raz spróbować się jej przeciwstawić? A później i tak po płonącej walce przyznać się przed samym sobą, że ma się to nijak do ŻĄDZ, które budzą się w nas tak potężnie i mrocznie, że żadne znane nam słowa nie są w stanie tego okiełznać. Jako byty niedoskonałe wciąż się doskonalimy, by w oparach absurdu swoją niedoskonałość ukrywać przed światem. Co śmieszne, to ukrywanie nabiera na sile, gdy wytwarzamy bardzo osobliwą relację z drugim człowiekiem. Wówczas rodzi się tęsknota, a z nią kolejne pytania – gdzie się schronić i jak się chronić? Bo przecież po wielu latach zderzania się ze sobą w imię własnych przeżyć kody egzystencji znane są już tylko nam? A świat przecież, jak szalony wali i tupie, byśmy oddali im to, co nasze i dyskretne. Nie ma litości dla osobliwości i tkliwości. Brzuchy świata są wciąż nienasycone i głodne, a jego kły coraz ostrzejsze. Wówczas w tej zawierusze życia i śmierci pozostaje nam często tylko granica własnych możliwości i ciągłych starań o siebie. Ceną tego mogą być już tylko narodziny czegoś nowego i nienazwanego, gdzie podobieństwo rodzi się z nas dla nas – i wówczas pozostaje nam chwila, w której liczy się już tylko czas – face „TO FACE”. /Teatr Krzyk/

Marek Kościółek – aktor, reżyser. Debiutował w Teatrze Brama, jest absolwentem Akademii Teatralnej Ośrodka Gardzienice. Kierownik i reżyser spektakli Teatru Krzyk w Maszewie, który od roku 2007 działa jako stowarzyszenie teatralne, organizuje zajęcia warsztatowe i dydaktyczne, akcje happeningowe, projekty społeczne, wymiany międzynarodowe. Jest również gospodarzem organizowanych w Maszewie festiwali: Ogólnopolskiej Biesiady Teatralnej Wejrzenia i Ogólnopolskich Spotkań Młodego Teatru Krzykowisko. Teatr Krzyk to ścisła czołówka i głos pokolenia młodej sceny teatralnej, grupa doceniana na wielu festiwalach teatralnych, przez publiczność, artystów, media, krytyków.

 

DyplomATA – Triodram

scenariusz i reżyseria: Katarzyna Pawłowska, współreżyseria: Maciej Adamczyk
występują: Dominik Smaruj, Davit Baroyan, Hubert Kożuchowski
Spektakl zrealizowany w Akademii Teatru Alternatywnego, organizowanej przez Instytut im. Jerzego Grotowskiego, Teatr Kana i Teatr Brama w ramach Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016.
premiera: 15.01.2017, Republika Sztuki Tłusta Langusta, Poznań

 

Triodram jest kolejnym spektaklem Katarzyny Pawłowskiej po Dextralu (Katowice 2015), w którym źródłem inspiracji do napisania scenariusza były częściowo autentyczne historie uczestników projektu Akademia Teatru Alternatywnego.

W spektaklu na scenie spotyka się trzech mężczyzn o zupełnie różnych osobowościach. Każdy z nich ma swoje dewiacje i swoje tęsknoty. Czy odważą się chociaż częściowo mówić wprost o swoim życiu intymnym w obecności publiczności?

Impulsem do powstania projektu było spotkanie trzech aktorów podczas Akademii Teatru Alternatywnego. Każdy z nich miał w zamyśle stworzenie monodramu. Pomimo różnic związanych z temperamentem, wrażliwością i osobistymi doświadczeniami połączyła ich przyjaźń oraz niecodzienny pomysł, by zawrzeć trzy odrębne monodramy w jednym spektaklu.

Katarzyna Pawłowska – współtwórczyni Teatru Porywacze Ciał (1992 r.) oraz Studia Osobowości TPC (2013 r.); aktorka, scenarzystka i reżyserka.

Maciej Adamczyk – współtwórca Teatru Porywacze Ciał (1992 r.); aktor, reżyser i dramaturg z wieloletnim doświadczeniem w prowadzeniu zajęć aktorskich i teatralnych (projekty edukacyjne w Polsce i Europie).

Dominik Smaruj – współtwórca, scenarzysta i aktor szczecińskiego Teatru Nowego; absolwent kulturoznawstwa; od 10 lat związany z nurtem teatru alternatywnego; występował na scenach teatralnych w Polsce, Irlandii, Niemczech, na Ukrainie, jak i w szczecińskich barach, na przystankach, czy w prywatnych mieszkaniach.

Davit Baroyan – aktor; Ormianin urodzony w Erewaniu, od 1994 r. mieszka w Polsce; licencjonowany dziennikarz; współpracował z teatrami: Piktogram w Opolu, Brama w Goleniowie, ZAR we Wrocławiu.

Hubert Kożuchowski – aktor, animator kultury; współpracował m.in. z Teatrem Porywacze Ciał, ASOCJACJA 2006, Studiem Teatralnym Blum; twórca poznańskiego Festiwalu Wilda W Ruchu.

 

ZESPÓŁ ŚMIERCI I TAŃCA – ZAWODOWY ZESPÓŁ AKTORSKI – Zespół Śmierci i Tańca, czyli piosenki Tiger Lillies

scenariusz i tłum. piosenek: Szymon Jachimek
reżyseria: Tomasz Valldal-Czarnecki
muzyka: Tiger Lillies
aranżacje i kierownictwo muzyczne: Tomasz Krezymon
scenografia i kostiumy: Monika Wójcik
choreografia: Michał Cyran
obsada: Alicja Baran, Marta Jaszewska, Monika Łyżwa, Dorota Puziuk, Joanna Świrska, Magdalena Wojtacha, Mikołaj Kwiatkowski, Darian Wiesner
muzycy: Tomasz Krezymon, Paweł Bomert, Szymon Linette
premiera: 16.04.2016 r. w Teatrze im. S. Jaracza w Olsztynie
Spektakl dyplomowy studentów Studium Aktorskiego im. A. Sewruka w Olsztynie

 

Komediowy spektakl muzyczny oparty na utworach zespołu The Tiger Lillies, w autorskich tłumaczeniach Szymona Jachimka. Przedstawienie ma formę cyrkowego show z graną na żywo muzyką oraz choreografiami z elementami akrobatycznymi. Bohaterami tej opowieści są artyści cyrkowi, których sława dawno minęła. Niezależnie od swojej profesji przybierają postaci klaunów, aby zaśpiewać o tym, co wszystkim nam „śni się po nocach”, ale do czego nie mamy odwagi się przyznać rano. Popisy akrobatyczne, wokalne i taneczne, drapieżne tłumaczenia piosenek, interakcje z publicznością, która prowokowana jest do wyjścia z roli niemego świadka scenicznych wydarzeń. To inspirowane twórczością legendarnych królów muzycznej makabry show, podane w sposób groteskowy, a zarazem dramatyczny.

 

KOOPERACJA FLUG – Szczątki

kolaż tekstów Charles’a Baudelaire’a, Edgara Allana Poe, Par’a Lagerkvist’a
adaptacja: własna
konsultacja scenograficzna: Julia Skuratova
muzyka: Urszula Chrzanowska
aktorzy: Izabela Zachowicz, Daniel Lasecki
opieka artystyczna: Wiesław Czołpiński, Agnieszka Makowska
premiera: 13.06.2015 r. Białystok

 

Kooperacja Flug to niezależna grupa teatralna, założona w czerwcu 2014 roku z inicjatywy studentów Akademii Teatralnej Wydziału Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. Kooperacja stawia na współpracę między ludźmi, nie posiada więc stałego i zamkniętego zespołu aktorskiego. Jej celem jest poszukiwanie nowych rozwiązań w teatrze dla dzieci jak i w teatrze dla widzów dorosłych. Flug to nie tylko maszyna, która w przeszłości umożliwiała aktorom latanie nad sceną, to także alegoryczne postrzeganie szeroko pojętego teatru ożywionej formy przez samych założycieli grupy.

Szczątki to opowieść o nieodwracalnym zachwianiu równowagi w człowieku i nieuchronnym zmierzaniu ku zepsuciu. To rodzaj groteskowo-demonicznego traktatu, poruszającego problem śmierci i towarzyszące jej oznaki rozkładu. Kobieta i Mężczyzna za pomocą kości, siatek i haków stwarzają świat, w którym piękno zderza się z najciemniejszymi zakamarkami ludzkiej natury. Ten swoisty kult brzydoty inspirowany twórczością Charles’a Baudelaire’a, Edgara Allan Poe i Par’a Lagerkvist’a przypomina nam o istnieniu demona, od którego nie da się uciec, a z którym warto się pogodzić.

„Miłość to coś, co umiera. A gdy umrze, rozkłada się i staje się glebą dla nowej miłości, żyje w niej tajemnym życiem – i w gruncie rzeczy w miłości nie ma śmierci” /Par Lagerkvist Karzeł/

 

GORCZYCA/MALINOWSKI – #DBRMPP

reżyseria, choreografia i wykonanie: Katarzyna Gorczyca/Oskar Malinowski
scenografia: Maciej Kosteczka
muzyka: Oskar Malinowski

 

„Spektakl #DBRMPP to historia balansująca na granicy wzruszenia i dobrej zabawy, to podróż po świecie kiczu, opowieść o szybkim zaspokajaniu potrzeby bycia-z-kimkolwiek. To obraz ludzi bezradnych, uwodzący publiczność swoją błyskotliwością i sugestywnością. To historia kiczowatej pary w kiczowatym świecie. Ona – lokalna Lolitka, on – brudny i w dresie.” /Aleksandra Spilkowska, Teatralia/

„Spotkanie ludzi, którzy nie potrafią przystanąć choć na chwilę i wsłuchać się w to, co mają sobie nawzajem do powiedzenia. Zajęci potwierdzaniem w cudzych oczach wykreowanego wizerunku samych siebie, nie mają czasu na zastanowienie się, czy świat, w którym żyją, nie stał się w międzyczasie tworem pełnym ich wyobrażeń o pragnieniach, a nie rzeczywistych potrzeb.” /Agata Kędzie, Reflektor/

W 2017 r. odbyła się premiera filmu #LOVE, który jest ekranizacją filmową spektaklu.

Katarzyna Gorczyca – absolwentka PWST w Krakowie, Wydział Teatru Tańca w Bytomiu; współzałożycielka grupy LineAct, współpracowała z Teatrem Śląskim w Katowicach oraz z Teatrem Komedia w Warszawie, wicedyrektor Teatru Zamiast w Łodzi.

Oskar Malinowski – niezależny aktor, tancerz, performer; absolwent PWST w Krakowie, Wydział Teatru Tańca w Bytomiu; współpracuje z Teatrem Ochoty w Warszawie, Teatrem Zamiast w Łodzi, Teatrem Śląskim w Katowicach oraz Teatrem im. Słowackiego w Krakowie.

 

JULIA SZMYT – Polityk. Trailer

scenariusz i reżyseria: Julia Szmyt
występują: Monika Świtaj, Bartłomiej Firlet
scenografia: Paweł Baryła
kostiumy: Klaudia Filipiak
muzyka: Adam Brzozowski
asystentka reżysera: Monika Przespolewska
głosu użyczył: Adam Brzozowski
premiera: 31.01.2017

 

Matka i Syn – relacja zbudowana na mocnej podstawie ambicji i frustracji.

To opowieść o współczesnej Polsce i o polskim szaleństwie.

Jak wytrenować przyszłego przywódcę – Polityka? Czy wartości prawdziwie patriotyczne da się wpoić w czystej (niezainfekowanej Innymi) formie? Co ma tworzyć zręby narodowej tożsamości i w jakim stopniu można nimi manipulować?

Bycie obywatelem-przewodnikiem to ciągły trening, ciągłe bycie na wizji. Trzeba być zawsze gotowym. Nawet przy zupie, polskiej zupie. Tu każdy gest ma znaczenie. Trzeba mieć się na baczności, inaczej straci się poparcie.

Minimalistyczny w środkach spektakl na podstawie autorskiego scenariusza nasyconego cytatami z polskiej rzeczywistości historycznej i współczesnej.

Przedstawienie zrealizowane pod opieką Mai Kleczewskiej w Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie.

Julia Szmyt – reżyserka, aktorka. Absolwentka kulturoznawstwa UAM w Poznaniu; studentka III roku na Wydziale Reżyserii warszawskiej Akademii Teatralnej. Pomysłodawczyni, koordynatorka i prowadząca warsztaty artystyczne dla dzieci i młodzieży. Od lat związana z Fundacją Małym Dom Kultury w Poznaniu i Wydawnictwem Zakamarki.

Monika Świtaj – aktorka. Ukończyła w 1983 r. PWST w Warszawie. Zadebiutowała w Operetce W. Gombrowicza w reż. Macieja Prusa w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. W Teatrze Studio grała m.in. w spektaklach w reż. Jerzego Grzegorzewskiego i Adama Hanuszkiewicza. W latach 1988-90 odbyła studia wokalne w Hochschule fur Musik und darstellende Kunst w Wiedniu i grała w jęz. niemieckim w Wiedniu i Grazu. Po powrocie do Polski, będąc  nadal aktorką Teatru Studio, grała m.in. w przedstawieniach w reż. Jerzego Gruzy, Tomasza Wiśniewskiego, Zbigniewa Brzozy, Piotra Cieślaka.

Barłomiej Firlet – aktor. Ukończył PWST we Wrocławiu. Współpracował z Teatrem Ad Spectatores i Teatrem Współczesnym we Wrocławiu. Na swoim koncie ma ponad 20 ról teatralnych i ponad 50 ról filmowych i telewizyjnych ( m.in. Wojna polsko-ruska X. Żuławskiego, Trzy minuty M. Ślesickiego, Skrzydlate świnie A. Kazejak, Dzikie róże A. Jadowskiej, Dzień kobiet M. Sadowskiej, Hel K. Dębskiej, Ratownicy M. Wrony). Na co dzień występuje w teatrach warszawskich.

 

TEATR GRANDA – Jolly Roger

autor: Dariusz M. Gruszecki
reżyseria: Robert Oleksy
scenografia: zespół
występują: Grażyna Gumińska, Robert Oleksy

 

A gdyby tak bohatera prosto z naszej ulicy przenieść na teatralną scenę?

„Bo mnie życie nieudane do wysiłku okolicznością zmusiło” – mówi Jolly Roger, lokalny kolekcjoner dóbr nietypowych, bohater tytułowy spektaklu. Razem z Megi, towarzyszką (nie)doli, codziennie poszukuje szczęścia w śmietniku. Parasolik na deszczowe dni, odzienie wierzchnie dobre na zimę, torebka na sprawunki… Skarbów w fajansie jest wiele. Pewnego dnia, para sympatycznych bezdomnych trafia na niebywałe znalezisko. Czy skarb ze śmietnika odmieni los bohaterów? A może zwaśni? Granda gwarantowana. Ale ta historia nie ma happy endu. Bo niejeden prawdziwy Jolly Roger żyje obok nas. Jolly Roger to nie tylko postać ze scenariusza. Rozejrzyjcie się… takich jak on wśród nas jest wielu. Niestety nie tylko głodne zwierzęta grzebią w śmietnikach…

Kim jesteśmy? Teatr Granda z Bielska-Białej ma charakter ekspansyjno-użytkowy. Dociera wszędzie tam, gdzie teatralna sztuka mile jest widziana oraz w szeroko rozumiane miejsca niekonwencjonalne (skwery, schroniska górskie, centra miast). Oferuje autorskie spektakle dla widzów dorosłych i nieco młodszych. Teatr Granda zawiązał się w 2013 r. Trzon Teatru tworzą Grażyna Gumińska i Robert Oleksy – para żywiołowych bielskich aktorów oraz mentor Dariusz M. Gruszecki – miłośnik kotów, tych czarnych i ciapatych, pasjonat sztuk rozmaitych. Muzykę, niecodzienne pomysły i solidną dawkę humoru zapewnia Katarzyna Kosińska.

 

ANNA RAJ / KATARZYNA KOSTRZEWA – Cela S

scenariusz i choreografia: Katarzyna Kostrzewa, Anna Raj
reżyseria: Anna Raj
występuje: Katarzyna Kostrzewa
premiera: 2016 r., Teatr Rozbark, Bytom

 

Cela S to spektakl, który w sposób wszechstronny łączy słowo i ruch tak, że staje się on świeży zarówno w treści jak i formie. Poruszony przez twórczynie temat przytłoczenia i w efekcie porzucenia życia, rodziny, przyjaciół, zostaje w sposób dotkliwy i przejmujący przedstawiony poprzez język ciała, ruchu i tańca. Tekst dramatu to zbiór monologów dotyczących najbardziej intymnych sfer życia kobiety. Znajdziemy tu również jej pełne sprzeczności, burzliwe relacje z bliskimi przedstawione w zabawny, choć jednocześnie rozczulający sposób.

Cela zostaje postawiona w sytuacji bez wyjścia. Totalne, bezkompromisowe odcięcie się od dotychczasowego życia wydaje się być jedyną możliwą opcją wyboru. Czy jednak odejdzie?

Anna Raj – aktor, tancerz, filolog i pedagog. Absolwentka PWST w Krakowie oraz filologii angielskiej na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, Akademii Pedagogicznej w Krakowie i Pedagogische Hochschule w Ludwigsburgu. Posiada ponad 20-letnie doświadczenie taneczne oraz kilkuletnie doświadczenie aktorskie z licznymi sukcesami. Współpracuje z reżyserami, niezależnymi grupami teatralnymi i twórcami w Polsce i zagranicą. Od 2015 roku współpracuje z Teatrem Korez w Katowicach.

Katarzyna Kostrzewa – choreografka, aktorka i pedagog. Absolwentka Wydziału Teatru Tańca krakowskiej PWST. Współpracowała z Teatrem Śląskim w Katowicach, Teatrem Polskim w Bielsku-Białej, Teatrem Wybrzeże w Gdańsku, Teatrem Capitol i Teatrem Rampa w Warszawie, Teatrem Dramatycznym w Wałbrzychu, Teatrem Modrzejewskiej w Legnicy oraz Teatrem Tańca i Ruchu Rozbark w Bytomiu. Projekt: 3 Siostry, będący jej debiutem choreograficznym, był nagradzany na festiwalach w Polsce i za granicą.

 

AGATA MEYER-LÜTERS i AGNIESZKA BEDNARZ – Jestem Helena

koncept i reżyseria: Agata Meyer-Lüters
choreografia i wykonanie: Agata Meyer-Lüters, Agnieszka Bednarz
premiera: 2016 r.

 

Spektakl Jestem Helena jest formą solowego duetu. Tancerki są sobą, namacalnymi ciałami, ale jednocześnie spełniają dla siebie wzajemnie i dla widza formę reprezentacji duszy, świadomej obecności, wypełniającej każdego wiecznej energii. Zaciera się granica między ich indywidualnym istnieniem i stają się jednocześnie podwójną realizacją jedności psychofizycznej.

Inspiracją do stworzenia spektaklu było osobiste doświadczanie śmierci, odchodzenia wraz z bliską osobą. Spektakl prowadzi widza przez poczucie pustki i wynikającego z niej cierpienia. Konfrontuje go z wypieranymi obrazami człowieka chorego, odchodzącego. Kontakt z kruchością istnienia materii wprowadza nas w rozedrganie, bo zdajemy sobie sprawę z nieuniknionego końca. Spektakl opowiada także o próbie wyparcia natury – nieuniknionego rozpadu, ale również wyparcia świadomości, duszy, przodków, którzy ciągle wracają w naszych myślach, snach, niespełnionych pragnieniach. Duet prowadzi do spotkania się materii z duszą na oczach widza. Czy to jest moment oświecenia, pełnej jedności? A może jest to właśnie moment śmierci? Być może na to pytanie w pełni znajdzie się odpowiedź tylko wtedy?

Celem spektaklu jest przeprowadzenie widza przez doświadczenie śmierci  i następującej po niej pustki. Jej akceptacja prowadzi do odczuwania obecności osoby, która odeszła. Ta obecność może być intensywniejsza niż za życia. Jestem Helena prowadzi do refleksji nad własnym stosunkiem do materii i odkryciem jej piękna w przemijalności.

Agata Meyer-Lüters  – absolwentka PWST w Krakowie, Wydział Teatru Tańca w Bytomiu. Współtwórczyni spektaklu SPEED DATES show nagradzanego na festiwalach w kraju i za granicą. Współpracowała z takimi twórcami jak Jacek Łumiński, Nicola Palladini, Rafał Urbacki. Pasjonuje ją doświadczanie życia i poszukiwanie esencji, która staje się przyczyną dla ruchu i obecności na scenie. W swojej twórczości chce podejmować tematy, które dotyczą jej osobiście, aby umożliwić widzowi odczuwanie autentyczności. Życiowe procesy są dla niej priorytetem i bazą do funkcjonowania w świecie sztuki, a w swojej twórczości szuka szczerości i prawdy, jaką może czerpać z życia.

Agnieszka Bednarz – absolwentka Wydziału Teatru Tańca PWST w Krakowie. Od dziecka związana z tańcem. Zdobyła taneczną klasę mistrzowską w hip-hopie oraz w tańcu towarzyskim. Jest współtwórczynią Projekt: 3 Siostry, który był prezentowany i nagradzany na scenach polskich i europejskich. Jest współtwórczynią międzynarodowej grupy teatralnej „Little: interference”. Współpracuje z Fundacją Śląskiego Teatru Tańca oraz z takimi  twórcami jak Maciej Kuźmiński, Cezary Tomaszewski, Jacek Łumiński.

