TEATR PRZEDMIEŚCIE – Tchnienie

 tekst, reżyseria: Aneta Adamska
aktorzy: Aneta Adamska, Maciej Szukała
Premiera: 4. Listopada 2012 r. podczas festiwalu „Źródła Pamięci. Grotowski-Kantor-Szajna” w Rzeszowie 

Teatr Przedmieście powstał w 2001 r. z inicjatywy Anety Adamskiej. Stworzyła ona bardzo szybko konsekwentną wizję prowadzenia pracy nad przedstawieniami. W sierpniu 2006 r. zespół zmienił swoją siedzibę na Łańcut, gdzie pracował do sierpnia 2010 r. Obecnie teatr działa niezależnie i wystawia swoje sztuki w Rzeszowie. Występował na wielu scenach w kraju i zagranicą (Francja, Włochy, Hiszpania, Niemcy, Słowacja, Ukraina). Współpracuje również z Ośrodkiem Teatralnym CREAC w Grenoble, Theater Frankfurt, Accademia Internazionale dell’ Attore z Rzymu, Studio Novecento z Mediolanu, Forn de Teatre Pa’tothom z Barcelony i Stowarzyszeniem Processus – Le Retour d’Ulysse z Paryża oraz licznymi instytucjami i teatrami w Polsce. Teatr Przedmieście ma na swoim koncie głównie autorskie spektakle: Opowieść, Trzy historie o Ewie, Tango, Niebo, Parady (we współpracy z aktorami włoskimi), Obietnica, Święto oraz dwie koprodukcje z Ośrodkiem Teatralnym CREAC w Grenoble: Za szafą i Pierwszy.

Tchnienie to kameralna opowieść o miłości, śmierci i cierpieniu. Życie bohaterów toczy się tu na pograniczu jawy i snu, rzeczywistości i wspomnienia. Na plan pierwszy wyłania się pojedynczy człowiek postawiony sam na sam w obliczu śmierci. To prosta, wzruszająca historia na parę aktorów, stare łóżko, walizkę, prześcieradło i rzutnik, który służy do pokazywania rodzinnych fotografii, a czasem strzela jak karabin niemieckiego żołnierza. Jest i śmiesznie, i tragicznie, i całkiem zwyczajnie, jak to w życiu. Historia opowiedziana szczerze, nastraja do własnych wspomnień i głębokich refleksji nad istotą życia. Co po nas zostanie? Może tylko taka historia? W tej sztuce każdy znajdzie odbicie swoich najgłębszych tęsknot, pragnień i lęków, swojej wrażliwości i siły. Te filozoficzne rozważania, które odbywają się poprzez dialog aktorów z publicznością zmierzają do postawienia ważnego pytania: czy miłość może nas uwolnić od strachu przed śmiercią.