/fot. Katarzyna Machniewicz/

 

TEATR PUK-PUK – Wnętrze

scenariusz, reżyseria, scenografia: Katarzyna Marjasiewicz
muzyka: Bartłomiej Abramowicz, Monika Kowalczyk, twórcy ludowi
aktorzy: Monika Kowalczyk, Anna Żurek, Paulina Dziachan, Łucja Mucha, Sylwia Kośka, Arkadiusz Klej, Maciej Piasecki

 

Spektakl Wnętrze to kilka różnych historii o miłości, prezentacja różnych sposobów jej postrzegania. To opowieść o jej wszechobecności, prostocie, pięknie, ale także o jej braku i bólu, jaki potrafi ze sobą nieść.

Teatr powstał w 1997 roku. Działa w Miejskim Ośrodku Kultury w Świdniku. Do roku 2003 był teatrem wyłącznie dziecięcym, później w jego strukturach zaczęły funkcjonować grupy młodzieżowe. Teatr realizował zarówno widowiska w technice żywego planu jak i przedstawienia łączące żywy plan i lalki. Zespół tworzył także widowiska plenerowe i happeningi. Znaczną część przygotowanych przez teatr spektakli stanowią widowiska autorskie. Teatr jest laureatem m.in. Konfrontacji Zespołów Teatralnych Małych Form „Biesiada Teatralna” w Horyńcu Zdroju, Festiwalu Teatrów Młodzieżowych w Krośnie, Ogólnopolskich Prezentacji Teatrów Amatorskich OPTA we Wrocławiu.

 

HELENA GANJALYAN – Melt

scenariusz, reżyseria i wykonanie: Helena Ganjalyan
muzyka: Yasuhiro Morinaga (w spektaklu wykorzystano fragm. Hamleta Szekspira w tłum. St. Barańczaka i wiersz Sylwii Plath Lady Łazarz)
premiera: 2016 r. w Gdańsku

 

Melt to obraz, impresja, wrażenie – monodram oparty na pracy z figurą Ofelii z Szekspirowskiego Hamleta. Tu jest to Ofelia wytwarzająca własny język swojej fizyczności, seksualności, próbująca wyjść poza służalcze „tak Ojcze”, w którym wielokrotnie zamyka ją autor. Kobieta, która nieustannie stwarza się między nakazem a zakazem, która zawsze jest wobec/względem. Słowo przeplata się w naprzemiennej grze z ruchem, gestem, abstrakcyjną formą wizualną. Dodatkowo Melt (z ang. tonąć, ale także stopić, topić, rozpuszczać, zatopić, zagłuszać, wzruszać) rozpracowuje finalny motyw Ofelii szukając jego rozwiązania nie tylko w dosłownym szekspirowskim ujęciu, ale także w rodzaju wejścia w stan nieobecności, nieuwagi, bycia poza swoim ciałem i jego działaniami, bycia obok.

„Z jednej strony możliwość spojrzenia na postać Ofelii z różnych stron to pewien rodzaj poprawności politycznej. Z drugiej strony jednak żonglowanie interpretacjami znowu sprowadza ją jedynie do funkcjonalnej figury, której znaczenie ustala się w zależności od potrzeb. Ale ta Ofelia pragnie niezależności. Ma świadomość bycia polem doraźnych celów interpretacyjnych i chce, żeby przestano ją wykorzystywać. Ganjalyan nie projektuje nowego obrazu, nie wysuwa żadnych roszczeń czy postulatów. Jedynie z uśmiechem przez łzy pokazuje kłopot z odczytaniem Ofelii. Nie jest to wołanie o pomoc, krzyk rozpaczy, ale grzeczna prośba o chwilę uwagi.” /Jan Karow, teatralia.com/

Helena Ganjalyan – aktorka, tancerka, choreograf, absolwentka PWST im. L. Solskiego w Krakowie. Jako aktorka/tancerka współpracowała m.in. z Romeo Castelluccim z Societas Raffaello Sanzio, Teatrem Wybrzeże w Gdańsku, Teatrem im. H. Modrzejewskiej w Legnicy, Teatrem Dada von Bzdulow, Dzikistyl Company oraz paryskim Les Gens d’Uterpan.

 

TEATR STREFA OTWARTA – Bez-senność

projekt autorski (koncept i wykonanie): Anna Rakowska i Piotr Misztela
na motywach dramatu  Williama Szekspira Sen nocy letniej
premiera: 01.10.2016 r.

 

„Szekspir nie stworzył swojego dzieła po to, by spełnić swój kulturalny obowiązek, a więc po co? Po to by się bawić. Ba nawet, gdy rzecz jest okrutnie smutna, wasze przejęcie się do łez tragedią sceniczną postaci, także jest zabawą.” /Bogusław Kierc/

Namiętność, intryga, zazdrość, przeznaczenie. Sen nocy letniej to historia o miłości wielu par. Miłości czystej, niemożliwej, dzikiej, pięknej. Miłości ponad wszystko. Zdarzenia mają naturę snów i marzeń. Najsprzeczniejsze żywioły schodzą się tu i ocierają. Widma zjawiają się i nikną, groza rozwiewa się śmiechem, miłość przeistacza w złudzenie.

Dwójka aktorów wciela się w 11 postaci, by ukazać moc teatralnej metamorfozy. Widzowie mają szansę polemiki z aktorami. Mogą wpływać na kształt i rozwój akcji. Interakcje z widownią zainspirowane teatrem szekspirowskim są nieodłączną częścią działalności Teatru Strefa Otwarta.

Teatr Strefa Otwarta to dwuosobowa formacja, utworzona przez Annę Rakowską i Piotra Misztelę, absolwentów PWST we Wrocławiu. Teatr powstał w 2013 r. Młodym twórcom patronuje i otacza opieką artystyczną prof. Mirosław Kocur – reżyser teatralny, historyk i teoretyk teatru.

Teatr skupia się na analizie i rekonstrukcji metod pracy w teatrze elżbietańskim. Zaowocowało to kilkoma realizacjami sztuk Williama Szekspira we współczesnej odsłonie: H(2)O, MacDeath, Wesołe Kumoszki z Windsoru. Najważniejsze założenia Teatru Strefa Otwarta to: korzystanie z surowej i ubogiej przestrzeni teatralnej, badanie i wzmacnianie relacji między aktorem a widzem, idea performatywności i metateatralności, cielesność jako źródło aktu kreatywnego, czerpanie inspiracji z teatru elżbietańskiego, poszukiwanie własnego, symbolicznego języka teatralnego.

Anna Rakowska – aktorka. Współpracuje z Teatrem Szekspirowskim w Gdańsku, Teatrem Rozrywki w Chorzowie, Instytutem Teatralnym w Warszawie, Instytutem Grotowskiego, Centrum Technik Audiowizualnych we Wrocławiu.

Piotr Misztela – aktor. Od 2013 r. występuje regularnie na deskach norweskich teatrów Nordland Teater i Rogoland Teater. Współpracuje  również z Teatrem Dramatycznym w Wałbrzychu, Teatrem im. Norwida w Jeleniej Górze, Teatrem Szekspirowskim w Gdańsku, Opolskim Teatrem Lalki i Aktora, Instytutem Teatralnym w Warszawie.

 

TEATR Ba-Q – Całe życie w dresach

tekst, scenariusz, wykonanie: Justyna Tomczak-Boczko
reżyseria, scenariusz: Przemek Prasnowski
muzyka: Maciej Kuśnierz
kostiumy: Dorota Słomczyńska
wizualizacje: Hacen Sahraoui,
ruch sceniczny: Adrian Rzetelski
premiera: listopad 2016 r.

Spektakl Całe życie w dresach to próba opowiedzenia o doświadczeniu bycia matką niepełnosprawnego dziecka. Justyna Tomczak-Boczko, opiekę nad synem traktuje jako sztukę życia, w której poczucie humoru jest niezbędne. Bo jej życie nie jest ani tak smutne, ani tak przerażające, jak by się mogło wydawać. Być może dlatego, czasem słyszy od znajomych: „Justyna, ty w ogóle nie wyglądasz na matkę niepełnosprawnego dziecka”. Podczas spektaklu, grając samą siebie, opowiada o swoim życiu z dużym dystansem i zaskakującą dawką czarnego humoru.

Teatr Ba-Q : grupa związana z Fundacją Barak Kultury powstała w 2009 r. Połączyła swoimi realizacjami wiele artystycznych osobowości. Z Ba-Q  współpracowali m.in. scenograf Piotr Tetlak, kompozytor Rafał Zapała, aktorzy: Małgorzata Walas-Antoniello i Hacen Sahraoui. Liderem Ba-Q jest Przemek Prasnowski, aktor, reżyser i scenarzysta, przez wiele lat związany z Teatrem Strefa Ciszy. Najważniejsze realizacje Ba – Q : Schron, Ćma, Szrot, Toast.

Justyna Tomczak-Boczko: aktorka i założycielka Teatru „Y”. Współpracowała z Teatrem Strefa Ciszy z Poznania. W roku 2005 zagrała główną rolę w Król Ubu, Guadalajara, Meksyk, w reż. Beto Ruiza oraz główną rolę w filmie krótkometrażowym Ojo por ojo, w reż. Jose Luisa Fuentes. Kształciła się u wielu pedagogów i aktorów z Japonii, Brazylii, Francji, Danii, Meksyku oraz Polski. W roku 2011 przyszedł na świat jej syn, Jeremi Boczko, który jeszcze przed urodzeniem zaraził się wirusem cytomegalii. W związku z tym cierpi na małogłowie i kilka innych poważnych schorzeń. Od tej pory życie Justyny to ciągła walka o zdrowie syna.

 

PSYCHOTEATR – LAS

autorski monodram muzyczno-wokalny Angeliki Pytel z muzyką VIOLET ULTRA, spektakl z muzyką elektroniczną na żywo
tekst: Angelika Pytel i Agata Suropek
reżyseria, choreografia, wykonanie: Angelika Pytel
reżyseria świateł: Sebastian Zakrzewski
muzyka: VIOLET ULTRA – kompozycje i produkcja: Paweł Rychert, melodie i słowa: Angelika Pytel
premiera: 24. 10. 2015

 

PSYCHOTEATR został założony przez aktorkę – Angelikę Pytel (absolwentkę PWST we Wrocławiu) oraz filmowca – Sebastiana Zakrzewskiego. Powstał z potrzeby wypowiadania się na tematy ważne i dotykające. Poszukujemy takich środków wypowiedzi, aby poruszyć odbiorców. Staramy się mówić szczerze i prosto. Wywołujemy emocje. Na tym nam zależy. Przełomowym momentem w działalności artystycznej teatru było nawiązanie współpracy z kompozytorem i producentem muzycznym – Pawłem Rychertem.

Spektakl LAS to: „Historia dziewczyny zagubionej w świecie w którym buty same tańczą,/ tajemnicy lasu zamieszkałego przez roje motyli strzeże drwal,/ zaś wanna napełnia się morską wodą. Czy można się rozpuścić?/ Dlaczego w mieście grasują wilki?/ Czy istnieje droga powrotna z mrocznego lasu?/ Jak uwierzyć w to wszystko, gdy zza okna dociera blask reklam i hałas tramwajów?/ Studium samotności w tłumie ludzi./ Kiedy nie wiesz co powiedzieć po prostu to zaśpiewaj.”

W rzeczywistości konsumpcyjnej, przywołując słowa Ericha Fromma, „człowiek nie jest już zainteresowany swoim życiem i szczęściem, lecz tym, aby być chodliwym towarem”. Idąc za tą pesymistyczną diagnozą, nasuwa się wniosek, że żyjemy w czasach przymusu kreacji nieustającego powodzenia. Spektakl LAS jest opowieścią o dziewczynie, która wypisała się z tej wymuszonej konkurencji.

 

IWONA KONECKA – Atrapa i Utopia

koncept i wykonanie: Iwona Konecka
konsultacje: Anna Sadowska
wizualizacje: Łukasz z Bałut
premiera: 19.12.2015 r.

Zapraszam do eksperymentu myślowego dotyczącego rzeczywistości prywatnej, społecznej i politycznej. Tej, która  jest i tej, która mogłaby być. Mogłaby? Praca jest esejem teatralnym inspirowanym współczesną polską poezją.

Spektakl wg scenariusza nagrodzonego przez Teatr Ósmego Dnia w konkursie OFF: Premiery//Prezentacje.

„Dziewczyna filozofująca, tańcząca w rytmie techno na beczce, oblewająca się coca colą na tle tankowców i uwięzionych w mazi ropy naftowej pelikanów; człowiek uwikłany w społeczno-polityczne konteksty; człowiek wobec terroru bycia zajeb… stym, rozedrgany w nerwicy natręctw codziennego bilansu zysków i strat. Elektryzujący esej teatralny w poszukiwaniu sensu, w poszukiwaniu argumentów…” /relacja z premiery w Teatrze Ósmego Dnia/

Iwona Konecka – od 1995 roku członkini Teatru Realistycznego – aktorka, twórczyni spektakli, reżyserka. W międzyczasie zajmowała się też tańcem współczesnym. Absolwentka Południowobałtyckiej Akademii Teatru Niezależnego oraz Wiedzy o Teatrze na Akademii Teatralnej i Filologii Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Obecnie studentka Akademii Teatru Alternatywnego.

TEATR ALATYR – Trzej muszkieterowie

wg powieści Aleksandra Dumas’a
adaptacja, reżyseria: Jakub Kasprzak
scenografia: Adam Drozdowski
muzyka: Paweł Klica
aktorzy: Bartosz Budny, Michał Karczewski
Wyprodukowano w koprodukcji Teatru Alatyr i Klica Productions
premiera: 6.02.2016 r. Dzika Strona Wisły, Warszawa

 

Spotkaliśmy się w 2014 r. przy pracy nad spektaklem, który miał opowiadać o naszym strachu przed śmiercią. Pracowaliśmy na strychu w budynku Wydziału Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku jako szkolne Koło Naukowe. W ciągu roku udało nam się zagrać w kilkunastu miejscach w Polsce. Uznaliśmy, że nie chcemy na tym kończyć. Zmieniliśmy szyld i już jako Teatr Alatyr przygotowaliśmy kolejne dwie premiery. Interesujemy się formami teatru. Staramy się łączyć aktorstwo psychologiczne z teatrem plastycznym i lalkowym. Szukamy znaków posiadających wiele napięć kierunkowych. Chcemy mówić o rzeczach wspólnych, które nas fascynują.

Powieść Aleksandra Dumasa stała się dla nas pretekstem do cofnięcia się w czasy dzieciństwa. Wspomnienia chłopięcych gonitw, podwórkowych gier, wspinaczek po drzewach i rowerowych wypraw łączą się w pamięci z pierwszymi fascynacjami literackimi i filmowymi. Pamiętamy emocje jakie towarzyszyły nam przy lekturze książek Alfreda Szklarskiego, Karola Maya, Juliusza Verne’a. Była w nas potrzeba, by odbywać podróże do odległych krajów i przeżywać przygody. Tymczasem w rzeczywistości lat 90-tych, mało którzy rodzice mogli pozwolić sobie na wysłanie dziecka za granicę, zapisanie go na kurs jazdy konnej, albo lekcje szermierki. Naszym miejscem zabaw były podwórka z kilkoma drzewami, piaskownicą i pordzewiałym trzepakiem stojącym przed śmietnikiem. Tam poznawaliśmy znaczenia takich słów jak przyjaźń i odwaga, tam przeżywaliśmy najpamiętniejsze chwile.

Trzej muszkieterowie to narracja z naszego dzieciństwa i dlatego opowiadamy ją przez pryzmat naszej pamięci o byciu dzieckiem. W opowieści o tym, jak dzielny d’Artagnan usiłuje zostać królewskim muszkieterem, kryje się dla nas pochwała zabawy i fantazji, historia o lojalności względem przyjaciół, tęsknota za czasami, w których nie było nic złego w noszeniu krótkich spodenek i bieganiu po dachach garaży. Dla dorosłych nasz spektakl jest przypomnieniem, że i oni byli kiedyś dziećmi. Dla dzieci mamy naukę, że warto wychodzić na podwórka. /Teatr Alatyr/

GRUPA NIEFORMALNA PRZY STOWARZYSZENIU TEATRU OCZEKIWANEGO – Życie męczy

na podstawie tekstu Jakuba Skorupy
reżyseria: Katarzyna Gorczyca
muzyka: Michał Paduch
kostiumy i scenografia: Katarzyna Gorczyca
choreografia: Katarzyna Gorczyca (we współpracy z aktorami)
realizacja wideo: produktownia.com
obsada: Kamil Joński, Maciej Kosteczka, Krystian Łysoń, Oskar Malinowski
premiera: 15.06.2015 r.

Życie męczy to spektakl na podstawie komedii jednoaktowej o tym samym tytule, napisanej przez debiutującego dramatopisarza Jakuba Skorupę, absolwenta UJ w Krakowie. W scenicznej adaptacji Katarzyny Gorczycy, taniec i cielesność aktora stają się równie ważne jak słowo. Widzowie otrzymują, opatrzoną solidnym przymrużeniem oka, analizę słodko- gorzkiej polskiej rzeczywistości. Główną oś sztuki stanowi dialog na temat wizerunku współczesnego mężczyzny. Obserwujemy zatem taneczno-liryczną opowieść o męskiej nieporadności, niespełnionych pragnieniach, bolączkach, marzeniach, samotności, ale przede wszystkim o męskim podejściu do miłości.

Kim są bohaterowie? Mężczyzna Adam – nauczyciel na urlopie zdrowotnym, romantycznie zakochany w nieznajomej. Dorosły Syn Mężczyzny Adama – student na skraju wyczerpania nerwowego. Właściciel Mieszkania Magnat Windykacji – silny i zdrowy kobieciarz. Poeta Marcin – cichy, bezrobotny wieszcz, z dzieckiem w drodze.

Czterech bohaterów sztuki zostało wyposażonych w rozszczepioną wewnętrznie osobowość, z których każda neurotycznie stara się wypełnić przyjętą niegdyś rolę. To zestawienie kontrastujących ze sobą, pozornie dojrzałych, mężczyzn – zostaje ulokowane w jednym mieszkaniu, gdzie czeka ich rytualne spożywanie leczniczego rosołu oraz wspólne modlitwy w czasie zagrożenia zakaźną depresją. Wszystkich czterech bohaterów coś konsekwentnie dręczy i uwiera, lecz żaden nie potrafi dotrzeć do rzeczywistego źródła tego dyskomfortu. Chowają się za swoimi rolami – dyskutują, rozmyślają, konsumują i spiskują – podświadomie pragnąc wybawienia.

„Żyjemy w czasach, w których zachodzą bardzo szybkie zmiany. Rozwijamy się w niebywałym tempie, tworząc coraz to bardziej sztuczne potrzeby. Posiadanie stało się priorytetem. Pojawia się strach przed nawiązywaniem relacji z drugim człowiekiem oraz przyjmowanie narzuconych wygodnych form życia. To aspekty współczesnego społeczeństwa, w którym funkcjonuję i które chciałabym poprzez ten spektakl przebadać, podjąć dialog z widzem, odnosząc się do naszej polskiej mentalności”. /Katarzyna Gorczyca/

TEATR BRAMA – Fakeryzm

tekst: Grupa
reżyseria: Daniel Jacewicz
obsada: Aleksandra Ślusarczyk, Aleksandra Stanio, Adrianna Bar, Julia Kwietniak, Adam Rosiński, Piotr Śnieguła, Jakub Hankus
premiera: 27.03.2015 r

O co chodzi? Dlaczego się rozczarowujemy, gdy idealizujemy sobie świat i nagle sprawy zupełnie inaczej wyglądają? Czego uczymy się o samych sobie? Dlaczego łatwo nas ocenić, nie wiedząc nawet kim jesteśmy?

Młodość wkracza w świat dorosłości. Nowe odpowiedzialności konfrontują się z beztroskim życiem. Pojawia się u każdej kolejnej generacji walka z dawno stworzoną machiną życia społecznego. Jest siła, żeby się buntować. Na początku przeciw wszystkiemu – dla zasady. Później wybiórczo, by w końcu poddać się ogólnie powszechnemu nurtowi. Niektórzy nigdy nie są w stanie zaakceptować głównego nurtu. Uciekamy wówczas od spraw codziennych, od innych ludzi lub uciekamy z naszego kraju. I tak bez końca. Wieczna ucieczka. Dochodzimy do wniosku, że ten nasz mały lokalny świat jest największą wartością, która nas ukształtowała. Należy znaleźć jedynie środek na kundlizm, nawet jeśli go trzeba szukać przez całe życie.

Teatr Brama Goleniów ze swoją działalnością artystyczną jest obecny w Polsce od 1996 roku, początkowo w strukturach Goleniowskiego Domu Kultury, tworząc dziś znany w Polsce, niezależny teatr alternatywny. Założycielem Bramy jest Daniel Jacewicz. Brama skupia dużą liczbę niespokojnych i twórczych młodych ludzi, którzy swoją odmiennością nie mogą wpisać się do końca w ramy archetypów małego miasteczka. W działaniach Teatru brały udział setki osób zaangażowanych w rozwój teatru alternatywnego w kraju, promocji teatru, działań teatralnych i edukacji artystycznej społeczności lokalnej. Promieniowanie działalności Teatru Brama daje się zauważyć regionie poprzez powstanie znaczących ośrodków teatralnych w Maszewie (Teatr Krzyk) i Stepnicy (Teatr w Krzywym Zwierciadle), które realizując działania we współpracy, wywodząc się z jednego źródła, tworzą jedno z najprężniej działających miejsc teatru alternatywnego w Polsce.

TEATR NOWE PRZESTRZENIE i TEATR UMOWNY – Przebudzenie wiosny

wg Franka Wedekinda
adaptacja, reżyseria: Darek Szymor
scenografia: Natalia Kucia- Szymor
muzyka: Igi i Zespół Ez3kiel
obsada: Marzena Figiel, Aleksandra Kowalczyk, Szymon Grzybek, Łukasz Łęcki
premiera: 04.12.2015

Teatr Nowe Przestrzenie i Teatr Umowny zrealizował w koprodukcji spektakl wg Przebudzenia wiosny Franka Wedekinda. Przedstawienie zostało zrealizowane w konwencji dramatu dla 4 aktorów-marionetek. Opiera się na koncepcji teatru fizycznego, poetyckiego i onirycznego. Przebudzenie wiosny ukazuje problemy młodego pokolenia, wynikające z ludzkich zmagań z cielesnością. To historia jednostek zniszczonych w imię specyficznie pojętego dobra. Źródło tragedii, której widz staje się współuczestnikiem, stanowi typowy dla wieku dojrzewania brak wiedzy na temat własnej fizyczności. Brak wsparcia ze strony dorosłych, a także nieświadomość konsekwencji pewnych zachowań, prowadzą młodych do eksperymentów. Rodzi się pytanie, co jest dobrem, a co złem, gdzie należy stawiać granice? Spektakl, w bardzo symboliczny i poetycki sposób, prezentuje pragnienia młodych ludzi, funkcjonujących w skostniałej strukturze społecznej. Przejście z wieku młodzieńczego, pełnego rozbudzonych nadziei, fantazji, pragnień, lęków i pytań, w dorosłość – tak jak przezywa to każdy.

Zastosowana w sztuce konwencja aktorów-marionetek, pozwala zachować dystans i podjąć próbę odtworzenia historii pierwszych doznań z perspektywy dziecka, pełnego niepewności, ciekawości i pragnień.

Spektakl wyreżyserował Dariusz Christophe Szymor – francusko-polski aktor i reżyser teatralny, absolwent CNSAD (Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna w Paryżu). Doświadczenie z teatrem fizycznym zdobył pracując przez ostatnich 6 lat w międzynarodowym zespole Bred In The Bone, realizującym spektakle i prowadzącym warsztaty teatralne w całej Europie (m.in. Instytut Grotowskiego we Wrocławiu, Theatre de Menilmontant w Paryżu). /Darek Szymor/

TEATR BA-Q – Ha Noi

scenariusz na motywach książki Agnieszki Kłos Gry w Birkenau: Przemysław Prasnowski, Maciej Kijko, Dorota Słomczyńska
reżyseria i scenografia: Przemysław Prasnowski
muzyka: Paweł Paluch, Maciej Kuśnierz
ruch sceniczny: Adrian Rzetelski
kostiumy: Dorota Słomczyńska
zdjęcia: Agnieszka Kłos, Joanna Kłos
wykonawcy: Aniela Kokosza, Marcin Głowiński, Hubert Kożuchowski; Głos – Aleksandra Marzec
premiera: 21.04.2015r. Festiwal Inwazja barbarzyńców

Spektakl jest swobodną interpretacją niedawno wydanej książki pisarki, krytyczki sztuki i fotografki -Agnieszki Kłos pt. Gry w Birkenau. Ha Noi to współczesny labirynt, w którym każda tożsamość jest możliwa. W globalnym świecie popkultury możemy spotkać ochroniarzy prezydenta w obozie koncentracyjnym, zubożałych Greków śpiących na ulicach antycznych miast czy angielską terrorystkę w Afryce. Po tym labiryncie błądzi młoda kobieta, nadwrażliwa i empatyczna, próbuje nadać tandetnemu chaosowi jakis sens. „Wciąż w ruchu, myślę sobie sloganem reklamowym, pozostań w ciągłym ruchu, a świat nagle wyda ci się naprawdę zajmujący. Dopóki idziesz.” /A.Kłos/ Spektakl ma formę kolażu, w którym uzupełniają się elementy literatury, tańca współczesnego, fotografii i muzyki.

Teatr Ba-Q to grupa związana z Fundacją Barak Kultury powstała w 2009 r. Najważniejsze realizacje teatru to: „Schron” (2009), „Ćma” (2012), „Szrot” (2012), „Toast” (2013). Grupa połączyła swoimi realizacjami wiele artystycznych osobowości. Z Ba-Q współpracowali m.in. scenograf Piotr Tetlak, kompozytor Rafał Zapała, aktorzy: Małgorzata Walas – Antoniello i Hacen Sahraoui. Liderem zespołu jest Przemysław Prasnowski – reżyser, aktor, scenarzysta i animator kultury; współtwórca kilkunastu spektakli Teatru Strefa Ciszy; wykładowca na wydziale Architektury Wnętrz i Scenografii Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu.

TEATR ZIELONY WIATRAK – Drapacze chmur

autorzy: Marek Brand, Bartosz Frankiewicz
reżyseria: Marek Brand
scenografia: zespół
muzyka wykonywana na żywo: Wojciech Masiak
obsada: Marek Brand, Tomasz Kobiela
premiera: maj 2006r.

Drapacze chmur to swoisty dwugłos pokoleniowy na temat mechanizmów, które sprawiają, że nasi rodacy opuszczają Polskę w poszukiwaniu lepszego życia. Siłą tego spektaklu jest to, że w sposób lekki, bez zbędnego moralizatorstwa i populizmu mówi o przejmujących i waznych dla nas rzeczach. Pozornie to spektakl o poszukiwaniu lepszych warunków socjalno-ekonomicznych, ale tak naprawdę o poszukiwaniu własnego miejsca na ziemi, a właściwie próbie ułożenia sobie „własnego kawałka nieba”. Jest to w pełni autorski spektakl z autorską muzyką, wykonywaną na żywo, z dużą dozą refleksji, groteski i swoistej autoironii jego twórców.

Teatr Zielony Wiatrak powstał w Gdańsku w 1994 roku, jego założycielem, autorem tekstów, aktorem i reżyserem jest Marek Brand – jedna z najważniejszych postaci trójmiejskiego teatru niezależnego. Spektakle teatru, których bazę stanowią scenariusze Marka Branda, są pełnymi dowcipu i autoironii komentarzami wobec polskiej rzeczywistości. Teatr zrealizował ponad dwadzieścia przedstawień autorskich, gościł na kilkudziesięciu festiwalach w całej Polsce – m.in. otrzymał Grand Prix Łódzkich Spotkań Teatralnych w 2006 r.

WITAMINA T – SPEED DATES show

reżyseria, choreografia, scenografia: Zespół
aktorzy-tancerze: Agata Meyer- Luters, Katarzyna Gocał, Anna Mikuła, Filip Meyer- Luters, Karol Pruciak

Spektakl SPEED DATES show został stworzony przez młodych artystów teatru tańca, w odpowiedzi na wszechogarniającą kulturę obrazów i wizerunków, w którą jesteśmy wklejani z chwilą narodzin. Egzystujemy ww hiperwizualnej rzeczywistości, która nie jest w stanie odzwierciedlić się w realnym życiu.

Wprowadzająca scena hipnotyzuje bliskością ciał, pozbawionych zmysłu wzroku. Inspiracją dla niej stał się obraz Rene Magritte Kochankowie. Krótko po niej jednak postacie spektaklu zostają wciągnięte w telewizyjną formę zdarzeń. Pojawiają się nawiązania do wielu elementów popkultury poczynając od kultowej Randki w ciemno, poprzez męskie filmy akcji, kobiece czasopisma, wybiegi mody, clubbing, pornografię, celebrytów, aż po facebook’a i inne stwarzające nasz wizerunek czynniki.

Artyści zadali sobie pytanie do czego nas to prowadzi i ukazują również niewygodne odpowiedzi na nie. Oczywiście, że spektakl jest o miłości! Siła płynąca z energii jaką wytwarza relacja kobiety z mężczyzną wpływa na codzienne funkcjonowanie świata, na nasze zdrowie, kreatywność, determinowała największe wydarzenia w historii, a przede wszystkim jest zdolna tworzyć nowe życie. Realizuje nasze najgłębsze potrzeby i pozwala doznawać najpiękniejszych emocji lub jest niszczycielska, aż do śmierci. Poszukiwanie wzajemnej harmonii wymaga czasu i cierpliwości. Jak tego dokonać w dobie wszechobecnego tempa, dostępności wrażeń i obrazów, które stale igrają z naszymi zmysłami? SPEED DATES show to także wołanie o bliskość w pełni, która nie istnieje sama w sobie. A gdzie jej nie znajdziemy? Zapraszamy do spotkania – w realistycznym wymiarze.

SUFIN/MŁYNARSKI – Pewnego razu w…

spektakl improwizowany
autorzy i wykonawcy: Bartosz Młynarski i Michał Sufin
Zapraszamy na spotkanie z Klubem Komediowym w Ostrowie Wielkopolskim!

Bartek Młynarski i Michał Sufin z Teatru Improwizowanego Klancyk zapraszają na swój dwuosobowy spektakl improwizowany „Pewnego razu w…”. Spektakl w całości improwizowany w którym będą sami na scenie, nie wezmą od nikogo inspiracji i do tego zagrają kilka postaci na raz. Przez godzinę poprowadzą Was przez fabułę pełną zaskakujących zwrotów akcji, dusznych miejsc z amerykańskiej prowincji, postaci zwichrowanych i wykreślonych z dramatów, filmów, powieści. Spektakl postara się opowiedzieć kilka historii, które spotkają się w jakimś punkcie, albo i nie, historia może być opowiedziana od tyłu albo pomontowana niczym film Pulp Fiction.

Do tej pory mieliśmy okazję śledzić np. historię czterdziestolatków z serwisu randkowego, którzy trenują na sobie NLP i przeprowadzają rozmowy rekrutacyjne po angielsku w strojach eklerek! Następny spektakl będzie miał inne zdarzenia i inne postaci i inne pozostałe rzeczy również. Aktorzy postarają się odpowiedzieć na zagadki postaci i historii, która będzie powstawać na Waszych oczach.

Klub Komediowy – pierwszy i jedyny Klub Komediowy w Polsce. Codziennie grają spektakle, które są różnymi formami komedii na żywo. W repertuarze: teatry improwizowane (Klancyk, Hofesinka, Hulaj, Humbuk) stand-up (Stand Up Polska), kabaret literacki (Fabularny przewodnik po…), skecz show (Niektóre Długopisy Piszą Wolniej), koncerty, spektakle teatralne i inne inicjatywy sceniczne, które są nowością na warszawskiej scenie teatralnej i klubowej. Klub prezentuje formaty i spektakle, które są ich oryginalnymi produkcjami. Działają na Placu Zbawiciela w Warszawie.

BIAŁY TEATR – A.F.Dziennik

na podstawie Dziennika Anny Frank
reżyseria,scenografia: Giovanny Castellanos
muzyka: Marcin Rumiński
występują: Marta Andrzejczyk, Agnieszka Reimus Knezevic, Izabela Mańkowska- Salik
premiera: 05.02.2016 r.

„Sądzę, że będę mogła Ci wszystko powierzyć, tak jak jeszcze nigdy nikomu i mam nadzieję, że będziesz dla mnie wielkim oparciem”. Tymi słowami zaczyna swój dziennik Anne Frank.

Opisywanie otaczającej rzeczywistości stało się dla tej trzynastoletniej dziewczyny sposobem na przetrwanie. Przetrwanie konfliktów z matką, poczucia niezrozumienia związanego z okresem dojrzewania i buntu, a przede wszystkim okresu wojny. Wydawać by się mogło, że otwierając dziennik, znajdziemy w nim zwykłą historię, zwykłe opowiastki dnia codziennego. Historia okazuje się niezwykła. Jej cały świat zamknięto w pudełku, szczelnym i ciasnym, ograniczającym się do kilkudziesięciu metrów amsterdamskiej oficyny, gddzie przez dwa lata ukrywa się wraz ze swoją rodziną, Panem Dusselem oraz rodziną van Dannów. Czytając zapiski, mamy do czynienia przede wszystkim z żywą relacją historyczną, związaną z czasem wojny, opowiadaną z perspektywy dziecka. Niestety, historia uparcie się powtarza. Nie tylko na scenie teatru, ale przede wszystkim na scenie świata, każdego dnia…

Biały Teatr powstał w Olsztynie w 2003 r. z inicjatywy Marty Andrzejczyk, Izabeli Klimowicz, Izabeli Mańkowskiej, Agnieszki Reimus i Michała Nowakowskiego. Spotkaliśmy się w Olsztyńskim Teatrze Rapsodycznym, gdzie poznaliśmy postać Mieczysława Kotlarczyka i historię jego teatru słowa. Pod okiem Krystyny Spikert zdobywaliśmy wiedzę w zakresie techniki i wyrazistości mowy oraz interpretacji tekstu. Choć nasze spektakle wzbogacone są ruchem scenicznym, muzyką, elementami choreografii, nadal najważniejsze w naszej pracy jest słowo, a inne środki wyrazu artystycznego są minimalizowane właśnie na rzecz słowa, któremu wszystko w teatrze rapsodycznym powinno być podporządkowane.  W myśl idei Mieczysława Kotlarczyka do repertuaru wybieramy teksty pierwotnie nie przeznaczone na scenę, wymagające adaptacji. Dorobek Białego Teatru obejmuje dotąd 11 spektakli.

PRZEMYSŁAW WASILKOWSKI – SAM

na podstawie fragm. tekstów Samuela Beckett’a, Sarah Kane, Williama Shakespeare’a
scenariusz, reżyseria i wykonanie: Przemysław Wasilkowski
premiera: 12.09.2015

Praca nad spektaklem inspirowana jest Sztuką jako wehikułem Jerzego Grotowskiego, praktyką teatralną Krystiana Lupy (perspektywa nowego spojrzenia na relację aktor – widz), odkryciami psychologii zorientowanej na proces Arnolda Mindella, ale w głównej mierze sytuacjami dialogicznymi wynikającymi z autoreferencyjnych struktur narracyjnych monologów beckettowskich. Sytuacja dialogiczna użyta, jako narzędzie nawigacji wewnętrznego procesu, uruchamia mechanizm specyficznej aktorskiej uwagi skierowanej jednocześnie w dwóch kierunkach, „do środka” (terytorium twórczego procesu) i „na zewnątrz” (mapa działań postaci scenicznej). Wówczas aktor porusza się w przestrzeni niedookreślonej, płynnej, zacierającej granicę między tym, co jego osobiste, a tym, co przynależne postaci scenicznej, otwierając się na wewnętrzny dialog między nimi, wchodząc w przestrzeń kogoś Innego, kto jeszcze jest z nim w tej ciemności , gdzie słowa, gesty, działania nie należą już ani do niego, ani do postaci scenicznej, ale do jakiegoś między-bytu. W ten sposób tworzy się pewne pole manewru, które pozwala na interpretację interpretacji danego tekstu, działania, relacji.

W badaniu sytuacji dialogicznej twórca korzystał z wiedzy, którą zdobył w Workcenter Jerzego Grotowskiego w Pontederze, gdzie pracował w latach 1994-99 oraz z konsultacji psycholożki Agnieszki Wróblewskiej z Warszawskiej Akademii Psychologii Zorientowanej na Proces.

Kolejnym, ważnym polem w pracy nad spektaklem, było medialne zapośredniczenie poszczególnych etapów oraz końcowych efektów sytuacji dialogicznej, tak, aby nowe media pełniąc swoją funkcję poszerzania scenicznej rzeczywistości, stały się autonomicznym i komplementarnym do działania aktorskiego elementem struktury dzieła teatralnego. W pracy z zapośredniczeniem medialnym, twórcę inspirowały głównie teatralne eksperymenty The Wooster Group, w których nowe media służą, jako narzędzia poszerzenia i przedefiniowania relacji: aktor i/a jego elektroniczny sobowtór.

Spektakl SAM jest częścią praktyczną doktoratu, realizowanego przez Wasilkowskiego na wydziale aktorskim PWSFTViT w Łodzi, a promotorem jego przewodu doktorskiego jest Krystian Lupa.

LITTLE: INTERFERENCE/TEATR TAŃCA MOVYTZA – SoFamily

reżyseria, choreografia, aktorzy- tancerze: Katarzyna Gocał, Anna Kasprzak- Chowaniec, Karol Pruciak, Wojciech Chowaniec
scenografia: Wojciech Chowaniec

Spektakl teatru tańca SoFamily to historia opowiedziana językiem ciała. Koncepcja, reżyseria oraz choreografia to efekt współpracy wszystkich aktorów- tancerzy biorących udział w tym przedsięwzięciu. SoFamily to spektakl opowiadający o relacjach w rodzinie i sile, z jaką oddziałuje na jej członków telewizja. Bazą jest taniec współczesny i teatr fizyczny, w których ważną rolę odgrywa ciało i ruch.

„Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej”. Rodzina wie o tym doskonale, gromadząc komfortowe sofy,piece, kafelki, miksery, łóżka, stołki  i  inne bajery. Szanuje sprzęty, piękne regały, a najważniejsze wśród nich ertefały. Blaski ekranów budzą jak zorza i ciężkie powieki przytulą do łoża. Tak toczy się kołem rodzinne półkole, co zastąpiło rozmowę przy stole. /K.Gocał/

WOJTEK KOWALSKI – 3XTAK RUDNICKI

adaptacja, reżyseria, wykonanie: Wojtek Kowalski
scenografia: Yola Nykowska
muzyka: Cyprian Baszyński
premiera: 30.04.2015 r. w Częstochowie 

„Z Januszem zaprzyjaźniłem się kilka lat temu na FAMIE w Świnoujściu. Chodził za mną ten Rudnicki, oj chodził, żeby zrobić go na scenę. Spektakl powstał na bazie trzech jego książek: 3xTak, Męka Kartoflana i Śmierć czeskiego psa. Monodram nie mógł mieć innego tytułu jak: 3xTak Rudnicki /W.Kowalski/

Wojtek Kowalski, częstochowianin, aktor Teatru From Poland. Twórca wielu happeningów, konferansjer, instruktor teatralny, polonista. W latach 1989-2000 aktor Teatru WI-Fi-Fi. W latach 90-tych muzyk zespołu Hababuk. Współpracował z Zielonogórskim Zagłębiem Kabaretowym. Wystąpił w kilku filmach Wytwórni A’YOY, między innymi partnerował Stanisławowi Tymowi i Maćkowi Stuhrowi w Baśni o ludziach stąd, wcielając się w rolę Hektora. Dwukrotny laureat Nagrody im. Maxa Szoca na Famie (1995, 2010). Za rolę w spektaklu Saxofonista Teatru From Poland otrzymał kilkanaście nagród aktorskich na najważniejszych festiwalach teatralnych w kraju. Animator życia kulturalnego w Częstochowie. W mieście tworzy grupę teatralną CGK Częstochowska Grupa Kowadło. Od dziewięciu lat pomysłodawca i organizator Ogólnopolskiego Festiwalu „42-200 MONODRAM”.

TEATR PIJANA SYPIALNIA – ŁOJDYRYDY

autorzy: Sławomir Narloch, Karolina Lichocińska
reżyseria, scenografia: Staszek Dembski
muzyka: Daniel Zieliński
choreografia: Mariusz Żwierko
aktorzy: Karolina Lichocińska, Katarzyna Lasota, Blanka Miętkiewicz, Dorota Ptaszek, Ewelina Młynarz, Maja Piątkowska, Gloria Gierlach, Agnieszka Kijewska, Aleksandra Dudczak, Sławomir  Narloch, Sebastian Słomiński, Jakub Pawlak, Adam Hadi, Wojciech Gawrych, Mariusz Żwierko, Michał Zieliński
zespół muzyczny: Anita Kander- Marchewka, Ksenia Bowtruczuk, Magdalena Górska, Katarzyna Wasiak, Piotr Thieu Quang, Paweł Kielak, Daniel Zieliński
premiera: 15.02.2015 r.

ŁOJDYRYDY to historia mieszkańców dwóch sąsiadujących miejscowości: Kopydliny i Samborza. Bohaterowie podejmują liczne próby ukrócenia ciągu nieszczęść, który dotyka obydwie wsie. Niestety ani obalenie władzy – Sołtysa, ani inwestycja związana z budową przydrożnego szaletu nie poprawiają sytuacji społeczności. Bezradni mieszkańcy czekają więc na pomoc z zewnątrz. Przybywają „wymodleni Panowie z Warszawy”, którzy uczą miejscowych, jak pozyskiwać granty na promocję regionalnych produktów. Najcenniejszym okazuje się j… caffe latte z mleka prosto od krowy. Łojdyrydy, to komediowe widowisko wypełnione tańcem i muzyką. Na scenie będą królować: kujawiak, oberek i mazur, a uszy naszych gości wypełni ludowa muzyka w nowoczesnej odsłonie. Zatem jeszcze raz: Witamy Państwa serdecznie w Domu Polskim w Polsce!

„Ich praca nadaje pojęciu  <<teatr niezależny>>  nową jakość” – pisał o nich Witold Mrozek, recenzent „Gazety Wyborczej”.

Teatr Pijana Sypialnia stworzony został przez aktorów, muzyków, śpiewaków i tancerzy – młodych artystów, którzy o teatrze myślą niestandardowo. Ich widowiska wyróżnia połączenie aktorstwa z wielogłosowym śpiewem, tańcem i muzyką na żywo. Setki widzów na każdym spektaklu i uznanie krytyków teatralnych, to zasługa oryginalnego repertuaru. Odkopują zakurzone teksty, melodie i miksują je z popkulturą. Nazywa się ich „teatrem vintage”.

Grają w tradycyjnych salach teatralnych, ale znani są z występów w zaskakujących miejscach. Można ich spotkać w kawiarniach, na ulicy, w parkach, a nawet… w barach mlecznych. Ich letni cykl „Teatr na leżakach” zdobył wielotysięczną widownię w całym kraju, a przez redakcję portalu TEATRDLAWAS.PL został uznany za „najlepszy pomysł teatralny”. Pijana Sypialnia, to teatr którego celem jest dostarczanie widzom nieskrępowanej radości i pozytywnej energii.

Reżyserem spektaklu jest Stanisław Dembski – absolwent Akademii Teatralnej w Warszawie; aktor, teatrolog, pedagog teatralny, reżyser Teatru Pijana Sypialnia.

KOŁO NAUKOWE – Skończyły nam się dni

scenariusz i reżyseria: Jakub Kasprzak
na motywach „Króla Leara” Williama Shakespeare’a (tłum. J. Paszkowski)
przestrzeń i lalki: Adam Karol Drozdowski
muzyka: Szymon Domagała
występują: Olimpia Bogusz i Milena Kobylińska
premiera: 2014r.

Skończyły nam się dni to spektakl lalkowy dla widzów dorosłych stworzony przez Koło Naukowe Wydziału Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. Dwie młode aktorki przy pomocy pięciu lalek opowiadają o świecie dotkniętym kataklizmem. Przedstawienie oparte jest na tekście Szekspira, zawiera także fragmenty z dzieł Samuela Becketta, Cormaca McCarthy’ego, Kurta Vonneguta, Thomasa Eliota, a także cytaty z Apokalipsy św. Jana.

Utwór porusza problemy związane z różnymi wizjami końca świata. Artyści starają się ukazać, na jak kruchych fundamentach zbudowana jest nasza cywilizacja. Zastanawiają się nad sensem takich pojęć jak człowieczeństwo, miłość, obowiązek.

Opiekunem artystycznym projektu jest Marcin Bartnikowski, jeden z założycieli Teatru Malabar Hotel. Spektakl był pokazywany dotąd m.in. w Kielcach, Bielsku Podlaskim, Lubartowie i Sandomierzu.

MARCIN MISIURA//BOGUSŁAWA SZTENCEL – Zmiana światła

na podstawie tekstu Bogusławy Sztencel, w spektaklu wykorzystano fragmenty Giaura George’a Byrona w przekładzie Adama Mickiewicza oraz Serenady Franza Schuberta.
występuje: Marcin Misiura
reżyseria: Bogusława Sztencel
scenografia, kostiumy i muzyka: Marcin Misiura, Bogusława Sztencel
premiera: 26.02.2015r.
Spektakl zrealizowany ramach rezydencji artystycznej w Instytucie Grotowskiego we Wrocławiu

Zmiana światła to przeciętna historia o przeciętnej egzystencji i nieprzeciętnej potrzebie głębokiego doznania. Jak mówi Marcin Misiura: „Wypowiadany tekst nie ma dla nikogo znaczenia, jest ważny tylko dla mnie. Jest demonstracją. Jest moim demo. Znam jego kontent i kontekst. Materialnie, namacalnie zapoznałem się ze scenografią i rekwizytami. Sensualnie, wszystkimi zmysłami. Znam konstrukcję i dekonstrukcję. Uderzam głową w mur i podejmuję walkę. A mimo to wyczuwam obecność autora. Autora od braku didaskaliów. Nie wiem, do czego prowadzi. Ani kim jest M.”

Marcin Misiura ukończył PWST we Wrocławiu. Związany z Teatrem Nowym w Łodzi. Współpracuje z Lubuskim Teatrem w Zielonej Górze, Wrocławskim Teatrem Współczesnym oraz Instytutem Grotowskiego.

Bogusława Sztencel jest aktorką, tłumaczką, pedagogiem. Ukończyła PWSFTiT w Łodzi. Związana z teatrami w Jeleniej Górze, Łodzi i Wrocławiu. Współpracowała m.in. z Krystianem Lupą, Krystyną Meissner, Anną Augustynowicz, Łukaszem Kosem. Wykłada na Wydziale Aktorskim PWST we Wrocławiu i Wydziale Wokalnym Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Zmiana światła jest jej pierwszym tekstem dramatycznym.

KLUB KOMEDIOWY – Co Modna Pani wiedzieć powinna

występuje: Katarzyna Kołeczek
reżyseria: Agata Puszcz
tekst: Joanna Pawluśkiewicz
muzyka: Marcin Macuk
premiera: luty 2015 r. w Klubie Komediowym w Warszawie

Kiedy byłam mała, razem z koleżanką zaczytywałyśmy się w książce z lat 50 pt.: ”Co modna pani wiedzieć powinna”. Płakałyśmy ze śmiechu czytając jak podawać obiad, jak schludnie wyglądać, jak mówić i jak robić sobie odświeżającą maseczkę z ogórka. Patrząc na nasze matki ubrane w kunsztowne stroje z lat 80, patrząc na nasze cudem zdobywane relaksy i kurtki z Pewexu, świat Modnej Pani wydał nam się jak z bajki, był niesłychanie głupi i zwracał nam uwagę na serwetki układane w łabędzia. Minęło wiele lat i można by się spodziewać, że już nikt nam nie będzie wmawiał, że największą zaletą kobiety jest umiejętność zrobienia jajek faszerowanych w kształcie żółwi. Tymczasem nic się nie zmieniło. W innej formie, innymi środkami, ale zewsząd jest ten sam atak maseczki z ogórków i schludnego uśmiechu. Nadal wszystko trzeba. I o tym chcemy opowiedzieć w spektaklu „Co modna Pani wiedzieć powinna”/Joanna Pawluśkiewicz/

Klub Komediowy działa od ponad roku na Placu Zbawiciela w Warszawie. Jesteśmy pierwszym i jedynym klubem komediowym w Polsce. Klub to scena, bar, kawiarnia. Codziennie można przyjść na spektakle, które są różnymi formami komedii. Można zobaczyć u nas teatry improwizowane, stand-up, kabaret literacki, koncerty, spektakle teatralne. Pokazujemy to, co najciekawsze w niezależnej komedii, robimy rzeczy nowe, eksperymentujemy, wypracowujemy formaty i czerpiemy to, co najlepsze z przeszłości polskiej komedii.

LITTLE: INTERFERENCE – Jetzt/Teraz

reżyseria: Little: interferencje
scenografia: Linda Sollacher
muzyka: Juan Klaus Obermayer
występują: Aneta Orlik, Katarzyna Gocał, Kim Bormann, Piotr Wach, Karol Pruciak
premiera: listopad 2014 r.

 

Członkowie grupy poruszają się między Bytomiem a Monachium. Razem pracują od 3 lat. Ich cechą jest łączenie języków – niemieckiego i polskiego, a także wykorzystywanie różnych form ekspresji cielesnej. Ich głównym celem, oprócz tworzenia sztuki, jest szeroka eksploracja kultur świata oraz kolekcjonowanie nielinearnych myśli. Spektakle Nawiedzenie (2012) i Operkulum (2013) były prezentowane m.in. w Niemczech, Rosji i na Węgrzech.

„Chodżmy. Nie możemy. Dlaczego? Czekamy.” /Samuel Beckett Czekając na Godota/ Pięć osób utkwionych w jednym pokoju. Impreza dobiegła końca, jednak oni pozostają na miejscach, niezdolni do podjęcia decyzji o wyjściu. W nieskończoność czekają na odpowiedni moment, który nigdy nie nadchodzi. Są skazani na wspólne towarzystwo. Zapadają w letarg, aby zaraz wybuchnąć agresją, smutkiem, radością, próbując nadać sens upływającemu czasowi. Wszelkie próby komunikacji ze współtowarzyszami kończą się fiaskiem. Pozostaje tylko oczekiwanie.

Beckett wykreował absurdalne sytuacje skrajnego oczekiwania w świecie, w którym jedyną składową jest trwanie wyczerpującej wieczności. Czekanie wkrada się w nasze życie osobiste, w naszą codzienność. Czekamy. Na co czeka każdy z nas? Gdzie zaczyna się stagnacja jednostki, a gdzie nasz byt przepada w niemocy politycznej, społecznej ignorancji czy świadomego odrzucenia. W oczekiwaniu jesteśmy sami. Najlepsze co nasz może spotkać, to wytrącenie spowodowane drugą osobą. W czekaniu łatwo się zgubić, topiąc się w marzeniach lub snach na jawie. Inni stają się wtedy carte blanche, na których swobodnie projektujemy nasze fantazje, prowokowane naszą bezczynnością, uśpieniem umysłu.

W spektaklu wykreowana jest przestrzeń niczym pustynia dla rozbitków. Pasaże wyczekiwania i starań wypełnienia pustki pokazują absurdy normalnego świata, w którym „wszystko ma sens”. Jak sobie radzimy z wielością możliwości. Kiedy możliwość staje się przeszkodą zamiast szansą? Publiczność ogląda szybko zmieniające się sytuacje, ludzi którzy konkurują o uwagę, pokazując się, jednocześnie nie obnażając prawdy o sobie. Publiczność, która ogląda ich z wygodnej pozycji nagle staje się kimś więcej, niż tylko widownią. Staje się podglądaczami.

WĄSIKOWSKA//KUNDERA – Jesteśmy przynętą, kochanie!

Agnieszki Wąsikowskiej i Marcina Kundery
reżyseria: Agnieszka Wąsikowska
scenografia: Małgorzata Iwaniuk
reżyseria światła: Paulinę Góral
asystentka spektaklu: Olga Drygas
muzyka: Jan Pałys
obsada: Helena Ganjalyan, Filip Kosior, Mateusz Mosiewicz
premiera: 15.01.2015r. w Teatrze Ósmego Dnia w Poznaniu

„Scenariusz dokumentalnego spektaklu Jesteśmy przynęta, kochanie! narysowany jest z fragmentów dzienników prowadzonych przez dziennikarza z Polski, Marcina Kunderę oraz rozmów, jakie odbył z dwójką Ukraińców z Majdanu: Dante i Nataszą. Dwoje chłopaków i dziewczyna. Mają po 20 lat. Natasza pochodzi z okolic Żytomierza, na Majdan jakiś czas temu uciekła przed mężem – oprawcą. Dante siedzi na Majdanie od dawna, mieszka właściwie na ulicy – na skłotach, w garażach, na stercie opon… A Marcin po dziennikarskie relacje przyjeżdża na Majdan aż ze Szczecinka. Poznajemy ich historie: trzy różne motywacje i życiowe manifesty, które na Majdanie splatają się w jedną narrację. Bo Majdan nie był „tylko” frontem starć z Berkutem. W scenerii podpalanych opon toczyło się życie. I o tym „pomiędzy” też jest spektakl Wąsikowskiej/Kundery.”/Sylwia Klimek, kultura.poznan.pl/

„… jest to przedstawienie o czymś zupełnie innym, zapomnianym, nieobecnym w naszej przedwcześnie postarzałej rzeczywistości. O młodości, bezinteresowności, o idealizmie i potrzebie przyjaźni. Majdan jest miejscem, gdzie chce się być z innymi, gdzie realizuje się podstawowy humanistyczny wymiar istnienia – przygodę duchową. Nie ma rozmów o politycznych racjach, o władzy, o grze i historii. Jest mowa o czymś znacznie bardziej konkretnym – o głodzie miłości i wspólnoty opartej na zaufaniu: o budowaniu świata ludzi wolnych, solidarnych, kochających, zdolnych pokonać tysiące kilometrów, by wspierać towarzyszy tej Conradowskiej „rewolucji”. Przed nami stają młodzi ludzie, aktorzy (…) i nagle ich żarliwa obecność przenosi akcenty z Majdanu zbanalizowanego, Majdanu pomarańczowego, skompromitowanego warkoczami Julii Tymoszenko… do Majdanu z Lorda Jima. Poruszające, paradoksalne i ważne.” /Ewa Wójciak/

Agnieszka Wąsikowska – teatrolożka, kulturoznawczyni, współpracowała z Teatrem Dramatycznym w Warszawie
Marcin Kundera – operator, fotograf, autor filmów dokumentalnych Małgorzata Iwaniuk – studentka wydziału scenografii ASP w Warszawie
Jan Pałys – kompozytor, aranżer; absolwent Akademii Muzycznych w Gdańsku i Katowicach
Helena Ganjalyan – aktorka, tancerka, choreograf; współpracowała m.in. z Teatrem Wybrzeże, Teatrem im. Modrzejewskiej w Legnicy
Filip Kosior – student Akademii Teatralnej w Warszawie
Mateusz Mosiewicz – student PWSFTviT w Łodzi

TEATR PIJANA SYPIALNIA – Wodewil warszawski

na motywach komedii Feliksa Szobera z 1876 r. oraz tekstów własnych
scenariusz: Karolina Lichocińska i Stanisław Dembski
reżyseria i scenografia: Stanisław Dembski
opracowanie muzyczne i przygotowanie wokalne zespołu: Daniel Zieliński
choreografia: Izabela Massalska
występują: Katarzyna Lasota, Karolina Lichocińska, Adam Hadi, Wojciech Urbanowski, Łukasz Zgórka, Maria Jankowska, Aleksandra Dudczak, Ewelina Młynarz, Dorota Ptaszek, Agnieszka Kijewska, Wojciech Gawrych, Sławomir Narloch, Jakub Pawlak, Sebastian Słomiński
premiera: 04.07.2013 r.

Mówi się o nich teatr „warszawski”, „archeologiczny”, „vintage”. Teatr Pijana Sypialnia powstał wiosną 2012 r. w Warszawie, z inicjatywy uczniów i absolwentów Studia Aktorskiego, które działa przy teatrze. Swoje spektakle prezentują w niecodziennych miejscach. Możemy spotkać ich w kawiarniach, w klubach muzycznych, a nawet w barach mlecznych. W rankingu krytyków miesięcznika „Teatr” został dwukrotnie wyróżniony w kategorii OFF (2012/2013). Zdobywcy drugiego miejsca w społecznościowym plebiscycie „Śledź warszawski 2013” za działalność w klimatach warszawskich. Ich cykl „Teatr na leżakach” zgromadził kilka tysięcy widzów, a redakcja portalu teatrdlawas.pl uznała go za najciekawszy pomysł teatralny w kraju, w ostatnim sezonie.

Scenariusz spektaklu został skonstruowany w oparciu o komedię Feliksa Szobera „Podróż po Warszawie” 1876 roku, jednak jego sporą część stanowią teksty własne. Historyjka o dziewczynach, które przyjeżdżają do stolicy w celu znalezienia dla siebie bogatych mężów jest pretekstem do pokazania, jak Warszawa zmienia się i wciąga każdego dnia. Pojawią się przedwojenne szlagiery takie jak „Andzia”, ale także mniej znane utwory rozbrzmiewające niegdyś wśród warszawskich podwórek. Wodewil to forma, która zawsze przedstawiała wydarzenia bardzo aktualne. Tak jest również w widowisku Pijanej Sypialni. W finale sceną zawładną tajemnicze postaci – Gaga Essler, Joanna Dark – Roomowska i Hańdzia Walczyk.

Stanisław Dembski – Ukończył Akademię Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Pracę artystyczną rozpoczął w 1980 roku w krakowskim Teatrze STU. Pracował w Teatrze KTO w Krakowie oraz w Teatrze im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze. Dyrektor artystyczny Festiwalu Teatralnego WrzAWA.

Daniel Zieliński – Dyrygent, pedagog, aranżer. Ukończył Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie. W latach 2002-2013 prowadził chór w Zespole Pieśni i Tańca Politechniki Warszawskiej. Od 2004 roku jest dyrygentem Orkiestry Kameralnej Państwowej Szkoły Muzycznej w Sochaczewie.

TRZECI TEATR LECHA RACZAKA – Ach… żyliśmy

reżyseria i scenariusz: Lech Raczak
aktorzy: Daria Anfelli, Małgorzata Walas- Antoniello, Adam Wojda
video: Piotr Maciejewski
premiera: 03.12.2014 r. w Poznaniu

„Pamięć. Teatr istnieje dzięki pamięci: jego forma materialna – przedstawienie – trwa, a raczej kotłuje się, wrze zaledwie przez kilkadziesiąt minut, choć jego strzępy, rozbłyski mogą nam towarzyszyć przez całe życie. Klasyczny teatr od wieków istnieje dzięki literaturze dramatycznej – ta pamięć teatru zapisana jest w książkach i ciągle odnawiana przez kolejne inscenizacje; paradoksalnie niezmienny kanon jest dla teatru dramatycznego źródłem odnowy języka i ekspresji. Cóż więc z perspektywami rozwoju teatru alternatywnego, który odrzuca literaturę, neguje dramaturgię jako niezbędny impuls dla twórczości? Czy nie pozbawia się w ten sposób istotnej płaszczyzny porównawczej, punktów odniesienia niezbędnych dla własnej samoświadomości i rozwoju? W jaki sposób może ocalać i pielęgnować żywą pamięć o sobie samym? Może powinien – choćby rzadko – wracać do ułomnej biologicznej pamięci, wspomaganej istniejącymi szczątkami materialnej dokumentacji (zapisy, notatki, zdjęcia, fragmenty filmów) by przetwarzać wspomnienia o dawnych dokonaniach? Być może z tych powodów w polskim teatrze alternatywnym zaistniała ostatnio seria przedstawień nawiązująca do historycznych dzieł – ich remake’ów (które ja wolałbym nazywać używanym w ubiegłym wieku francuskim słowem hommage, w którym zawiera się i wysiłek rekonstrukcji i reinterpretacji, i hołd). ”/Lech Raczak/

Lech Raczak – Urodzony w 1946 r. Reżyser, dramaturg, autor scenariuszy teatralnych, teatrolog. Współzałożyciel Teatru Ósmego Dnia (1964), w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych kierownik artystyczny i reżyser wszystkich przedstawień tego zespołu. W latach 1995-98 dyrektor artystyczny Teatru Polskiego w Poznaniu, od 1993 do 2012 był też dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Malta” w Poznaniu, od 2003 jest wykładowcą w Akademii Sztuk Pięknych (obecnie Uniwersytet Artystyczny) w Poznaniu. Współpracował jako reżyser z niezależnymi zespołami w Polsce (Sekta, Asocjacja 2006, przedstawienia dla Centrum Kultury Zamek i Festiwalu Malta, fundacja Orbis Tertius) i we Włoszech (Basho w Modenie, Arca w Katanii, Aenigma w Urbino, Uqbar w Weronie). Reżyseruje w teatrach dramatycznych (Teatr Polski w Poznaniu, Teatr Aleksandra Fredry w Gnieźnie, Teatr Studio w Warszawie, Teatr Miniatura w Gdańsku, Wrocławski Teatr Współczesny, Teatr Nowy w Łodzi i Teatr Heleny Modrzejewskiej w Legnicy). Łącznie wyreżyserował prawie 70 przedstawień, jest autorem scenariuszy większości z nich. Teksty teatrologiczne publikowane były w Polsce, USA, we Francji, Niemczech, Wielkiej Brytanii i we Włoszech; w roku 2012 ukazała się trzytomowa edycja „Pism teatralnych”.

ZESPÓŁ NIEZALEŻNYCH TWÓRCÓW – Smutki tropików

na podstawie dramatu Mateusza Pakuły
reżyseria: Katarzyna Kostrzewa
choreografia: Mikołaj Karczewski
obsada: Kamil Bończyk, Wojciech Chowaniec, Olga Korcz, Katarzyna Kostrzewa, Adrian Koszewski, Angelika Tomasiak
premiera: 24.11.2014 r. w Bytomiu

Spektakl jest niezależną produkcją absolwentów i studentów Wydziału Teatru Tańca PWST w Krakowie. „Żonglowanie” różnymi formami scenicznego wyrazu, takimi jak tekst, ruch, taniec, śpiew, tworzą ciekawy i unikatowy kolaż prezentujący cały wachlarz umiejętności młodych twórców współczesnego polskiego teatru.

Smutki tropików opowiadają o losach szóstki młodych ludzi – backpackersów – podróżujących po całym świecie z plecakiem. Na płaszczyźnie tekstu jest to konstrukcja złożona z sześciu części – opowiadań, osadzonych w różnych realiach kulturowych i społecznych, które poprzedzielane są powtarzalnymi, rozwijającymi się w miarę upływu czasu, wstawkami – pod hasłem „Mądre myśli o Europie”. W poszczególnych częściach, każdy z bohaterów odgrywa wymarzoną rolę, a pozostali podejmują próbę realnego rozegrania i przedstawienia wymarzonego miejsca czy historii. Czy jednak nasi bohaterowie rzeczywiście kiedykolwiek byli w przedstawianych przez siebie miejscach i spotkali pozostałych powołanych na prędce do życia ludzi? Czy są tylko wyimaginowani? Czy może to tylko forma gry? Wszystkie „małe” światy w konsekwencji ulegają destrukcji. Całość zdaje się mieć charakter wielkiego eksperymentu, gdzie w futurystycznym świecie odgrywane jest człowieczeństwo. Czy nasi backpackerzy zdadzą egzamin?

Katarzyna Kostrzewa – absolwentka PWST w Krakowie na Wydz. Teatru Tańca; aktywnie działa na scenach teatralnych w całej Polsce, m.in. w Teatrze Śląskim w Katowicach, Teatrze Polskim w Bielsku Białej, Capitolu w Warszawie, Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu

Mikołaj Karczewski – ukończył PWST w Krakowie na Wydz. Teatru Tańca; tancerz w duńskim zespole Granhoj Dans Company; w Polsce współpracuje z teatrami: Polskim w Bielsku Białej, Łaźnia Nowa w Krakowie, Teatrem Rozrywki w Chorzowie; od 2013 wykładowca tańca współczesnego na Wydz. Teatru Tańca w Bytomiu.

TEATR PRZEDMIEŚCIE – Ja jestem

tekst i reżyseria: Aneta Adamska
scenografia: Roman Siwulak
muzyka: Maciej Szukała, Jakub Adamski
obsada: Aneta Adamska, Jakub Adamski, Diana Bednarz, Magda Sroka, Paweł Sroka, Maciej Szukała
premiera: 7.09.2014 r. w Rzeszowie

Ja jestem to spektakl oparty na wątkach autobiograficznych. Porusza problem powinności i wolności, a także naszej bezradności i siły wobec nieoczekiwanego. Widz zostaje zaproszony do pokoju dziecinnego pełnego bajkowości, ale też samotności, strachu i okrucieństwa. Bierzemy udział w dziwnej i przerażającej maskaradzie, gdzie na plan pierwszy wyłania się dramat kobiety uwięzionej w konwenansie obyczajów i przyzwyczajeń.

To spektakl o tych, którzy decydują się na związek, w którym razem z ukochaną osobą dostają dziecko. Zakochani wierzą, że miłość przezwycięży wszystkie trudności, ale nie znają ceny, jaką przyjdzie im zapłacić za to zwycięstwo. Bo kiedy dajemy z siebie więcej niż chcemy i próbujemy być lepsi niż możemy, frustracja może zmienić nasze życie w piekło.

Ja jestem jest historią intymną, relacją z własnych niedoskonałości, braku empatii, niemożności udźwignięcia odpowiedzialności za kapryśne i roszczeniowe dziecko. To także sztuka o tych, którzy wchodzą w sztywny gorset konwenansów i choć uwiera zbyt mocno, to już nie potrafią lub nie mogą się z niego wyzwolić.

Teatr Przedmieście powstał w 2001 r. z inicjatywy Anety Adamskiej. Teatr ma na swoim koncie głównie autorskie spektakle, m.in. Opowieść, Trzy historie o Ewie, Tango, Niebo, Parady, Obietnica, Święto, Tchnienie. Występował na wielu scenach w kraju i zagranicą (Francja, Włochy, Hiszpania, Niemcy, Słowacja, Ukraina). Współpracuje z Ośrodkiem Teatralnym CREAC w Grenoble, Theater Frankfurt, Accademia Internazionale dell’Attore z Rzymu, Studio Novecento z Mediolanu, Forn de Teatre Pa’tothom z Barcelony i Stowarzyszeniem Processus – Le Retour d’Ulysse z Paryża oraz licznymi instytucjami i teatrami w Polsce.

Autorem scenografii do spektaklu Ja jestem jest Roman Siwulak – malarz, aktor, pedagog; od 1970 r. był członkiem zespołu Teatru Cricot 2 Tadeusza Kantora, biorąc udział we wszystkich realizacjach do roku 1990.

TEATR BAKAŁARZ – Gąska

tekst Nikołaja Kolady
adaptacja i reżyseria: Paweł Budziński
scenografia: zespół
występują: Marta Kontny, Kaja Sosnowska, Anna Kasiarz, Mieszko Syc, Bartłomiej Wiktor, Paweł Budziński
premiera: maj 2014 r. w Krakowie

Gąska to komedia z domieszką nutki goryczy. Rzecz dzieje się w teatrze, w którym wszystko było poukładane dopóki nie pojawiła się młoda aktorka, która przez łóżko zdobywa wszystkie najlepsze role, budząc tym samym niechęć koleżanek po fachu.

Teatr Bakałarz istnieje od 2012 roku. Wystawił dotąd przedstawienia: Chwasty polskie, Antygona, Bóg mordu, Gąska, Zemsta. Zespół liczy 15 osób. Teatr prowadzi Paweł Budziński – absolwent Krakowskiej Szkoły Scenariuszowej oraz Krakowskiego Studia Teatralnego Drama Studio. Zespół działa w klubie studenckim Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie.

TEATR USTA USTA REPUBLIKA – Batalion

reżyseria i scenografia: Wojciech Wiński
scenariusz: Wojciech Wiński, Łukasz Pawłowski, Ewa Kaczmarek
aktorzy: Ewa Kaczmarek, Marcin Głowiński, Artur Śledzianowski, Przemysław Zboszczyk, Mikołaj Podworny, Roman Andrzejewski, Grzegorz Ciemnoczołowski, Wojciech Wiński
premiera: 13.03.2015 r. w Poznaniu

Zatem wojna! Ostatnia sprawiedliwa!
Bezlitosny wróg zaatakuje znienacka!
Bądź gotów, obywatelu!

Nastał czas, aby wziąć sprawy we własne ręce!
Nie oddać swego i odebrać, co twoje!
Wyrównać rachunki! Obnażyć prawdę!

Pójdźmy ramię w ramię do boju i ostatecznego zwycięstwa!
W walce o jedynie słuszną sprawę!
Załóż mundur, chwyć za broń i staw się!
Separatyści wszystkich krajów, łączmy się!

Batalion – to okazja do postawienia pytań dotyczących zarówno jednostek jak i całych społeczeństw:
Czy chcemy walczyć?
Czy musimy walczyć?
O co? O terytorium, godność, wiarę?
Kto jest naszym wrogiem?
Jesteśmy agresorem czy obrońcą?
Czy istnieje jeszcze wojna „sprawiedliwa”?

Prawie każdy z projektów Teatru to eksperyment związanyz sytuacją oraz przestrzenią działania teatralnego. „Wrażliwość miejsca” to jeden ze znaków rozpoznawczych, a zarazem największych atutów poznańskiej grupy. Brak stałej siedziby stał się bowiem impulsem do oswajania na potrzeby teatru niecodziennych przestrzeni miejskich. Odejście od klasycznie rozumianego pomieszczenia teatralnego sprowokowało wielopoziomową grę z przestrzenią, w której poszczególne jej fragmenty zaczęły funkcjonować nie tylko jako elementy scenografii, ale także jako osoby dramatu. Projekty firmowane przez poznański teatr wymagają od widza aktywności. Teatr Wojciecha Wińskiego gra nie dla widzów, ale z widzami, pozostawiając w dramatycznej partyturze miejsce na ich autonomiczne reakcje i wybory. Rozwój scenicznych wydarzeń to wypadkowa działań aktorskich oraz decyzji podejmowanych na bieżąco przez publiczność. Labirynt przestrzeni zestrojony zostaje z labiryntem ludzkich emocji i sytuacji, wizja świata – pułapki, naznaczanego samotnością, zagubieniem, niespełnieniem. Każde z przedstawień to autorski projekt, stanowiący oryginalną i aktualną w swej wymowie próbę opisania i zinterpretowania otaczającej nas rzeczywistości.

TEATR EWOLUCJI CIENIA – Fin Amor – miłość dworna

reżyseria: Wioletta Dadej
scenariusz i scenografia: Sławomir Dadej
aktorzy: Agnieszka Brząkała, Aneta Wujciów, Anna Nowińska, Wioletta Dadej, Hubert Kożuchowski, Kamil Zawadzki, Mirosław Ogórek, Sławomir Dadej
premiera: 06.06.2009

Fin Amor -miłość dworna – wzorzec miłości, jaki został stworzony przez literaturę XII wieku, stał się dla nas punktem wyjścia w pracy nad spektaklem. Czerpiąc inspiracje z dziejów Tristana i Izoldy oraz Lancelota i Ginewry – par najsłynniejszych literackich kochanków średniowiecza – próbowaliśmy stworzyć koncepcję miłości idealnej. Opowiadając historię pary zakochanych ludzi, opowiadamy historię każdego wrażliwego człowieka. Bo któż z nas będąc zakochanym uświadamia sobie siły sprawcze, bądź przewiduje drogi rozwoju prawdziwego uczucia? Czyż miłość nie zaskakuje nas znienacka? Czy mamy na nią jakikolwiek wpływ? I czym jest miłość: ubóstwieniem kochanej osoby, pożądaniem, ofiarą z samego siebie, a może wzrostem duchowym pozwalającym stać się godnym tego uczucia? Ukazując bohaterów na osi odwiecznej opozycji: eros – agapa, stawiamy fundamentalne pytanie: czy prawdziwa miłość to Dążenie czy Spełnienie? Dzięki kostiumowi i podkreśleniu klimatu średniowiecza uwypuklamy alegoryczność historii naszej pary bohaterów, która równie dobrze może być historią każdego z nas. Liczymy, że nasza opowieść miłosna nie tylko pobudzi widzów do stawiania pytań, ale i do szukania odpowiedzi, zaś mniej dociekliwym pozostawi odrobinę wzruszeń.

Teatr Ewolucji Cienia istnieje od 6 lat. Jego liderzy to osoby o wieloletnim doświadczeniu w tej materii. Sławomir Dadej był aktorem i współtwórcą sukcesów Teatru Biuro Podróży w latach 1992-2003. Wioletta Dadej – twórca niezależny, z teatrem zwiazana od 1991 r. (w latach 1996-97 uczestniczyła w projekcie Pieśni Kozła). Mirosław Ogórek przez 13 lat był tancerzem i solistą Polskiego Teatru Tańca Conrada Drzewieckiego, a później Ewy Wycichowskiej w Poznaniu. Spektakle Teatru Ewolucji Cienia charakteryzuje swoista poetyka obrazu, ilustracyjna muzyka i dzianie się w sferze międzyludzkiej, przy użyciu minimum rekwizytów i scenografii. W spektaklach nacisk jest położony na człowieka, stąd cechuje je asceza scenograficzna, przy jednoczesnej dużej dynamice scen opartych na rytmie i ekspresji aktorów. W swoich spektaklach dotykają tematów uniwersalnych jak miłość, śmierć, władza, zastanawiając się nad ich rozumieniem i ewolucją w perspektywie historycznej.

SPEKTAKL POZAKONKURSOWY W RAMACH XVI OFTeN

21.05./czwartek/ – OCK, godz. 13.30 NASZ TEATR Ostrów Wielkopolski

Wybory – sztuka na podstawie tekstów Sławomira Mrożka, w tym jednoaktówki „ Na pełnym morzu“

adaptacja i reżyseria: Wielisława Dankiewicz-Czajka,

obsada: Karol Walerowicz, Krzysztof Banasiak, Katarzyna Lisiak, Tomasz Gawełek, Marcin Maciaszek, Dorota Krakowska, Piotr Pilarski

Głównymi bohaterami tego Teatru Absurdu jest troje rozbitków, dryfujących na tratwie na pełnym morzu. Z braku żywności postanawiają, że jeden z nich stanie się posiłkiem dla dwóch pozostałych. Ponieważ nikt nie chce zostać zjedzony, rozbitkowie szukają sposobu, jak wyłonić tę osobę. Absurd sytuacyjny sztuki jest pretekstem do pokazania mechanizmów manipulacji, zjawiska wszechobecnego we współczesnym świecie.

NASZ TEATR to zespół amatorów, reprezentujących różne zawody, którzy spotkali się w Ostrowskim Centrum Kultury w lipcu 2014r, aby spróbować swoich sił na deskach scenicznych. „Wybory” są pierwszym spektaklem grupy, premiera sztuki odbyła się w styczniu 2015r.

TEATR EKIPA – Urban Sounds

autor: Jan Naturski
reżyseria: Anna Turowiec
scenografia: Agnieszka Bąk
muzyka: Grzegorz Mazoń
obsada: Dagmara Bąk, Mieszko Barglik, Paweł Ferens, Bartłomiej Firlet, Borys Jaźnicki, Jan Naturski, Jędrzej Taranek
premiera: 18.03.2013r. 

Urban Sounds to inaczej legendy miejskie , opowiadane jako niesamowite, prawdziwe historie, być może niemające nic wspólnego z rzeczywistością.

Sześciu bohaterów spotyka się w bliżej nieokreślonej przestrzeni, gdzie jak się dowiadują, mają przygotować oprawę artystyczną końca świata. Każdy z nich przynosi z sobą historię, która jest ściśle związana z powodem ich obecności w tym dziwnym miejscu. Próbą z marnymi rezultatami kieruje… anioł, a może diabeł… ktoś ze scenariuszem…

Pełen humoru i przyprawiający o dreszcze spektakl muzyczny. Aktorzy przytaczają historie, które sami prawdopodobnie nieraz braliście za pewnik. A może poznacie nowe, które chętnie rozpowszechnicie w swoich kręgach. Tak jak tradycyjne legendy, współczesne legendy miejskie przekazywane są ustnie. Prasa i internet sprzyjają ich rozprzestrzenianiu, jednak to co stanowi o ich sile i wyjątkowości, to właśnie tradycyjna forma przekazu. Historie wędrują z ust do ust podczas spotkań towarzyskich, często zawierają morał w postaci przestrogi i jednocześnie treść odnoszącą się do aktualnych zdarzeń. Tym samym są łącznikiem tradycji i nowoczesności, integralną częścią kultury, zjawiskiem badanym przez folklorystów, socjologów i psychologów.

Teatr Ekipa to Stowarzyszenie aktorów, reżyserów, teatrologów założone przez Bartłomieja Firleta, Jędrzeja Taranka, Pawła Ferensa oraz Mieszka Barglika.

W obsadzie spektaklu aktorzy: Dagmara Bąk (filmy: Among Us Marco Van Geffena, Chce się żyć M. Pieprzycy), Mieszko Barglik (współpracuje z TR Warszawa i Teatrem Współczenym we Wrocławiu), Paweł Ferens ( Teatr Współczesny i Teatr Capitol we Wrocławiu, filmy: Sala samobójców J.Komasy, Mała Moskwa W.Krzystka, Wymyk G.Zglińskiego), Bartłomiej Firlet (Teatr Polonia, Och-Teatr w Warszawie, Ad-Spectatores we Wrocławiu), Borys Jaźnicki (Och-Teatr i Instytut Teatralny w Warszawie), Jan Naturski (Ad-Spectatores we Wrocławiu, autor dramatów i piosenek), Jędrzej Taranek ( Teatr Narodowy, Studio, Palladium w Warszawie, Ad-Spectatores we Wrocławiu; serial tv Ojciec Mateusz).

TEATR WARSAWY – Tato nie wraca

autor: Piotr Rowicki
reżyseria: Piotr Ratajczak
scenografia: Mixer
muzyka: Dobor Ratajczak
wykonanie: Agnieszka Przepiórska 

Tato nie wraca to monodram aktorki Agnieszki Przepiórskiej oparty na jej osobistych doświadczeniach. Autor tekstu, ceniony dramaturg, Piotr Rowicki ze wspomnień Przepiórskiej uczynił uniwersalną historię młodej kobiety, która dorastała bez ojca. Nasza bohaterka, to osoba z sukcesami, menadżerka w banku, matka, żona, z mieszkaniem w Warszawie, letnim domkiem na Mazurach i luksusowym audi. Pewnego dnia, wykonując rutynowe spotkanie z klientami w banku, Agnieszka w jednym z nich odnajduje niewidzianego od wielu lat ojca, który zniknął z jej życia, gdy miała trzy lata. Spotkanie uruchamia lawinę wspomnień i wypieranych przez lata uczuć. W emocjonalnych, pełnych pasji i nostalgii monologach odbywamy wraz z bohaterką podróż do świata utraconego dzieciństwa, do autentyczności i niewinności. Spacerujemy ulicą Marchlewskiego, jemy Ambrozję w Hortexie mocno ściskając rękę ojca. A potem buntujemy się przeciwko niemu – w Jarocinie i na berlińskim koncercie U2.

Czy możliwe jest spotkanie po latach? Czy jest szansa na jakiekolwiek porozumienie? Jak radzić sobie z wieloletnią pustką po nieistniejącym ojcu?

Spektakl „Tato nie wraca” staje się seansem terapeutycznym, w którym odnajdziemy swoje tęsknoty, marzenia, może nawet spotkamy siebie sprzed lat. Będzie okazja by wyszeptać sobie samemu to, co zawsze chcieliśmy usłyszeć jako dzieci.

Agnieszka Przepiórska – aktorka, ukończyła Wydział Aktorski w Państwowej Wyższej Szkole Sztuki Teatralnej i Filmowej w Petersburgu; w latach 2005-2009 aktorka w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu, współpracuje m.in. z Teatrem Imka i Teatrem Konsekwentnym w Warszawie.

Piotr Ratajczak – absolwent Wydziału Reżyserii Dramatu PWST w Krakowie, w latach 2004-2009 pracował w Teatrze Współczesnym w Szczecinie. Zrealizował jako reżyser ponad 20 spektakli w teatrach Poznania, Warszawy, Bielska- Białej, Bydgoszczy. Od 2013r. dyrektor artystyczny Teatru Dramatycznego w Wałbrzychu.

Piotr Rowicki – prozaik, dramatopisarz, autor sztuk teatralnych, m.in.: Przylgnięcie, Tinky Winky, Chłopiec Malowany, Matki.

WIOLETA KOMAR – DIVA

autorka: Magdalena Gauer
reżyseria: Stanisław Miedziewski
projekt kostiumu: Magdalena Franczak
wykonanie: Wioleta Komar
prapremiera: 27.03.2010r., Słupsk
premiera światowa: 6.11.2011r., Nowy Jork 

Nora Sedler, „primadonna assoluta” światowych scen operowych. Jesienią 1941 roku zostaje deportowana do Litzmannstadt Getto (Łódź). Przybywa w transporcie wraz z dużą grupą żydowskich artystów z Europy Zachodniej.

Uniknęła zagłady.

„ Za jaką cenę? – pytacie żyjący dzisiaj.
Odpowiedź na to pytanie znajdujemy w jej opowieści: Śpiewam dla gestapowców. Wybrali właśnie mnie. Wielokrotnie wybierali mnie znowu, znowu i znowu… Ja ulubienica Toscaniniego śpiewam najpiękniejsze arie… nago na krześle… Miałam szczęście w getcie!”

Wiele lat po wojnie jest dojrzałą kobietą, wybitną śpiewaczką.

W garderobie Metropolitan Opera w Nowym Jorku, po przedstawieniu Cyrulika Sewilskiego Rossiniego, Nora otrzymuje bilecik anonsujący spotkanie z młodym kompozytorem, wielbicielem jej talentu. Mężczyzna podpisał się tym samym nazwiskiem, jakie nosiła polska rodzina, która uratowała dziecko Nory, urodzone w getcie w Łodzi. Nora nigdy nie widziała syna. Stajemy się świadkami przeżyć, które zgotował jej los.

Stanisław Miedziewski – reżyser teatralny, PWSTiF w Łodzi. Pracował m.in. w Teatrze im. W. Horzycy w Toruniu. Od 1976 r. aktywował w Słupsku Teatr Rondo. Odbył staż w Berliner Ensamble. Prowadził warsztaty teatralne w Art. Centre w Cambridge, we Francji, Rosji i Danii.

Wioleta Komar – aktorka Teatru Rondo w Słupsku, wielokrotnie nagradzana w kraju i za granicą wykonawczyni monodramów: „Biały na białym” wg Jose Saramago, „Grzech” wg Mauriac Francois, Przyj dziewczyno, przyj wg Tadeusza Różewicza, Psychosis wg Sarah Kane.

TEATR PRZEDMIEŚCIE – Dybuk

autor: Szymon An-ski
adaptacja i reżyseria: Aneta Adamska
scenografia: Paweł Sroka
muzyka: Jakub Adamski, Szymon Tadla, Marek Telwach
występują: Jakub Adamski, Kinga Fornek, Paweł Sroka, Maciej Szukała, Iwona Żytecka
premiera: 09.2013 r. Rzeszów 

Dybuk to rzeszowska adaptacja starego żydowskiego dramatu napisanego przez Szymona An-skiego. Tytułowy „dybuk” to zjawisko zawładnięcia ciałem żywego człowieka przez ducha zmarłej osoby. Dybukiem nazywa się też samego ducha, duszę zmarłego, która nie może zaznać spoczynku z powodu popełnionych grzechów i szuka osoby żyjącej, aby wtargnąć w jej ciało.

Spektakl opowiada o nieszczęśliwej miłości Lei i ucznia jesziwy – Chonena, ale w ich historii odnajdziemy też nieustanne przenikanie się świata żywych i zmarłych. Obydwie te sfery funkcjonują na równych prawach, zmarli także wypełniają swoją drogę, tylko w innej przestrzeni i innym czasie.

Aktorzy wspólnie z widzami wyruszają w niezwykłą podróż w poszukiwaniu nieistniejącego świata chasydzkich śpiewów, gwaru jidysz i tajemniczego świata mistyki żydowskiej. Krok po kroku próbujemy odszukać cienie na murach rzeszowskich synagog i wsłuchać się w szepty kamienic przy ulicach Joselewicza, Tannenbauma, Bluma…

Do tekstu dramatu dołączyła muzyka klezmerska: akordeon, skrzypce, cymbały. Duch żydowskiego kompozytora Nachuma Sternheima poprowadził najmłodszych członków naszej grupy w światy muzycznych inspiracji ludowej mieszanki podkarpacko- żydowskiej.

Pragniemy również przywołać dybuka ulic, gdzie mieszkamy po to, by dla siebie odkryć nieznaną tradycję, która przez wieki współtworzyła to miasto- Reishę.

Teatr Przedmieście powstał w 2001 r. z inicjatywy Anety Adamskiej. Teatr może się poszczycić wieloma sukcesami na festiwalach teatralnych w Polsce i Europie (Francja, Włochy, Hiszpania, Niemcy, Bułgaria, Słowacja, Ukraina). Teatr inicjuje i organizuje różnorodne wydarzenia o zasięgu krajowym i międzynarodowym, m.in. festiwal „Źródła Pamięci. Grotowski – Kantor – Szajna”, Międzynarodowe Spotkania Teatru Alternatywnego, Ogólnopolskie Warsztaty Teatralne.

WĄSIKOWSKA // GANJALYAN – press to reset the world: czyli rzeczy, których zazwyczaj nie robię w czwartki

autorki: Agnieszka Wąsikowska, Helena Ganjalyan
reżyseria: Agnieszka Wąsikowska
scenografia: Łukasz Pisarek
muzyka: Jan Pałys
wykonanie: Helena Ganjalyan 

Spektakl wykorzystuje różne formy sceniczne: elementy teatru dokumentu, tańca, a także improwizacji. Jest zbudowany z historii zebranych od różnych ludzi; to one stanowią warstwę wizualną i tekstową. Autorka przeprowadziła kilkanaście wywiadów z (nie)zwyczajnymi osobami. Całość została wsparta fragmentami z dramatów Rodrigo Garcii, Iwana Wyrypajewa.

Spektakl jest swego rodzaju spowiedzią, a także katharsis bohaterów, opowiadających o ważnych i kluczowych momentach ze swojego życia. Nikt nie dokonuje tutaj oceny ich postępowania, jest to jednak próba uzmysłowienia widzom, że każda nasza historia jest tak samo ważna i godna zauważenia, jak te książkowe.

Enigmatyczny charakter spektaklu sprawia, że sami zaczynamy myśleć o kluczowych wydarzeniach naszego życia. Monodram próbuje uchwycić to, co nie jest widoczne gołym okiem, lecz kłębi się w każdym z bohaterów, w ich uczuciach i emocjach. To właśnie one są kluczem do całej tej opowieści. Spektakl ukazuje i podkreśla ważność naszego życia, a także chwil ulotnych wartych zapamiętania i utrwalenia. Momenty, które sprawiają, że robimy krok do przodu lub do tyłu, to sytuacje, które próbują uchwycić i poczuć autorki spektaklu. W konsekwencji powstaje spektakl, obok którego trudno przejść obojętnie.

Agnieszka Wąsikowska – teatrolożka, kulturoznawczyni, reżyserka, aktorka, związana m.in. z Teatrem Dramatycznym w Warszawie.

Helena Ganjalyan – aktorka, tancerka, choreografka, absolwentka PWST w Krakowie, Wydział Teatru Tańca w Bytomiu.

GRUPA TEATRALNA MDK – Zamek Karmazynowego Króla

adaptacja dramatu Tadeusza Różewicza Kartoteka 
reżyseria, scenografia: Violetta Sikora
aktorzy: Miłosz Mieszkalski, Aneta Lewandowska, Damian Janiak, Martyna Kostera, Roksana Lisiak, Marlena Henrysiak, Zuzanna Wojciechowska, Mikołaj Małecki 

„Uboga scena” jest miejscem, gdzie przeszłość i przyszłość spotykają się w teraźniejszości. Czas przemijania, zbliżający się kres przywołuje echa minionego życia… samotne odchodzenie w towarzystwie pielęgniarza… i muzyki King Crimson.

Grupa Teatralna to licealiści, których drogi spotkały się trzy lata temu w Młodzieżowym Domu Kultury w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie mieli okazję doświadczyć siebie nawzajem. Ich autentyczny wysiłek i zaangażowanie dostarczyły im prawdziwej radości w pracy nad spektaklem.

TEATR USTA USTA REPUBLIKA – Procesy

autorzy: Łukasz Pawłowski, Ewa Kaczmarek, Wojciech Wiński
reżyseria: Wojciech Wiński
kostiumy: Idalia Mantas
muzyka: Adam Brzozowski
aktorzy: Ewa Kaczmarek, Roman Andrzejewski, Krzysztof Blok, Paweł Jerzy Bocian, Grzegorz Ciemnoczułowski, Marcin Głowiński, Łukasz Muciok, Remigiusz Najewski, Mikołaj Podworny, Artur Śledzianowski, Wojciech Wiński, Przemysław Zbroszczyk
premiera: 2013 r. Poznań 

„Józef K. – Żyjemy przecież w państwie praworządnym, wszędzie panuje pokój, wszystkie prawa są przestrzegane, kto śmiał mnie we własnym mieszkaniu napadać? Jeśli to jakaś komedia, to zdecydowanie i chętnie wezmę w niej udział” – Proces F.Kafka

Czy wiesz w jakim procesie Ty bierzesz udział? Kim jesteś? Oskarżonym, adwokatem, sędzią czy prokuratorem? Świadkiem, ofiarą, pozwanym czy powodem? Zgłoszenie o możliwości popełnienia przestępstwa już zostało dostarczone. Procesy wkrótce ruszają. Żaden wyrok nie zapadnie bez Twojego udziału.

Procesy odbywają się wszędzie i trwają ciągle. Głównie w nas. Jesteśmy oskarżonymi, jesteśmy własnymi prokuratorami, a główną karą, na którą skazujemy się codziennie jest strach. Strach przed stratą pracy, akceptacji, zdrowia, miłości, życia. Dzień po dniu sami sobie budujemy szubienicę, na której w końcu zawiśniemy. Spragnieni sprawiedliwości, która nie nadeszła.

Teatr Usta Usta Republika działa od 2000 r. Prawie każdy z projektów to eksperyment związany z sytuacją oraz przestrzenią działania teatralnego. Labirynt przestrzeni zestrojony z labiryntem ludzkich emocji i sytuacji, wizja świata – pułapki, naznaczonego samotnością, zagubieniem, niespełnieniem i doświadczaniem utraty to tematy pojawiające się w wielu spektaklach Republiki Usta Usta. Każde z przedstawień to jednak autorski projekt, stanowiący oryginalną i aktualną w swej wymowie próbę opisania i zinterpretowania otaczającej nas rzeczywistości. To również zaproszenie do podróży przez plątaninę wydarzeń, snów, sytuacji, osób i obrazów pamięci.

TEATR WARSAWY – Ślad

Na podstawie prozy Marty Dzido
adaptacja: Agnieszka Michalska i Maria Seweryn
reżyseria: Maria Seweryn
występuje: Agnieszka Michalska
scenografia i kostiumy: Katarzyna Adamczyk
muzyka: BLVCK 

Ślad to monodram według debiutu literackiego Marty Dzido Ślad po mamie w reżyserii Marii Seweryn i w wykonaniu Agnieszki Michalskiej. To opowieść o dojrzewaniu, o potrzebie bliskości i zrozumienia.

Główną bohaterką jest Anna, która tuż przed maturą zachodzi w ciążę. Aborcja jest niejako przyczynkiem do opowiedzenia, jak relacje z najbliższymi wpływają na podejmowane przez nas decyzje. Sytuacje są wyjęte z życia typowej maturzystki, buntowniczki, królowej świata, która sobie z tym światem jednak nie radzi… Sztuka pokazuje aborcję z punktu widzenia samej kobiety, która mogłaby być naszą koleżanką, siostrą lub córką.

W spektaklu dzięki swoistemu poczuciu humoru autorki i odwadze mówienia wprost o najtrudniejszych tematach, takich jak aborcja, amfetamina, seks czy samotność, Agnieszka Michalska przeprowadza nas przez wszystkie etapy dojrzewania bohaterki, od naiwności, aż po świadomość konsekwencji z tej decyzji wynikających.

Teatr WARSawy jest w prostej linii spadkobiercą Teatru Konsekwentnego – konsekwentnie od 16 lat współtworzonego przez Aldonę Machnowską – Górę i Adama Sajnuka. Od połowy 2013 r. jego siedzibą jest budynek dawnego kina WARS przy Rynku Nowego Miasta w Warszawie. Lokalizacja ta wpisuje się w koncepcję teatru „miejskiego”, wsłuchanego w głos otaczającej go rzeczywistości, zainteresowanego przede wszystkim szczerym i otwartym dialogiem z widzem – człowiekiem nowoczesnym, niezależnym myślowo, szukającym tożsamości z miejscem i ze społecznością.

Agnieszka Michalska – aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna. Absolwentka PWSFTviT w Łodzi na Wydziale Aktorskim. Współpracowała z teatrami w Częstochowie, Radomiu, Olsztynie, Warszawie (Teatr Komedia, Teatr na Woli, Teatr Polonia, Teatr Capitol). Znana szerokiej publiczności z serialu Lokatorzy w roli Krysi.

Maria Seweryn – aktorka teatralna i filmowa, ukończyła Wydział Aktorski Akademii Teatralnej w Warszawie. Grała w wielu filmach, spektaklach i teatrach telewizji. Gra i reżyseruje w prowadzonych przez Fundację Krystyny Jandy Na rzecz Kultury: Teatrze Polonia i w Och-Teatrze w Warszawie.

Marta Dzido – pisarka, reżyserka, montażystka. Autorka powieści Ślad po mamie i Małż. Absolwentka PWSFviT w Łodzi. Za swój reżyserski debiut filmowy Downtown – miasto Downów otrzymała nagrodę Hollywood Eagle Documentary Award.

TEATR PIJANA SYPIALNIA – Osmędeusze

autor: Miron Białoszewski
reżyseria i scenografia: Stanisław Dembski
oprac. muzyczne: Daniel Zieliński , kompozytor motywu Teosi: Andrzej Zarycki
aktorzy: Katarzyna Lasota, Karolina Lichocińska, Sebastian Słomiński, Sławomir Narloch, Jakub Pawlak, Wojciech Gawrych (akordeon)
premiera: Oratorium szyldowe wystawiono po raz pierwszy w 1957 roku. Stało się legendą już za życia autora. Białoszewski zderza w tekście przedwojenne ballady z awangardową poezją i nowoczesnym teatrem. Tworzy współczesne Dziady. A wszystko po to, by opowiedzieć o tajemniczej miłości Teosi i żonglera Sylwestra. 

Osmędeusze, to tajemniczy świat handlarzy, artystów cyrkowych i żebraków. To wspomnienie Warszawy bez bilbordów, korków i centrów handlowych. Miejscem, w którym wtedy pulsowało życie były… Powązki. To tam spotykali się ludzie. Żeby poplotkować. Zarobić. Ponarzekać na sąsiadów. Dowiedzieć się co nowego na mieście. Jarmarczność i kicz miesza się ze śmiercią, miłością i przemijaniem…

Niezwykle ważną rolę w życiu ludzi tamtej epoki pełniła muzyka. Ludowa, podwórkowa, przaśna. Osmędeusze to spektakl nią wypełniony. Nie tylko śpiew, ale również dźwięki, które ze swoich rekwizytów wydobywają aktorzy, tworzą wrażenie tętniącego życiem miasta.

Teatr Pijana Sypialnia powstał wiosną 2012 r. w Warszawie. To zespół absolwentów i uczniów Studia Aktorskiego, które działa przy Teatrze. Swoje spektakle prezentują w miejscach, gdzie teatr nie gości na co dzień. Spotkamy ich w kawiarniach, na ulicy, na podwórkach starych kamienic, a nawet w tramwajach. W rankingu krytyków miesięcznika „Teatr” podsumowującym sezon artystyczny 2012/13 Teatr Pijana Sypialnia dwukrotnie został wyróżniony w kategorii off. Teatr był też nagrodzony w społecznościowym plebiscycie „Śledź warszawski”, który wybierał najciekawszą inicjatywę społeczną w Warszawie w 2013r. Ich celem jest tworzenie teatru, któremu towarzyszy atmosfera dyskusji i wzajemnego poznania w relacjach widz – aktor, teatr bliski ludzi.

TEATR SZTUK – maria.s

scenariusz i reżyseria, scenografia, wykonanie: Ewelina Ciszewska
muzyka: Włodzimierz Kiniorski
reżyseria świateł: Robert Baliński
animacje: Jakub Lech
głos matki z offu: Mirosława Lombardo
premiera: 20-21.03.2012 r. Wrocław
Spektakl autorski Eweliny Ciszewskiej. Spektakl wyprodukowany ze środków PWST w Krakowie, Filia we Wrocławiu. Spektakl powstał z potrzeby zbadania zagadnienia: „Kostium jako wehikuł czasu i przestrzeni” i jest częściową/praktyczną realizacją projektu badawczego Nr BW/PB/2010

maria s. – Jedna siedzi w muzeum i pilnuje, druga jest pilnowana, a trzecia pilnuje tej, która pilnuje. Tym sposobem… jedna istnieje dzięki drugiej, wykluczają się i uzupełniają, bo ta relacja istnieje bez względu na wiek i okoliczności… puchnie lub kurczy się, nawet jeśli przestrzeń pozostaje nienaruszona…

Bohaterka dramatu Marysia, podróżuje uciekając przed własną matką. Ucieka do kostiumu, który ma jej dać schronienie i pozwolić zbudować siebie na nowo, poznać to, czego jeszcze o sobie nie wie. Coś zyskać przy okazji i coś stracić, z pewnością. Kostium ma ją do tego sprowokować. Dodajmy, cudzy kostium. Z cudzym bagażem doświadczeń, cudzą osobowością i cudzym wyrokiem. Kostium Marii Stuart.

Trzy kobiety Marysia, Matka i Maria Stuart – pozornie różniące się od siebie, łączy dziwna siatka wzajemnych zależności. maria s. to monodram o toksycznej relacji córki i matki, o uzależnieniu od własnych lęków, to również rzecz o kobiecości samej w sobie, hodowanej w cieplarnianych, domowych warunkach i wystawionej publicznie niczym eksponat w zimnym wnętrzu muzeum.

Ewelina Ciszewska – aktorka, mim, lalkarz, choreograf, reżyser. Lubi i chce zderzać różne gatunki sztuki. Stąd pomysł utworzenia Teatru Sztuk. Niezależna, choć ciałem związana z Wrocławiem. Absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim. W 2006 r. ukończyła PWST we Wrocławiu, w 2009 r. uzyskała tytuł doktora na tymże Wydziale, gdzie od 2006 r. prowadzi zajęcia (Wydział Aktorski, Wydział Lalkarski).

Teatr Sztuk – współtwórcy teatru pochodzą z różnych stron… świata i zajmują się różnymi dziedzinami sztuki. Nie jest to stacjonarny teatr – instytucja, ale prywatna inicjatywa powołana, by polemizować, zadawać pytania i prowokować. Teatr współtworzą aktorzy, lalkarze, tancerze, mimowie, klauni, filmowcy, plastycy, muzycy i teoretycy sztuki, m.in. Jim Williams, Anna Wojtkowiak – Wiliams, Johannes Stubenvoll (Niemcy), Krzysztof Roszko, Radomir Piorun, Anna Makowska – Kowalczyk, Łukasz Batko.

STUDENCI I ABSOLWENCI WYDZIAŁU TEATRU TAŃCA W BYTOMIU – Profanum

reżyseria: Kamil Wawrzuta
choreografia: Kamil Wawrzuta wraz z wykonawcami
występują: Natalia Dinges, Paulina Jóźwicka, Jan Lorys, Krystian Łysoń, Paweł Zaufal
scenografia: Anna Wojtecka
premiera: 8.11.2013 r. w Warszawskiej Operze Kameralnej w ramach programu Scena młodych 

Profanum jest światem tego co ludzkie, tego co się wydarza w naszym zwyczajnym życiu. W tej scenicznej historii człowiek jawi się jako istota samotna – zagubiona w świecie, zagubiona w sobie samej. Owa samotność to coś, na co jesteśmy niejako skazani. Nikt przecież nie może przeniknąć do wnętrza naszego umysłu; zawsze pozostaje jakiś obszar tylko dla nas, do którego nikt nie ma dostępu – ta najbardziej intymna część nas samych. To świat naszych wspomnień, naszych radości i naszych upadków. Również świat naszego prywatnego własnego szaleństwa.

Drugi człowiek jest szansą przełamania owej samotności, stykając się z sobą wchodzimy w różne relacje – pojawiają się uczucia przyjaźni, miłości, kontakt fizyczny, ale także złość, nienawiść, przemoc. Balansujemy na granicy pomiędzy miłością i potrzebą bliskości a okrucieństwem będącym częścią naszej zwierzęcej natury, a więc nas samych. Profanum to w końcu idea, która sytuuje nas w opozycji do sfery sacrum. Zwyczajność ludzkiego życia zderza się ze świętością. To próba poszukiwania czegoś ponad naszym życiem, czegoś ponad naszą „marną” egzystencją. Jest poszukiwaniem czegoś, co może nadać naszemu życiu sens.

Spektakl wyreżyserował Kamil Wawrzuta – tancerz, aktor, absolwent Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie.

WALNY TEATR – Hamlet wg Williama Szekspira

adaptacja, reżyseria, scenografia, wykonanie: Adam Walny
adaptacja – inspirowane tłum. Stanisława Barańczaka
muzyka: Lars Kunde
używane techniki lalkarskie – marionetki podwodne oraz lalki bunraku
premiera: 09.10.2010r. Kwidzyn 

Walny – Teatr powstał w 1999 r. z inicjatywy Adama Walnego, absolwenta wydziału reżyserii teatru lalek Akademii Teatralnej w Warszawie. Teatr w swych pracach penetruje różne tradycje teatru lalki, maski i przedmiotu w warunkach studyjnych, estradowych i ulicznych. Używa lalki również poza sceną: w edukacji, terapii i sztuce performance.

Hamlet – nawiedzony zrządzeniem losu przez Ducha Ojca – przypadkowo wtajemniczony w Inną Rzeczy Wistość – dotknięty Palcem Boga – naznaczony odpowiedzialnością doświadczenia transcendencji a zarazem bezradny wobec własnej niedoskonałości próbuje odnaleźć siebie przy pomocy gry w obłęd i gry w ogóle. Hamlet to postać w nieustającej relacji z Duchem Ojca. Relację obrazuje animacja. Dramat, który przeżywa to dotkliwa nieprzystawalność świata Ducha i Materii. Co robią tu inne postaci? Poloniusz, Król, Królowa i inni. Jaka jest ich funkcja? Reprezentują świat materii izolowanej od Ducha ( to świat podwodny), ale od niego zależny. Tragedia Hamleta pociąga za sobą tragedię innych postaci dramatu, mimo że postaci te istnieją w separacji. Hamlet w drodze do Ducha Ojca uwalnia żądze, lęki, obawy pozostałych postaci. Hamlet egzystuje jedną nogą w świecie Ducha a duch to oddech – Hamlet jako jedyny nie jest zanurzony w wodzie. Ogranicza go tylko puste akwarium.

SCENA POCZEKALNIA – Tajemniczy Mr Love

autor: Karoline Leach, tłum. Elżbieta Woźniak
reżyseria: Scena Poczekalnia
scenografia: Sebastian Nowicki
muzyka: Damian Neogenn – Lindner
występują: Izabela Noszczyk, Robert Latusek
premiera: 23.06.2013 r. Łódź 

Jak wielka może być w człowieku potrzeba miłości? Z czego trzeba zrezygnować i jak wiele poświęcić, by chociaż poudawać, że się kocha? Czy „miłość na chwilę” albo „miłość na niby” jest warta zachodu? Takie pytania postawili przed sobą bohaterowie sztuki Karoline Leach Tajemniczy Mr Love, a odpowiedzi można szukać w najnowszej interpretacji przedstawionej przez Scenę Poczekalnia.

Teatr Scena Poczekalnia powstał w 2007 roku w Kaliszu. Jego nazwa wzięła się od poczekalni dworca PKS, gdzie Teatr zaproponował swój pierwszy spektakl – Ławeczkę A.Gelmana. Scena Poczekalnia powołana do życia przez Izabelę Noszczyk i Sebastiana Nowickiego jest teatrem prywatnym, zawodowym. Spektakle teatru to synteza aktora, słowa, ruchu, rekwizytu, przestrzeni i muzyki, w której każdy z tych elementów jest równie ważny. To teatr którego podstawowym założeniem jest pobudzanie i uwalnianie wyobraźni widzów, nawiązywanie z nimi dialogu poprzez ukazanie relacji damsko-męskich w otaczającej nas rzeczywistości. Scena Poczekalnia nie posiada własnej siedziby, swoje spektakle prezentuje na terenie całej Polski, realizując ideę „teatru mobilnego” czyli… jedziemy z Teatrem.

TEATR NIKOLI – Stary Gołębnik

autor: Mikołaj Wiepriew, Dominika Jucha
reżyseria: Mikołaj Wiepriew
scenografia, aktorzy: Mikołaj Wiepriew, Dominika Jucha
muzyka: kolaż muzyczny
premiera: XV Ogólnopolski Festiwal Teatrów Niezależnych w Ostrowie Wielkopolskim 

Teatr Nikoli od 1992 r. funkcjonuje w Polsce. Został założony w Kijowie w 1990 r. przez Mikołaja Wiepriewa – reżysera i aktora z Rosji. Teatr uczestniczy w wielu festiwalach w Polsce i za granicą.

Fragment spektaklu Stary gołębnik po raz pierwszy pojawił się na scenie podczas 25. Jubileuszu jednego z najlepszych teatrów awangardowych w Rosji, Teatra „U Mosta” w Permie 7.10. 2013r.

Historia rozgrywa się w starym, opuszczonym miejscu, które zamieszkują gołębie. Mieści się ono na odludziu i przyciąga samotnych, odrzuconych i w żaden sposób nie mogących znaleźć miejsca w społeczeństwie ludzi. Dzikusy – tak ich zwykle nazywano – wśród gołębi, w nieznanym nikomu zakątku znajdują ciepło, a z czasem i wzajemne zrozumienie. W spektaklu dotykamy tematu odmienności, która, jeśli tylko znajdzie właściwe miejsce aby otworzyć swoje wewnętrzne piękno, rozwinie skrzydła i jak ptak wyfrunie w świat.

CZYTELNIA DRAMATU – W imię ojca i syna

tekst: Szymon Bogacz
reżyseria i scenografia: Daniel Adamczyk
muzyka: Justyna Kazek
występują: Daniel Adamczyk, Michał Zgiet, Justyna Kazek, Gabriela Jaskuła, Konrad Biel, Mirella Biel
premiera: 17.06.2013r., Lublin 

Drugi pełnowymiarowy spektakl Teatru Czytelni Dramatu tym razem oparty na tekście Szymona Bogacza W imię ojca i syna. Dramat był nominowany do Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej w 2009r. Opowiada historię relacji między synem i ojcem. Przedstawia ich rozmowy mające miejsce już po śmierci rodzica. Czy rzeczywiście jest tak, jak twierdzi autor, że z rodzicami możemy dogadać się tylko po alkoholu albo po śmierci? Dramat napisany w formie tragigroteski, w którym zaciera się granica między rzeczywistością a snem, może bulwersować lub zmuszać do refleksji.

Czytelnia Dramatu to projekt, który ma na celu wspieranie i popularyzowanie najnowszego polskiego tekstu dramatycznego poprzez inicjowanie publicznych czytań perfomatywnych, w obecności autorów tekstów oraz tworzenie spektakli opartych na najnowszym dramacie lub teatrze autorskim. Założeniem jest inicjowanie wydarzeń ponadistytucjonalnych skupiających aktorów, reżyserów, animatorów zarówno z kręgu zawodowego, jak i amatorskiego.

TEATR MALABAR HOTEL – Głośniej!

reżyseria: Michael Vogel
muzyka: Charlotte Wilde
lalki: Marcin Bikowski
obsada: Marcin Bartnikowski, Marcin Bikowski
premiera: 24.02.2012r. Lipsk, 1.03.2012r. Białystok
Projekt wspierany przez Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej 

Spektakl Głośniej! to koprodukcja Teatru Malabar Hotel i Figurentheater Wilde&Vogel. Został zainspirowany prozą współczesnego amerykańskiego pisarza Jonathana Safrona Foera. Rzeczywistość została tu przedstawiona z perspektywy dziecka. Z tej właśnie perspektywy spektakl próbuje opowiedzieć o miłości, samotności a nade wszystko o pamięci.

Teatr Malabar Hotel został powołany do życia w 2009 r. Wyłonił się z niezależnej grupy teatralnej Kompania Doomsday. Nazwa teatru została zaczerpnięta z twórczości Witkacego. Malabar Hotel to teatr, w którego centrum zainteresowań znajduje się forma. Zarówno ta rozumiana po Witkacowsku jak i związana z teatrem plastycznym i lalkowym.

Malabar Hotel kontynuuje autorski nurt spektakli Marcinów: Bartnikowskiego i Bikowskiego, zapraszając także do współpracy innych reżyserów i scenografów. Przedstawienia twórców Teatru Malabar Hotel prezentowane były na ponad 90 festiwalach teatralnych na czterech kontynentach.

Malabar to abstrakcyjna przestrzeń, gdzie nikt z nas nie dotarł. To mieszanka tęsknoty za nieznanym, Witkacowskiego absurdu i naszych niedojrzałych marzeń teatralnych, które, mamy nadzieję, będą dorastać i zmieniać się, nigdy nie zyskując ostatecznego kształtu.

TEATR ECCE HOMO – Persona

adaptacja i reżyseria: Marcin Bortkiewicz
na motywach noweli filmowej Ingmara Bergmana
występują: Agata Orłowska i Natalia Kadzidłowska

Spektakl Persona to próba zmierzenia się z najbardziej hermetycznym i trudnym scenariuszem-opowiadaniem szwedzkiego artysty. Bergman swoją opowieść oparł na przedziwnej relacji milczącej aktorki Elżbiety Vogler i opiekującej się nią młodziutkiej pielęgniarki Almy. W tej psychodramie stopniowo dochodzi do „wymiany osobowości”, zasklepiona, wycofująca się Elżbieta swoją pasywnością i milczeniem wymusza na naiwnej Almie zwierzenia, dociera do najgłębszych pokładów jej jaźni. Im słabsza poprzez swe zwierzenia jest Alma, tym silniejsza pani Vogler. Aktorka w swoisty sposób „wypija” (skojarzenie wampiryczne byłoby bliskie Bergmanowi) pielęgniarkę. Sam tytuł miał być rozwinięciem jednego z pojęć Carla Junga, wedle, którego w życiu zawodowym i społecznym przybieramy określone maski (psychologicznie persony) i tylko poprzez nie jesteśmy odbierani przez innych. Alma podziwia Elżbietę, jako aktorkę, ale nie pojmuje, że jej choroba też jest grą.

„Dla ciebie nie byłoby sztuką przemienić się we mnie. Robisz to przecież zazwyczaj. Tylko, że nie udałoby ci się pomieścić w mej postaci bogactwa twojej duszy”

TEATR TAŃCA ARKA – Opera Smocza

autor, reżyseria, ruch, scenografia:Jacek Gębura
muzyka:składanka utworów
aktorzy:Katarzyna Torzyńska, Dominika Józefowiak, Marta Dunajko, Hanna Sierakowska, Piotr Stawińska, Hubert Żórawski
Premiera: 11.06.2010 r.

Teatr Tańca Arka rozpoczął swoją działalność w 1999 r. na deskach Teatru Capitol we Wrocławiu. Teatr powstał w wyniku potrzeb Jacka Gębury i grupy ludzi poszukujących teatru, w którym przewodnim środkiem wypowiedzi jest taniec. Bohaterami prezentacji są ruch i jego jakość, rytm, artykulacja i dynamika ruchu „tancerza”, kreowanie przestrzeni i świadome bycie w niej. W swoich spektaklach Arka stara się uśmiechać w stronę wad człowieka, malując go jednakże w pozytywnych barwach. Ważne jest szukanie odpowiedniej treści i środków w celu komunikatywnej wypowiedzi, choć zespół nie stroni od zamierzonej abstrakcji i absurdu.

Jacek Gębura – tancerz i choreograf, od 1990 r. związany z Teatrem Muzycznym Capitol we Wrocławiu, kierownik baletu. Ze spektaklami Teatru Capitol występował w wielu krajach Europy i w USA. W 1999 r. założył Teatr Tańca Arka.

TEATR WIEM KIEDY NIE MOGĘ – Uwagi przeróżne i nie tylko, zresztą

Teksty własne zespołu – opieka artystyczna: Katarzyna Klebba, Paweł Paluch, Małgorzata Walas – Antoniello
reżyseria: Małgorzata Walas – Antoniello
muzyka: Patryk Grymuza
aktorzy: Agnieszka Nowak, Halszka Różalska, Agata Krzywosz, Magda Menclewicz, Elżbieta Wala, Patryk Grymuza, Wojciech Romanowski, Antoni Sokolnicki
Premiera: kwiecień 2013 r. w Teatrze Ósmego Dnia w Poznaniu 

„Każdy z nas mieszka na oddzielnej wyspie, tylko że wyspy te położone są zbyt blisko siebie, byśmy mogli żyć w nich samotnie i beztrosko” /Reiner Maria Rilke/

Uwagi przeróżne i nie tylko, zresztą – Samotna i nie samotna wędrówka, ludzi którym brakuje oddechu, ludzi zabieganych w głowie i w ciele. Ściany ich szaf bywają przezroczyste, mają uszy, cienie i półcienie. Czasami z nich wychodzą, by porozmawiać z rzeczami najmniejszymi i największymi. Po prostu idą.

Teatr Wiem Kiedy Nie Mogę powstał w 2001 r. i skupia swoją działalność wokół Centrum Profilaktyki Społecznej Sedno w Poznaniu. Do tej pory zrealizował spektakle: Coś chciałem powiedzieć (2002), Błyski, rozbłyski na lewą stronę (2003), Mimo wszystko (2004), Pasażer (2005), Uwolnij pajaca (2006), Historia jednodniowa (2008), Kropka nad i (2011). W pracy koncentruje się na odkrywaniu własnych możliwości poprzez rozwój ciała, głosu oraz improwizację. Główny nacisk kładzie na pracę z wyobraźnią, poznawanie pozawerbalnych form komunikacji, poznawanie różnych rodzajów ekspresji, naukę wyrażania uczuć. Oparte na improwizacji sceny, etiudy teatralne, teksty i muzyka opracowana podczas prób, tworzą spektakl. Swoje spektakle zespół prezentował m.in. w Teatrze Ósmego Dnia i na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Malta w Poznaniu.

Przedstawienie powstało przy pomocy Centrum Profilaktyki Społecznej Sedno, Stowarzyszenia MY oraz Centrum Kultury Zamek w Poznaniu.

Małgorzata Walas – Antoniello – aktorka w legendarnych spektaklach Teatru Ósmego Dnia w Poznaniu w reż. Lecha Raczaka: Jednym tchem (1972), Przecena dla wszystkich (1977), Ach, jakże godnie żyliśmy (1979), Więcej niż jedno życie (1981). Aktorka Teatru Polskiego w Poznaniu, Teatru Cinema w Michałowicach, Centrum Kultury Teatr Grudziądz. Od 2001 r. prowadzi Teatr Wiem Kiedy Nie Mogę. Stworzyła wiele przedstawień i realizacji teatralnych w kraju i za granicą, opartych m.in. na metodzie improwizacji. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i młodzieżą, prowadząc zajęcia o charakterze arteterapeutycznym i artystycznym.

STOWARZYSZENIE TEATRALNE BADÓW – Błazen Pana Boga Dario Fo

tłum. Agnieszka Skibińska
adaptacja i reżyseria: Piotr Bikont
scenografia: Aleksander Janicki
muzyka: własna
aktorzy: Joanna Fidler- Sierzputowska, Paweł Pabisiak
Premiera: 01.05.2012 r 

Błazen Pana Boga to wersja żywota świętego Franciszka, pióra Daria Fo. Świętego z Asyżu włoski noblista przedstawia przede wszystkim jako patrona adeptów sztuki aktorskiej, który służy Panu nie tylko jako budowniczy remontujący zniszczone kościoły (jest patronem także robotników), ale i zarazem jako komediant, krzewiąc słowo boże za pomocą języka teatru.

Stylistyka przedstawienia odwołuje się do tradycji średniowiecznego teatru ludowego, przede wszystkim włoskiego. Dwoje aktorów przedstawia wybrane epizody z życia świętego, wcielając się w szereg rozmaitych postaci. Środki, jakich używają są bardzo proste, jednak sugestywnie odwołują się do wyobraźni widza. Widzowie mogą się spodziewać wesołej zabawy okraszonej salwami śmiechu, trochę wzruszeń, ale też zarazem refleksji nad skomplikowanym światem wartości.

Piotr Bikont – ukończył studia na Wydziale Reżyserii PWSFiT; reżyser teatralny, twórca filmów dokumentalnych, dziennikarz, publicysta, autor książek o tematyce kulinarnej. Karierę teatralną rozpoczął w Teatrze Studyjnym w Łodzi, gdzie wyreżyserował spektakl Architekt i cesarz Asyrii na podstawie sztuki Fernando Arrabala, a w 1997 Inne miejsca Harolda Pintera. Reżyserował m.in. w Teatrze Nowym i w Teatrze Lalek Arlekin w Łodzi, w Teatrze im.Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, Teatrze Śląskim w Katowicach a także od 2001 r.na scenie Stowarzyszenia Teatralnego Badów (Gargantua i Pantaqruel i Don Juan według Topora).

Joanna Fidler- Sierzputowska – aktorka. Pracowała m.in. w teatrach: Teatrze im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie (1991-93), Starym Teatrze w Krakowie (1995-96), Teatrze STU w Krakowie (1997-99,2005) Teatrze im.Solskiego w Tarnowie (1997-2001), Teatrze Nowym w Łodzi (2002-2003), Laboratorium Dramatu w Warszawie (2005-2008). Od 2005 r. współpracuje ze Stowarzyszeniem Teatralnym Badów.

Paweł Pabisiak – aktor, ukończył PWST we Wrocławiu. Pracował m.in. w Teatrze Polskim we Wrocławiu, Teatrze im. Mickiewicza w Częstochowie, Teatrze Nowym w Łodzi, Scenie Prapremier InVitro w Lublinie, Teatrze na Woli w Warszawie, Teatrze Łaźnia Nowa w Krakowie.

TEATR PIJANA SYPIALNIA – Wyjowisko

na motywach jednoaktówek Gorzałka Władysława Anczyca oraz Wilki w Trzemesznie Józefa Chocioszewskiego
scenariusz, reżyseria, scenografia: Stanisław Dembski
opracowanie muzyczne pieśni Stanisława Moniuszki oraz Fryderyka Chopina, przygotowanie wokalne zespołu: Daniel Zieliński
aktorzy: Katarzyna Lasota, Karolina Lichocińska, Zuzanna Szpura, Denis Brzeziński, Sławomir Narloch, Sebastian Słomiński
Premiera: luty 2013 r. w Warszawie 

„Stworzyliśmy Wyjowisko, żeby dać naszej widowni porcję dobrej energii i uśmiechu. Chcemy dzielić się naszą młodością i szalonym widzeniem świata.” Rzecz dzieje się w oberży, do której przybywają komedianci. Młodzi aktorzy zakochują się w ślicznej karczmarce. Sielska atmosfera i wspólne zabawy zostają zakłócone przez watahę wilków, która osacza biesiadujących. Postanawiają przezwyciężyć strach i odeprzeć atak nieproszonych gości. Wyjowisko to zderzenie dwóch światów. Oberża w opowieści staje się ostoją harmonii i spokoju, które zostają skonfrontowane z agresywnym i cynicznym światem zewnętrznym uosobionym przez wilki…

Teatr Pijana Sypialnia to grupa młodych aktorów i doświadczonych kierowników artystycznych. Dzięki temu udało im się połączyć młodość i doświadczenie. Znani są z występów w nieteatralnych miejscach. Pokazują się na podwórkach starych kamienic, w klubach, a nawet w … tramwajach. Chcą żeby ich spektakle można było oglądać bez wbijania się w garnitur. Chodzi o robienie teatru, do którego można się uśmiechać.

Staszek Dembski – reżyser, ukończył Akademię Teatralną w Warszawie. Pracę artystyczną rozpoczął w 1980 r. w krakowskim Teatrze STU oraz w Teatrze im. C.K.Norwida w Jeleniej Górze. Wielokrotnie uczestniczył w międzynarodowych festiwalach teatralnych oraz warsztatach aktorskich.

Daniel Zieliński – kierownik muzyczny, ukończył Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie. Prowadzi Zespół Pieśni i Tańca Politechniki Warszawskiej. Jest dyrygentem Orkiestry Kameralnej PSM w Sochaczewie.

MARTA ANDRZEJCZYK – Spadanie też jest formą lotu

monodram muzyczny Marty Andrzejczyk
wiersze i proza Sylvii Plath
tłum.: Julia Hartwig, Jan Rostworowski, Agnieszka Kochanowska, Teresa Truszkowska
teksty i muzyka: Piotr Misiorowski
inscenizacja/opieka reżyserska: Agnieszka Kołodyńska
scenariusz i wykonanie: Marta Andrzejczyk
Premiera: 2011 r. 

Marta Andrzejczyk – olsztynianka, pieśniarka, aktorka Białego Teatru w Olsztynie. Współzałożycielka grupy literacko-muzycznej Scena Babel (1999), Kabaretu Piosenki Smutnej (2008) oraz Teatralnego Spichlerza (2009). W latach 2007-2011 aktorka Teatru Kreatury z Gorzowa Wlkp. W latach 2002-2004 w Teatrze Pantomimy Olsztyńskiej. Adeptka Olsztyńskiego Teatru Rapsodycznego. Stypendystka Prezydenta Miasta Olsztyn i Ministra Kultury i Sztuki. W 2007 r. ukazała się jej pierwsza płyta Cicho (z gościnnym występem Mirosława Czyżykiewicza). W 2010 r. wydała drugi album Cienie. 15. kwietnia 2010 r. w imieniu polskich artystów, na Zamku Królewskim w Warszawie, programem Śpieszmy się kochać ludzi pożegnała parę Prezydencką. Śpiewała w programie słowno – muzycznym Śpieszmy się kochać ludzi poezję Jana Twardowskiego z towarzyszeniem Ewy Błaszczyk i Krzysztofa Kolbergera.

TEATR PRZEDMIEŚCIE – Tchnienie

 tekst, reżyseria: Aneta Adamska
aktorzy: Aneta Adamska, Maciej Szukała
Premiera: 4. Listopada 2012 r. podczas festiwalu „Źródła Pamięci. Grotowski-Kantor-Szajna” w Rzeszowie 

Teatr Przedmieście powstał w 2001 r. z inicjatywy Anety Adamskiej. Stworzyła ona bardzo szybko konsekwentną wizję prowadzenia pracy nad przedstawieniami. W sierpniu 2006 r. zespół zmienił swoją siedzibę na Łańcut, gdzie pracował do sierpnia 2010 r. Obecnie teatr działa niezależnie i wystawia swoje sztuki w Rzeszowie. Występował na wielu scenach w kraju i zagranicą (Francja, Włochy, Hiszpania, Niemcy, Słowacja, Ukraina). Współpracuje również z Ośrodkiem Teatralnym CREAC w Grenoble, Theater Frankfurt, Accademia Internazionale dell’ Attore z Rzymu, Studio Novecento z Mediolanu, Forn de Teatre Pa’tothom z Barcelony i Stowarzyszeniem Processus – Le Retour d’Ulysse z Paryża oraz licznymi instytucjami i teatrami w Polsce. Teatr Przedmieście ma na swoim koncie głównie autorskie spektakle: Opowieść, Trzy historie o Ewie, Tango, Niebo, Parady (we współpracy z aktorami włoskimi), Obietnica, Święto oraz dwie koprodukcje z Ośrodkiem Teatralnym CREAC w Grenoble: Za szafą i Pierwszy.

Tchnienie to kameralna opowieść o miłości, śmierci i cierpieniu. Życie bohaterów toczy się tu na pograniczu jawy i snu, rzeczywistości i wspomnienia. Na plan pierwszy wyłania się pojedynczy człowiek postawiony sam na sam w obliczu śmierci. To prosta, wzruszająca historia na parę aktorów, stare łóżko, walizkę, prześcieradło i rzutnik, który służy do pokazywania rodzinnych fotografii, a czasem strzela jak karabin niemieckiego żołnierza. Jest i śmiesznie, i tragicznie, i całkiem zwyczajnie, jak to w życiu. Historia opowiedziana szczerze, nastraja do własnych wspomnień i głębokich refleksji nad istotą życia. Co po nas zostanie? Może tylko taka historia? W tej sztuce każdy znajdzie odbicie swoich najgłębszych tęsknot, pragnień i lęków, swojej wrażliwości i siły. Te filozoficzne rozważania, które odbywają się poprzez dialog aktorów z publicznością zmierzają do postawienia ważnego pytania: czy miłość może nas uwolnić od strachu przed śmiercią.

TEATR NIKOLI – Spalone skrzydła

autor, reżyseria, scenografia: Mikołaj Wiepriew
muzyka: kolaż muzyczny
aktorzy: Mikołaj Wiepriew, Dominika Jucha, Sabina Drąg, Paulina Florczak
Premiera: 06.09.2012 r. na V Festiwalu Nocne Teatralia Strachy w Krośnie 

Teatr Nikoli założony został w Kijowie w 1990 r. przez Mikołaja Wiepriewa – reżysera z Rosji. Teatr ten funkcjonuje w Polsce od 1991 r. Uczestniczy zarówno w festiwalach krajowych jak i zagranicznych. Występował w Portugalii, Austrii, Rosji, Białorusi, Niemczech, Szwecji, Kostaryce, Anglii, Rumunii, Irlandii. Prowadzi warsztaty teatralne na terenie całego kraju i poza jego granicami. Współpracował z krakowskimi teatrami: STU i KTO. Teatr Nikoli jest teatrem ruchu, który łączy w sobie elementy pantomimy, akrobatyki, komedii oraz tańca współczesnego, tworząc indywidualną formę przekazu scenicznego.

Spalone Skrzydła – Talent jest jak delikatne skrzydła motyla, unoszą artystę ponad ziemię, dając mu lekkość i inspiracje. Z drugiej jednak strony skrzydła te są tak delikatne i kruche, że nawet lekki powiew wiatru jest w stanie naruszyć ich drobną strukturę. Spektakl Spalone Skrzydła to pełna plastycznych obrazów historia artystów/artystek o wielkim talencie, którzy wpadli w niebezpieczne sidła współczesnego świata. To historia spalonych skrzydeł motyli, które wpadły w świat show biznesu. Główna postać przywołuje na myśl managera, impresario, mającego w ręku władzę, który jak pająk konsekwentnie plącze swoje sieci by łapać kolejne wielobarwne motyle. Odbiera im swobodę a one wraz ze skrzydłami tracą swoje twórcze życie.

TEATR SZWALNIA – Novecento

adaptacja i wykonanie: Mateusz Olszewski
reżyseria: Marcin Brzozowski
Premiera: 16.04.2011 r. 

„Novecento nigdy nie zszedł ze statku, na tym statku się modlił i tu został. Przez dwadzieścia siedem lat nie postawił nogi na lądzie… Mówili też, że gra jakąś nieistniejącą muzykę.”

Novecento to wspaniała opowieść włoskiego pisarza Alessandro Baricco o genialnym pianiście – samouku, przywoływana przez najbliższego przyjaciela – muzyka z okrętowego zespołu. W przestrzeni ograniczonej burtami statku znajdzie się miejsce dla pasji, muzyki, przyjaźni i marzeń. Odsłania się świat bohatera niezwykłego, którego talent muzyczny jest prawie magiczny. Co się jednak dzieje, gdy życie stawia przed nim swoje twarde wymagania? Czy podejmie on próbę zanurzenia się czy dalej będzie pływał po powierzchni, zarówno oceanu, jak i życia? A wszystko to w klimacie jazzu lat dwudziestych XX wieku i transatlantyku pływającego między Ameryką i Europą.

Mateusz Olszewski – absolwent wydziału aktorskiego PWSFTviT w Łodzi, gry na saksofonie uczył się w państwowych szkołach muzycznych I i II stopnia. Zagrał rolę muzyka w Hotelu Savoy w reż. Michała Zadary. Obecnie gra w kilku łódzkich teatrach Teatrze Powszechnym, Teatrze Nowym, Teatrze Logos i Teatrze Szwalnia. Monodram Novecento został stworzony na IV roku studiów, później przeniesiony do Teatru Szwalnia w Łodzi, nagrodzony na 41.Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora we Wrocławiu.

Marcin Brzozowski – absolwent, a obecnie wykładowca Wydziału Aktorskiego PWSFTviT w Łodzi, wraz z żoną Ewą Łukasiewicz, stworzyli i prowadzą Teatr Szwalnia – Centrum Kultury Niezależnej. Wielokrotnie nagradzany m.in. za autorskie monodramy (m.in. nagroda im. Zbyszka Cybulskiego, I nagroda OFTJA 2002).

TEATR FURORA – Kredyt zaufania

autor,reżyseria: Aneta Wróbel
muzyka: Zuzanna Falkowska
aktorka: Iza Kała
Premiera: 20.02.2012 r. 

Kredyt zaufania. One woman show. Czy wiesz, ile czasu zajmują kobiecie czynności przygotowawcze do seksu? Czy twoja matka jest „wielkim PRL-owskim chomikiem”? Gdzie na mapie Warszawy jest punkt bezseksualnego stręczycielstwa? I o kim zwykle fantazjują kobiety? Na te pytania znajdziesz odpowiedź podczas naszego one woman show Kredyt zaufania! Ten spektakl jest idealny na depresyjny śnieżny szwedzki poniedziałek a także na gorący karaibsko-warszawski sierpień. To lekki i dowcipny show o sprawach nieważnych i podstawowych, takich jak: związki, życie płciowe, czy niespełnione marzenia. Na scenie króluje zdolna aktorka młodego pokolenia Iza Kała, która bawi do łez, choć się nie rozbiera. Wspiera ją wspaniały duet kobiet: Zuzia Falkowska, twórczyni akompaniamentu w stereo i 3D oraz Aneta Wróbel – reżyserka i autorka sztuk, seriali, musicali i filmów fabularnych.

GRUPA TERAPIA – Panna Lilianka wg Ryszarda Schuberta

adaptacja, reżyseria: Agnieszka Mielcarek
scenografia: Agnieszka Mielcarek, Paulina Walendowska
aktorka: Paulina Walendowska 

Panna Lilianka to monodram Pauliny Walendowskiej w reżyserii Agnieszki Mielcarek. To spektakl o kobiecie po przejściach, która w swój indywidualny, pełen naiwności sposób opowiada o współżyciu z mężem: o miłości, przemocy, seksie, o świecie w którym przyszło jej żyć. W czasach, gdy równouprawnienie było pojęciem nienowym, Panna Lilianka walczy o szacunek i głośno mówi o rzeczach, o których nie wypada. Poprzez plastyczne obrazy, lalkowe formy i język wypowiedzi, porusza problem kobiet kiedyś i dziś, pokazując to z przymrużeniem oka.

Grupa Terapia została założona przy Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej we Wrocławiu. Niezmiennym trzonem Grupy jest Agnieszka Mielcarek (absolwentka Wydziału Reżyserii PWST) – tworząca co roku z innymi młodymi aktorami, plastykami i muzykami od podstaw wspólny spektakl.

ABSOLWENCI WYDZIAŁU TEATRU TAŃCA PWST W KRAKOWIE – Meblościanka

autorzy: Paulina Danecka, Tomasz Jękot
reżyseria: Błażej Peszek
scenografia: Szymon Durek
muzyka: Michał Paduch
aktorzy: Natalia Dinges, Paulina Giwer, Magdalena Fejdasz, Paulina Jóźwicka, Jakub Krawczyk, Robert Wasiewicz
Premiera: 16.03.2013 r. na scenie Staromiejskiego Centrum Kultury Młodzieży w Krakowie

Meblościanka to inicjatywa sześciorga absolwentów PWST w Krakowie Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu. Tekst napisali młodzi dramaturdzy Paulina Danecka i Tomasz Jękot. Reżyserii podjął się Błażej Peszek. Naszym celem było stworzenie pełnowymiarowej profesjonalnej produkcji zarówno pod względem artystycznym jak i organizacyjnym, którą będziemy mogli prezentować na scenach teatralnych w Polsce. Wychodząc naprzeciw obecnej sytuacji polityczno-ekonomicznej teatru realizujemy własny autorski spektakl korzystając z wiedzy i doświadczenia wyniesionego ze szkoły, międzynarodowych projektów, pracy w zawodowym teatrze oraz filmie.

Meblościanka to surrealistyczna opowieść o duchach uwięzionych „gdzieś pomiędzy”. O duchach które poszukują spokoju, rozwiązania i odpowiedzi. Jak tytułowy mebel, spektakl zawiera wiele półek a na każdej inny problem. Sięgając po jeden z nich poruszamy następny przy czym, jak to przy meblościankach, z półki obok już lecą dwa kolejne. „Częstym zjawiskiem było to, iż u znajomych widziało się ten sam model meblościanki, jaki miało się we własnym mieszkaniu. Było to spowodowane tym, że zwykle w sklepie było do wyboru tylko kilka wzorów, a okres oczekiwania na inne był tak wydłużony, że nieopłacalnym było czekać”. Do podjęcia dialogu o współczesnych problemach, zestawione są tu znaki przeszłości i teraźniejszości. Trzymane w jednej szafce stają się przedmiotem kłótni, nieporozumień, jak i ukazują nowe oblicza podejmowanych tematów. PIOSENKARKA, PIROMAN, WRÓŻKA, PISARKA, CZAS oraz MEBLOŚCIANKA próbują „rozliczyć się” z przeszłością, tożsamością i stereotypami. „Meblościanki sprzedawane były zwykle w paczkach”, do samodzielnego montażu. Ponieważ elementy można było zamawiać osobno, dawało to nabywcy sposobność wykazania się inwencją i stworzenie kompozycji innej niż katalogowa”. Symultaniczne sytuacje, niejednoznaczne dialogi i topniejący lód pod stopami opowiadane za pomocą ciała, ruchu, słowa i emocji to MEBLOŚCIANKA współczesnego świata.

Błażej Peszek – aktor, pedagog, absolwent PWST w Krakowie, Aktor Teatru im.J.Słowackiego w Krakowie (1994-1999), Teatru Nowego w Łodzi (1999-2003). Na stałe związany z Narodowym Starym Teatrem w Krakowie. Wykładowca PWST Kraków na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu. Miłośnik kickboxingu, który intensywnie uprawia.

Paulina Danecka – poetka, dramatopisarka, slamerka. Studiowała animację kultury, intermedia, polonistykę, dramaturgię. Autorka tomików Wy-ust-danie (2009), Lilith (2011) oraz audiobooka Simulacrum. Recenzentka Nowej Siły Krytycznej Instytutu Teatralnego.

Tomasz Jękot – dramatopisarz, dramaturg.Debiutował w Instytut del Teatre w Barcelonie spektaklem LULU. Love is in the air (2010). Autor tekstów: Shoa Show. Parodia makabryczna i Sen srebrny oziminy wystawianych w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu w 2011 r. oraz Mitologie wystawionym w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Student reżyserii PWST Kraków.

TEATR STUDIO CZYCZKOWY – Wyjścia

własny scenariusz inspirowany twórczością Herty Muller
reżyseria: Jerzy Welter
aktorka: Aleksandra Kugacz
Premiera: 22.02.2013 r. w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu 

„Nieustannie nasuwało mi się porównanie między małą wsią o przejrzystych strukturach a państwem. Również państwo nie pytało, dlaczego i w co człowiek wierzył. Nie obstawało przy wierze w swoją ideologię, żądało jedynie obnoszenia pozoru za cenę każdego nieszczęścia. Głód i jedwab Herta Muller. Reżim opresji to nie jest sprawa wyłącznie polityczna, nie jest to sprawa tylko tych, którzy zajmowali wyraźne stanowisko, to sprawa intymnej ludzkiej obecności, sprawa wielu tych, którzy nigdy nie pisnęli słówka lub tych, którzy w zasadzie nie mieli nic do powiedzenia, chcieli jedynie wyjść z tej sytuacji. Wiyjście to projekt teatralny inspirowany w znacznej mierze prozą Hert Muller, której opowieści o życiu i śmierci w Rumunii czasów reżimu Ceausescu nieustannie przeplatają się ze wspomnieniami z dzieciństwa spędzonego w niemieckiej wsi. Stały się zarówno pretekstem, jak i materiałem do stworzenia spektaklu. Pracy nad nim towarzyszyły wyprawy do Rumunii będące okazją do spotkań z wieloma świadkami ówczesnych wydarzeń, a także z lautari, tradycyjnymi muzykami z rejonu Gorj w Ottenii. Projekt Wyjścia zrealizowany był w Instytucie Grotowskiego, jest pierwszym krokiem do dalszych poszukiwań antropologicznych i muzycznych związanych z tradycyjną kulturą Rumunii.

Jerzy Welter – teatrolog, reżyser, założyciel teatru Studio Czyczkowy, podróżujący ze swymi spektaklami po Polsce, Rosji, Ukrainie i Francji. W roku 2003 reżyserował Tango Mrożka w teatrze U Mosta w Permie w Rosji. Reżyserował także spektakle w teatrach niezależnych w Warszawie, Poznaniu, Wrocławiu.

Aleksandra Kugacz – ukończyła filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim, aktorka związana z teatrem Studio Czyczkowy, uczestniczyła m.in. w programie stażowym Teatru ZAR, w pracy z Anatolijem Wasiliewem w ramach programu „Masters in Residence”. Wspólnie z Jerzym Welterem przygotowała monodram wg prozy Samuela Becketta Watt.

TEATR ECCE HOMO – Barbarzyńcy przyszli

na motywach dramatu Noc Andrzeja Stasiuka
adaptacja i reżyseria: Stanisław Miedziewski
aktorzy: Michał Pustuła, Piotr Skrzypczak, Katarzyna Janaszek, Monika Sochańska, Aleksandra Styrcz
Premiera: 14.09.2012 r. Baza Zbożowa, Kielce 

Barbarzyńcy przyszli to 37 premiera Teatru Ecce Homo. Spektakl powstał na motywach dramatu Andrzeja Stasiuka Noc, czyli słowiańsko – germańska tragifarsa medyczna i ma w sobie to, co w Stasiuku najlepsze – soczysty, żywy język, dowcip i dystans do tego, do czego w Polsce zwykle dystansu zachować się nie da. Oto bowiem główny bohater, polski złodziej samochodów ginie od kuli, a jego serce – doskonały towar eksportowy, równie dobry, jak sprowadzane przez niego niemieckie auta, trafia gdzie indziej, jak do bogacza z Niemiec. Łącząca realizm ze światem zmarłych opowieść jest okazją do pokazania narodowych przywar, uprzedzeń, stereotypów, a także świetną zabawą dla widza, który w wielu miejscach odkryje nawiązania do tekstów kultury. Spektakl serwuje widzom zabawny seans terapeutyczny. Pokazuje, jacy jesteśmy z całym bagażem historycznych doświadczeń i … pozwala się z tego śmiać. Uświadamia też, że to właśnie te zabawne różnice tworzą tożsamość narodową, a polskie serce zawsze pozostanie słowiańskie, nawet przeszczepione Niemcowi.

Teatr Ecce Homo powstał w 1999 r. z inicjatywy nieżyjącego już artysty plastyka, animatora kultury, dyrektora Państwowych Szkół Plastycznych – Tadeusza Maja. Od 2000 r. kieruje nim Anna Kantyka – Grela. Do 2006 r. teatr poruszał się głównie w formule performance, która łączyła wszelkie dziedziny sztuki (plastyka, muzyka, tekst i ruch) tworząc własną ekspresję i własny język artystyczny. Teatr tworzą ludzie młodzi – uczniowie szkół średnich, studenci i absolwenci. Od 2006 r. Ecce Homo wykonał zwrot w stronę teatru słowa i literatury, opartego na akcji. Adaptuje na swoje potrzeby Moliera, Manna i Sołżenicyna, Dostojewskiego, pod opieką reżyserską Marcina Bortkiewicza i Stanisława Miedziewskiego.

TEATR KREATURY – Wiera

monodram w oparciu o książkę Oskarżona: Wiera Gran Agaty Tuszyńskiej
adaptacja, reżyseria: Przemek Wiśniewski
wykonanie: Anna Kukułowicz (aktorka Olsztyńskiego Teatru Lalek)
Premiera: 18.05.2013 r. na XIV OFTN w Ostrowie Wielkopolskim 

Monodram w oparciu o historię piosenkarki Wiery Gran. „Moje imię jest Wiera, nazwisko jest Gran. G-R-A-N (en jak Natalia) Data urodzenia: 20 kwietnia 1918 roku… w Warszawie.Gdzie jest – co? Warszawa? W Polsce. Matka: Liba Kaplan, córka Pejsach i Fajgi. Ojciec: Eliasz Grynberg. Jeden z pięciu braci, synów Moszka Hersza i Estery Perły z Łomży. Ja skażu. Powiem, powiem, odezwę się, zaśpiewam. Tylko na mnie nie patrzcie… „ [fragm. scenariusza]

Teatr Kreatury powstał w 1992 r. Reżyserem, kierownikiem artystycznym, a także założycielem teatru jest Przemek Wiśniewski. Skład zespołu tworzą studenci oraz inne Kreatury. Teatr Kreatury na przestrzeni blisko dwudziestu lat brał udział w wielu festiwalach i przeglądach teatralnych w całej Polsce (m.in. Reminiscencje Teatralne w Krakowie, Łódzkie Spotkania Teatralne, Off Konfrontacje w Lublinie i Gardzienicach, Maski w Poznaniu, Kontrapunkt w Szczecinie).

TEATR RONDO – Matka Mejra i jej dzieci

scenariusz w oparciu o Jakbyś kamień jadła Wojciecha Tochmana oraz Urodziłam się z łopatą Ryszarda Bilskiego:Stanisław Miedziewski, Caryl Swift
reżyseria: Stanisław Miedziewski
wykonanie: Caryl Swift
Premiera: 06.01.2012 r. 

Caryl Swift w monodramie Matka Mejra i jej dzieciwciela się w postać tytułowej Mejry. Tekst powstał na podstawie reporterskich relacji Wojciecha Tochmana (Jakbyś kamień jadła) i Ryszarda Bilskiego (Urodziłam się z łopatą), dotyczących masakr popełnionych w imię „czystek etnicznych” podczas wojny na Bałkanach w latach 1992-95. Inspiracją dla spektaklu była postać dr Ewy Klonowskiej, urodzonej we Wrocławiu, jednej z najwybitniejszych przedstawicielek medycyny sądowej na świecie. Dr Klonowska od ponad 15 lat pracuje przy ekshumacji szczątek ofiar wojny na Bałkanach. Jest ona kluczem do połączenia zmarłych z żywymi. Tytułowa Matka Mejra, muzułmanka z Bośni, która w roku 1992 straciła podczas wojny syna i jej córkę, towarzyszy doktor Ewie z codzienną pomocą, nacechowaną jednak permanentnym oczekiwaniem na odnalezienie szkieletów swoich najbliższych. Monodram Matka Mejra i jej dzieci rzuca światło na heroiczną „walkę z żywymi o prawa zmarłych”. Traktuje o naszej bezgranicznej pamięci o najbliższych, ale też o potrzebie złożenia ich w grobie i uwolnieniu się od żałoby. Spektakl ten jest wołaniem o sprawiedliwość wobec niewinnych, wobec ofiar i zapomnianych. Mówi o okrucieństwach popełnianych dawniej i obecnie na całym świecie, a nam żyjącym we Wspólnej Europie, przypomina też o demonach kryjących się w dziejach naszego kontynentu.

Caryl Swift – urodzona w Farnborough (Wielka Brytania), aktorka, tłumaczka, animator kultury, od ponad dwudziestu lat mieszka w Polsce. W 1985 r. ukończyła Uniwersytet Walijski w Aberystwyth (aktorstwo i reżyseria). Od początku lat 90’ współpracuje z reż. Stanisławem Miedziewskim (Słupski Ośrodek Teatralny Rondo, Nowy Teatr im. Witkacego w Słupsku, Kompania Banda Oszustów). W latach 2005-2007 aktorka i asystent reżysera w Teatrze im. W. Bogusławskiego w Kaliszu. Zdobyła wiele nagród za działalność aktorską m.in. na Festiwalu Teatru Jednego Aktora w Toruniu, Ogólnopolskim Przeglądzie Kontrapunkt w Szczecinie, nagrodę specjalną jury 44.Kaliskich Spotkań Teatralnych (2004), Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora we Wrocławiu. Zrealizowała monodramy: Kalamarapaksa, Ćma, Matka Mejra i jej dzieci.

Stanisław Miedziewski – absolwent reżyserii PWSFTviT w Łodzi. Odbył staż w Teatrze B.Brechta w Berliner Ensamble. Przez kilka sezonów pracował w Teatrze Miejskim w Toruniu, gdzie współpracował z Markiem Okopińskim. Od 1976 r. związany z Teatrem Rondo w Słupsku. Jego przedstawienia były wielokrotnie nagradzane na ogólnopolskich i zagranicznych festiwalach teatralnych (Lublin, Wrocław, Edynburg, Moskwa, Praga).

MARTA STREKER I TERESA KOWALIK – Set of structures

spektakl na podstawie tekstów Olgi Jackowskiej
reżyseria: Marta Streker
scenografia: Aneta Talarczyk
muzyka: Paweł Głosz
aktorka: Teresa Kowalik
muzycy: Jacek Smoleń, Paweł Głos, Paweł Musiałkowski, Aleksander Olszewski
Premiera: 18.03.2013 r. na 34. Przeglądzie Piosenki Aktorskiej Nurt Off we Wrocławiu 

„To przeznaczenie dziewczynki, a potem młodej kobiety jest między wierszami wpisane w baśnie. Pośród przegródek, które może ona zająć w społecznej i symbolicznej hierarchii jako: panna na wydaniu, narzeczona, żona i młoda matka, zaczyna rysować się ta możliwa droga, te nienawiści i odrzucenia, które bez przerwy popychają ją nie z jednej przegródki do drugiej, ale pomiędzy przegródkami, aż dziewczynka czy młoda kobieta ostatecznie nie będzie pasowała do żadnej z nich: stanie się istotą pozbawioną własnego miejsca” (Dziewczynka w baśniowym lesie Pierre Peju)

Scenariusz Set of Structureszostał stworzony na podstawie tekstów kultowego zespołu Maanamoraz baśni o Czerwonym Kapturku. Jest ósmy czerwca. Dzień urodzin. Bohaterka budzi się po raz pierwszy już nie jako dziewczynka a młoda kobieta. Eksplozja! Czym będzie dla niej „wyprawa w las”? Spotkaniem z groźnym wilkiem? Odkrywaniem tajemnic? Osiąganiem rzeczy do tej pory niedostępnych? Baśniowym światem marzeń czy czarno-białą rzeczywistością? Jak muzyka może odkrywać tajniki dorosłości i kobiecości? Jak pomaga wcielać się w różne role i wytrwać w nieustannym poszukiwaniu swoich „przegródek”? Teksty Kory i zespołu Maanam inspirują do tworzenia plastycznych obrazów, wykorzystując zalety szeroko pojętego teatru formy i lalek.

Marta Streker – studentka reżyserii PWST we Wrocławiu, Teresa Kowalik – studentka PWST we Wrocławiu, Wydział Lalkarski, Paweł Głosz – student Akademii Muzycznej we Wrocławiu, Aneta Talarczyk – studentka ASP we Wrocławiu.

TEATR CST – Szlemiel

na motywach opowiadania I.B.Singera Jak Szlemiel wędrował do Warszawy
tłum. Andrzej Polkowski
adaptacja, reżyseria: Bogusław Słupczyński
scenografia: Łukasz Matuszek
muzyka: Zespół „Się Gra” – B.Stańczyk, J.Adamow, M.Brzozowski
aktorzy: Katarzyna Słupczyńska, Krzysztof Cis, Tomasz Majorek, Tomasz Pisarek, Łukasz Matuszek, Bogusław Słupczyński
Premiera: 2011 r. 

Opowiadanie I.B.Singera to uczta dla czytelnika i inspiracja dla twórców teatralnych. My wybraliśmy opowiadanie o tym… „Jak Szlemiel wędrował do Warszawy”. Aktualność motywu tej wędrówki, niezwykła malowniczość typów singerowskiego, żydowskiego miasteczka wzbudziła radosne zainteresowanie zespołu wykonawców. Bo przecież opowiadamy o sobie, o odwiecznych marzeniach ludzkich, które potrafią się spełniać w przewrotny, ale i piękny sposób. Bo łatwiej objąć świat marzeniami niż rozumem. Bo przecież zawsze idziemy do jakiejś… „Warszawy” po szczęście, gdzie w końcu stanie się… jakiś cud. Wszystko po to, by dokonać prostego życiowego odkrycia. Ten doskonale napisany tekst to także okazja do aktorskiego, komediowego „wyżycia się”. Spektakl Szlemiel wykonywany jest przez sześciu aktorów. Rozpisanej na głosy i dynamicznie wykonanej opowieści, towarzyszą motywy tradycyjnej klezmerskiej muzyki. Zespół CST (teatru alternatywnego, który czerpał zawsze z kultury tradycyjnej) z filozoficzno- obyczajowej opowieści Singera wyciąga rodzaj radosnego szaleństwa tkwiącego nawet w „najprostszym” ludzkim życiorysie. Żydowskie imię Szlemiel oznacza wyjątkowego pechowca. Nasz bohater poszukuje szczęścia. Wyrusza w świat. Na końcu wędrówki dokonuje niezwykłego odkrycia…/Bogusław Słupczyński/

Teatr CST powstał w 2000 r. CST to grupa wyrosła z tradycji polskiego teatru alternatywnego oraz teatru akademickiego. Jego bardzo silną cechą jest zespołowość i autentyczność. CST jest laureatem Międzynarodowego Festiwalu Malta 2003 w Poznaniu, na którym został nagrodzony „Offeuszem” jako najlepszy Teatr nurtu OFF za spektakl Wschodzenie.

Bogusław Słupczyński – aktor, reżyser; absolwent PWST im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Aktor Teatru Polskiego w Warszawie (1988-1990) za dyrekcji Kazimierza Dejmka. Organizator jednego z pierwszych prywatnych Studiów Aktorskich w Polsce – Studio Aktorskie AS w Warszawie (1990-92). Twórca Teatru Studio Aktorskie w Puławach, a potem Stowarzyszenia Teatralnego „Puławy”. Od 1996 r. związany z nurtem etnicznym i antropologicznym w teatrze. W 1999 r. w Cieszynie wspólnie z żoną Katarzyną tworzy Cieszyńskie Studio Teatralne. Jednocześnie zakłada, uzupełniające teatralną i aktorską aktywność Stowarzyszenie Na Rzecz Odnowy i Współistnienia Kultur „Sałasz”. W Cieszynie tworzy wraz z zespołem trzy spektakle, które określają rodzaj wybranej drogi artystycznej: Cosummatum Est na motywach Tragicznych Dziejów Doktora Faustusa Christophera Marlowe’a, Wschodzenie na motywach Dziadów Adama Mickiewicza i Drogę Żywiecką wg własnego „życiowego” scenariusza.